Κατά τη διάρκεια της άσκησης, η οξείδωση του λίπους και των υδατανθράκων εξαρτάται από την ένταση και τη διάρκεια της δραστηριότητας. Μια μελέτη ανάλυσε την επίδραση της κατανάλωσης ενός αλκαλοειδούς, της π-συνεφρίνης (p-synephrine), στην καύση των λιπιδίων.
Έρευνα που δημοσιεύτηκε στο British Journal of Clinical Pharmacology αναλύει τον ρόλο της π-συνεφρίνης στην καύση λίπους κατά την ανάπαυση και την άσκηση. Αυτό το αλκαλοειδές μπορεί να βρεθεί στη φύση (αν και σε χαμηλές συγκεντρώσεις) σε μια μεγάλη ποικιλία εσπεριδοειδών όπως τα πορτοκάλια, τα μανταρίνια και τα γκρέιπφρουτ, και εμπορικά σε μεγαλύτερες συγκεντρώσεις ως εκχύλισμα πικρού πορτοκαλιού, της νεραντζιάς (Citrus aurantium).
«Υπάρχουν πολύ λίγες επιστημονικές πληροφορίες για τις επιδράσεις αυτής της ουσίας στον μεταβολισμό και την οξείδωση των ενεργειακών υποστρωμάτων κατά τη διάρκεια της άσκησης ή για τις παρενέργειες της συνεχούς κατανάλωσης της ουσίας», λέει ο Juan Del Coso, ερευνητής από το Πανεπιστήμιο Camilo José Cela και επικεφαλής της μελέτης.
Σκοπός της έρευνας ήταν να προσδιοριστούν οι επιδράσεις της πρόσληψης 3 mg π-συνεφρίνης ανά κιλό σωματικής μάζας (214 mg συνολικά) στον ενεργειακό μεταβολισμό και στον ρυθμό οξείδωσης του λίπους και των υδατανθράκων κατά την ανάπαυση και την άσκηση.
Σε μια τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο, διπλά τυφλή, πειραματική μελέτη, 18 άτομα υποβλήθηκαν σε δύο πειραματικές δοκιμές: μετά την κατανάλωση π-συνεφρίνης (3 mg ανά κιλό σώματος) και μετά τη λήψη εικονικού φαρμάκου (τεστ ελέγχου).
Μία ώρα μετά την κατάποση της ουσίας, η ενεργειακή δαπάνη και η αρτηριακή τάση μετρήθηκαν πριν και μετά τη σωματική δραστηριότητα, σε αυτήν την περίπτωση χρησιμοποιώντας ένα στατικό ποδήλατο. Η οξεία κατάποση π-συνεφρίνης δεν είχε καμία επίδραση στην ενεργειακή δαπάνη, τον καρδιακό ρυθμό ή την αρτηριακή πίεση όταν τα άτομα δεν ασκούνταν. «Ωστόσο, η ουσία προκάλεσε μια αξιοσημείωτη αλλαγή στη χρήση του υποστρώματος κατά τη διάρκεια της άσκησης: η κατάποση π-συνεφρίνης πριν από την άσκηση αύξησε τον ρυθμό οξείδωσης του λίπους και μείωσε την οξείδωση των υδατανθράκων σε χαμηλή και μέτρια ένταση», εξηγεί ο ειδικός.
Η π-συνεφρίνη αύξησε τη μέγιστη ικανότητα των ατόμων να καίνε λίπος, αν και δεν άλλαξε την ένταση στην οποία επιτεύχθηκε. Αύξησε τον μέγιστο ρυθμό οξείδωσης του λίπους από 0,29 ± 0,15 σε 0,40 ± 0,18 γρ. το λεπτό. Η αύξηση στο μέγιστο ρυθμό οξείδωσης του λίπους κατά 0,11 ± 0,7 γρ. το λεπτό αντιπροσωπεύει αυξημένη χρήση λίπους κατά 7 γρ. ανά ώρα άσκησης.
Οι συγγραφείς υπογραμμίζουν την ανάγκη περαιτέρω μελέτης για τον προσδιορισμό των επιπτώσεων της μακροχρόνιας χρήσης αυτής της ουσίας στην παραγωγή ενέργειας, τον μεταβολισμό σε ηρεμία και τη χρήση του υποστρώματος κατά την άσκηση.
