Το ερώτημα απευθύνεται στους συνδικαλιστές ναυτικούς, οι οποίοι “τιμώντας” την εργατική πρωτομαγιά καθήλωσαν τα καράβια και στέρησαν για άλλη μια φορά από τον σχεδόν εξοντωμένο ψυχολογικά και οικονομικά ταξιδιώτη, να πάει έστω και για μια μέρα να ξεσκάσει!
Δεν λέω, ιερό το δικαίωμα της απεργίας και της διαμαρτυρίας του εργαζόμενου, ο οποίος έχει υποστεί τα μύρια όσα το τελευταίο διάστημα και θα υποστεί περισσότερα. Και οι ναυτικοί έχουν δίκιο σε πολλά από τα αιτήματά τους και συμφωνούν όλοι σε αυτό.
Όμως, το να κλείνεις το λιμάνι λίγες μέρες πριν τις εκλογές, δεν οδηγεί πουθενά. Ποια κυβέρνηση αφού δεν υπάρχει θα σε ακούσει; Ποιος υπουργός, που ο μόνος του καημός τούτη την ώρα είναι το πώς θα εκλεγεί πάλι, θα ασχοληθεί με το πρόβλημα του ναυτικού;
Γιατί δεν έκαναν λίγη υπομονή μερικές μέρες και να μετατεθούν οι όποιες κινητοποιήσεις το επόμενο διάστημα, όταν και η νέα κυβέρνηση θα κληθεί να υλοποιήσει τις προεκλογικές εξαγγελίες;
Σίγουρα, τα προβλήματα δεν λύνονται διά μαγείας, από τη μια στιγμή στην άλλη. Σίγουρα, ο χώρος της ναυτιλίας θέλει ιδιαίτερη προσοχή και κυρίως το δικό του υπουργείο. Ήδη το ξεκαθάρισαν και οι δύο αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων, ότι θα επανασυσταθεί το ΥΕΝ. Αυτό δεν σημαίνει ότι την επόμενη μέρα, όλοι οι άνεργοι ναυτικοί θα μπαρκάρουν, ή το ΝΑΤ θα μοιράζει αφειδώς ευρώ. Όμως το timing αυτής της απεργίας, δεν είναι σωστό.
Οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά για τους καταναλωτές. Και το φετινό καλοκαίρι, προβλέπεται με πολλά…μποφόρ, αφού από τη μια οι αυξήσεις στα ναύλα που καθιστούν έως και αδύνατη τη μετάβαση μιας οικογένειας στα νησιά και οι απαιτήσεις των ναυτικών για δίκαια αιτήματα από την άλλη, διεκδικώντας τα όμως με απεργίες, φέρνουν την όποια νέα κυβέρνηση μπροστά σε μια πρόκληση με απρόβλεπτο αποτέλεσμα.
Και το πρόβλημα σ αυτόν τον τόπο, είναι ότι ποτέ, δεν χαράχτηκε μια εθνική στρατηγική σε θέματα όπως ο τουρισμός, η ναυτιλία, η παιδεία, η υγεία κτλ. Εκεί όπου δεν χωρούν μνημόνια και πολιτικά “παιχνίδια” και που θα έπρεπε ο νόμος να δεσμεύει όλες τις παρατάξεις.
Μέχρι να το καταλάβουν αυτό τα κόμματα και να υπάρξει ενιαία πολιτική σε τέτοιου είδους θέματα, ο πολίτης θα είναι “όμηρος” των συντεχνιών, είτε αφορά στα πλοία, είτε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, είτε στις συναλλαγές του με το δημόσιο.
