Η εβδομάδα που ξεκίνησε, είναι συνέχεια της «καυτής» προηγούμενης με τις απεργίες στο Μετρό και τελικά την επίταξη των εργαζομένων από την κυβέρνηση. Οι αγρότες «ζεσταίνουν» τα τρακτέρ τους όχι μόνο στη Θεσσαλία, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα και οι ναυτικοί, ετοιμάζονται για την 48ωρη απεργία που έχουν εξαγγείλει για την 31 Ιανουαρίου.
Είναι προφανές, ότι βρισκόμαστε σε μια κοινωνική αναταραχή, με τον πολίτη διαχρονικά να βρίσκεται στη θέση του θύματος και την κυβέρνηση να διατυμπανίζει προς τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, πως θα τηρήσει κατά γράμμα τον νόμο. Με ότι αυτό σημαίνει.
Η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία, σε συνέντευξη τύπου που παραχωρεί σήμερα, εξηγεί τους λόγους που αποφάσισε τις κινητοποιήσεις των ναυτικών. Σε συνάντηση που είχε το προεδρείο της με τον ΥΝΑ Κωστή Μουσουρούλη, άκουσαν τον υπουργό να τους λέει τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο νομοσχέδιο του υπουργείου για τη ναυτική εργασία, είναι προαπαιτούμενα για την είσπραξη της δόσης.
Εδώ που τα λέμε, τα προαπαιτούμενα το τελευταίο διάστημα, είναι ο μόνιμος «μπαμπούλας» των κυβερνώντων, προκειμένου να υλοποιηθεί το σχέδιο νόμου που προωθείται. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι, ο υπουργός και ο κάθε τεχνοκράτης, τι πρόταση ή αντιπρόταση έχει, όταν η τρόικα, απαιτεί το ένα ή το άλλο μέτρο.
Ειδικά δε στην περίπτωση της ναυτιλίας, ουδείς μπορεί να καταλάβει , με ποιο τρόπο η ελληνική κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την θέση ισχύος που έχει η χώρα μας στην παγκόσμια ναυτιλία.
Ας το κρίνει, τέλος πάντων η ιστορία αυτό το θέμα.
Η ουσία είναι ότι εξαιρουμένης της ποντοπόρου ναυτιλίας, κανείς μέχρι τώρα δεν βλέπει, ή απλά εθελοτυφλεί, στο «καυτό» θέμα της ακτοπλοΐας. Και δεν είναι μόνο η σύνδεση των νησιών μας, ιδιαίτερα τον χειμώνα.
Είναι το «υπερόπλο» που λέγεται τουρισμός και που τους καλοκαιρινούς μήνες, αυτά τα πλοία της ακτοπλοΐας, μεταφέρουν στα ελληνικά νησιά, ταξιδιώτες από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Και μέχρι το καλοκαίρι, κανείς δεν ξέρει αν οι υπάρχουσες ακτοπλοϊκές εταιρείες, θα υπάρχουν ακόμη!
Οι παρατηρητές λένε, ότι με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Από τη στιγμή που οι παραδοσιακοί εφοπλιστές, μπήκαν στο περιθώριο και τις τύχες των εταιρειών ανέλαβαν οι τράπεζες, δεν θα μπορούσαν να μην επηρεαστούν με δεδομένη την κρίση που χτύπησε και αυτές.
Άλλοι βέβαια τονίζουν τις ευεργετικές διατάξεις που κατά καιρούς απολάμβαναν οι εφοπλιστές.
Φτάσαμε όμως εδώ που φτάσαμε. Και ο τελευταίος που φταίει γι αυτή την κατάσταση, είναι ο κάτοικος του ακριτικού νησιού, που βλέπει βαπόρι μία φορά την εβδομάδα κι αν ο καιρός το επιτρέψει.
Κι αυτός ο κάτοικος, μπορεί να έχει ανάγκη να πάρει το φάρμακό του. Να πάει σε κάποιο νοσοκομείο. Να δει το παιδί του.
Επειδή μνημόνιο, δεν είναι μόνο αριθμοί, αλλά κυρίως οι άνθρωποι κι αυτή η χώρα καλώς ή κακώς δεν είναι επιχείρηση με μόνο έσοδα έξοδα, αλλά και με ανθρώπους, κάποια στιγμή, κυβερνώντες, σωματεία, δανειστές, θα πρέπει να ασχοληθούν και με αυτούς.
Και οι όποιες αποφάσεις, να λαμβάνονται με γνώμονα αυτό το κριτήριο.
Τον άνθρωπο-πολίτη και όχι τον άνθρωπο-δημοσιονομική προσαρμογή!
