Σ’ αυτή τη σελίδα έγραφε αρκετά χρόνια μέχρι χθες ο Γιώργος Λαζαρίδης. Ο τελευταίος των Μοϊκανών συγγραφέων και σκηνοθετών στην Ελλάδα. Αγαπούσε με πάθος το θέατρο και το σινεμά. Αγαπούσε με πάθος τη δουλειά του. Τις ταινίες του και το παραμύθι. Ήταν ένας γνήσιος παραμυθάς. Έγραφε πάντα στη γραφομηχανή του που είχε κοντά του μέχρι προχθές το βράδυ που μας αποχαιρέτησε. Την γραφομηχανή του πρώτα και μετά εμάς τους υπόλοιπους δικούς του.
Μαχητής και γνήσιος υπερασπιστής του ελληνικού έργου, ήθελε να βλέπει Έλληνες συγγραφείς στις μαρκίζες των θεάτρων. Πάλευε για τη διάδοση του ελληνικού έργου και σαν πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων αλλά και από οποιαδήποτε θέση κατείχε σε οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων αλλά και σαν αρθρογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά.
Ο Γιώργος ήταν ταλέντο και είχε ήθος. Πράγμα που σήμερα σπανίζει. Ήταν αθυρόστομος αλλά ρομαντικός. Σεβόταν τους προηγούμενους συγγραφείς και δημιουργούς και προωθούσε τους νεότερους. Όταν φώναζε τον έτρεμαν και όταν διηγούταν ιστορίες, γοήτευε.
Ήταν μία ζωντανή εγκυκλοπαίδεια για τον ελληνικό και παγκόσμιο κινηματογράφο και το θέατρο. Δεν θα μας λείψει γιατί το έργο του θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε και με αυτό θα παραμείνει πάντα κοντά μας.
Δεν χρειαζόμαστε ούτε μεγάλα λόγια, ούτε μεγάλους αποχαιρετισμούς για το πόσο σπουδαίος ήταν. Ας το θυμόντουσαν όλοι όταν ήταν μαζί μας.
