Συνήθως ακούει στο όνομα «Αυτός» ή «Ο ένας». Έχουμε μόνο δύο φωτογραφίες μαζί. Είναι από το βράδυ που φιληθήκαμε για πρώτη φορά και σκάω από ευτυχία δίπλα του – το χαμόγελό μου σχεδόν κοντεύει να πεταχτεί έξω από τα μάγουλά μου. Ήταν τότε που είχε έρθει για διακοπές από το εξωτερικό και θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχει για να τον συναντήσει.
Είναι λίγο μαυρισμένος, λίγο αξύριστος, λίγο κουρασμένος. Χαμογελάει κι εκείνος με αυτό το χαμόγελο που κάνει κάθε, μα κάθε φορά τα γόνατά μου να λιώνουν σαν παγωτό βανίλια μες στον Αύγουστο.
Υπάρχει ένας άντρας που δεν τον ξεπερνάς ποτέ. Εμφανίζεται κάποια στιγμή στη ζωή σου και γίνεται Εκείνος. Εκείνος που υπάρχει μέσα σου ακόμα κι αν βρίσκεστε χιλιόμετρα μακριά ή ακόμα κι αν έχετε χρόνια να συναντηθείτε. Εκείνος με τον οποίο δεν έπαψες ποτέ να είσαι ερωτευμένη, όσο κι αν προσπάθησες για το αντίθετο.
Η σχέση συνήθως ήταν κινηματογραφική: καβγάδες που έκαναν τα κεφάλια μας να καίγονται, στριμωγμένα φιλιά όπου ο ένας κατασπάραζε τον άλλο, μηνύματα που μύριζαν έρωτα και τραγούδια αφιερώσεις.
Δεν υπάρχετε ποτέ επισήμως μαζί, και συνήθως αυτό συμβαίνει με τον κάθε Εκείνον: Ποτέ δεν έχεις κανονική σχέση μαζί του. Μπορεί να μένει σε άλλη χώρα, να είναι με κάποια άλλη, να του αρέσεις αλλά να μη θέλει να κάνει σχέση μαζί σου. Σε κάθε περίπτωση, πάντα υπάρχει κάποιου είδους εμπόδιο και γι’ αυτό Εκείνον δεν τον χορταίνεις ποτέ. Και αυτός είναι, συνήθως, και ο λόγος που δύσκολα σταματάς να τον θέλεις.
Τις περισσότερες φορές όλα μαζί του είναι έντονα αλλά και επίπονα, αφού πάντα παίρνεις μόνο μια γεύση του και ύστερα πάλι χάνεται.
Προσπαθείς να τον ξεγράψεις, όμως Εκείνος δύσκολα βγαίνει από το μυαλό σου. Για την ακρίβεια, η παρουσία του ταξιδεύει μαζί σου μέσα στο χρόνο.
Διαβάστε περισσότερα στο govastileto.gr
