Του Κώστα Μπετινάκη
Το διεθνές ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο Σότσι, όπου σήμερα συναντώνται οι ηγέτες της Ρωσίας, Τουρκίας και Ιράν για να ανταλλάξουν απόψεις για την ανασυγκρότηση της Συρίας, μετά την προφανή ήττα των τζιχαντιστών του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Χαλιφάτου (ISIS).
Η εβδομάδα άρχισε από τη συνάντηση του προέδρου Άσαντ με τον πρόεδρο Πούτιν στη Μόσχα. Στην ανακοίνωση του Κρεμλίνου για τη σύνοδο αυτή, ανέφερε πως «θα γίνει εις βάθος ανταλλαγή απόψεων για την συμφιλίωση στη Συρία με βάση τις αποφάσεις που είχαν ληφθεί στην σύνοδο της Αστάνα».
Η διάσκεψη των τριών ηγετών Πούτιν, Ερντογάν και Ρουχανί, πραγματοποιείται μία μέρα έπειτα από τη τηλεφωνική συνομιλία του προέδρου Πούτιν με τον πρόεδρο Τραμπ (σ.σ: η οποία διήρκεσε μία ώρα) καθώς και του Ρώσου προέδρου με τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας Salman bin Abdulaziz.
O Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, δήλωσε πως Μόσχα και Ουάσινγκτον «συμφώνησαν σε σχεδόν διαρκή συνεργασία στο Συριακό, αν και υπάρχουν τεράστια προβλήματα στην καταδίκη των τρομοκρατών και εξτρεμιστών».
Η διάσκεψη στο Σοτσι, αναμένεται να θέσει το πλαίσιο για το «Συνέδριο Εθνικού Διαλόγου» στο οποίο θα πρέπει να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι τόσο εκπρόσωποι της συριακής κυβέρνησης όσο και διαφόρων αντιπολιτευόμενων τάσεων που επιθυμούν τον διάλογο με τη Δαμασκό.
Επισημαίνεται εδώ, πως η Άγκυρα έχει πολλούς δισταγμούς να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους Κούρδους της Συρίας αλλά και οι αντικαθεστωτικοί Σύροι δεν έχουν αποφασίσει ακόμη εάν είναι έτοιμοι να εξετάσουν ειρηνευτική διαδικασία με την κυβέρνηση Άσαντ.
Η απουσία Αμερικανών και Ευρωπαίων από τη σημερινή διάσκεψη στο Σότσι, δείχνει απογοήτευση επειδή το προγραμματισμένο σχέδιό τους για την απομάκρυνση του Άσαντ από την εξουσία, απέτυχε.
Παραμένει όμως η παρουσία αμερικανικών στρατευμάτων στη Συρία, παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες του προέδρου Τραμπ και έχει μάλιστα ενισχυθεί, όπως άλλωστε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Παρά τη σαφή παραβίαση του διεθνούς αλλά και του αμερικανικού νόμου μια και δεν υπάρχει προς τούτο έγκριση από το Κογκρέσο.
Η αύξηση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη Συρία και το Ιράκ, ενισχύει την επιθετικότητα της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ απέναντι στο Ιράν και το Λίβανο.
Χαρακτηριστική είναι και η δήλωση του Αμερικανού υπουργού Άμυνας Τζέιμς Μάτις ότι «νέος στόχος των αμερικανικών δυνάμεων στη Συρία, είναι η αποτροπή δημιουργίας ενός ISIS Νο2».
Η πραγματικότητα ωστόσο είναι εντελώς διαφορετική. Ουδέποτε συγκρούσθηκαν οι αμερικανικές ειδικές δυνάμεις με τους τζιχαντιστές. Αντίθετα, όπως μετέδωσε ακόμη και το BBC, «οι αμερικανικές δυνάμεις διευκόλυναν τους τζιχαντιστές να διαφύγουν ακόμη και φυγαδεύοντας με ελικόπτερο έναν από τους ηγέτες τους».
Ο συριακός στρατός, οι Ρώσοι, οι Ιρανοί και οι Χεσμπολά νίκησαν τους τζιχαντιστές του ISIS, της al- Nusra και όπως αλλιώς ονομάζονταν οι διάφορες ομάδες φανατικών που εξοπλίζονταν και χρηματοδοτούνταν από τις ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία, τα άλλα «θυγατρικά κρατίδια» και το ΝΑΤΟ.
Το περιοδικό «Politico» χαρακτηρίζει τη διατήρηση της ενισχυμένης αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη Συρία (όπως και το Ιράκ και Αφγανιστάν) «επίσημη κοροϊδία».
Προκαλώντας δυσφορία στην Ουάσινγκτον, η Τουρκία αποκάλυψε την περασμένη εβδομάδα, πως οι ΗΠΑ έχουν δημιουργήσει αυθαίρετα, 13 στρατιωτικές βάσεις σε Συριακό έδαφος. Με μεγαλύτερη την αεροπορική βάση στο Κομπάνι, 140 χιλιόμετρα από την Ράκα, στο Βορά. Και εδώ κι έναν χρόνο, διευρύνθηκε ο αεροδιάδρομος ώστε να μπορεί να υποδεχθεί παντός τύπου μεταγωγικά αεροσκάφη.
Η βάση των ΗΠΑ στο Κομπάνι, αποτελεί μέρος της αλυσίδας τριγώνου νέων αεροπορικών βάσεων από το Qayarrah στο βόρειο Ιράκ ως το Taqba Dam, επίσης βόρεια της Ράκα.
Την ίδια ώρα που η Ρωσία (έχει επίσημα προσκληθεί από την διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Δαμασκού) διαθέτει πέντε στρατιωτικές βάσεις και ουσιαστική παρουσία στις μάχες εναντίον των τρομοκρατών τζιχαντιστών.
Η απρόσκλητη αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη Συρία, αποτελεί καθαρή απόπειρα της Ουάσινγκτον να έχει πολιτική επιρροή στις αποφάσεις που θα ληφθούν στο Συριακό στη γενικότερη διεθνή διάσκεψη που έχει οργανωθεί στη Γενεύη. Αλλά με την επιθετική πολιτική που εφαρμόζουν τα κράτη-πελάτες των ΗΠΑ, Σαουδική Αραβία και Ισραήλ προωθώντας σύγκρουση με το Ιράν, άμεσα ή έμμεσα μέσω Λιβάνου και Υεμένης, δείχνει πως η πολεμική ατμόσφαιρα στην περιοχή κάθε άλλο παρά έχει τερματισθεί.
Βρισκόμαστε άραγε στο πρελούδιο γενίκευσης της αναταραχής στην εύφλεκτη αυτή περιοχή;
