Ποιον προτιμούν, άραγε, οι Ρώσοι; Τον Ρόμνεϊ ή τον Ομπάμα; Στην πραγματικότητα, κανένας από τους δύο δεν εμπνέει ενθουσιασμό. Πόσο μάλλον, αφού έχει ξεθωριάσει πλέον η γοητεία του «αμερικανικού ονείρου» για τους Ρώσους.
Η ρωσική κοινή γνώμη αντιμετωπίζεται ως ανώριμη από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Όταν, μάλιστα, αποκαλύπτεται η απογοήτευση για τις ΗΠΑ, τότε συνήθως αυτή αποδίδεται στις δηλητηριώδεις επιδράσεις της κρατικής τηλεόρασης ή των βρόμικων κόλπων της «προπαγάνδας του Πούτιν».
Ωστόσο, η σκληρή πραγματικότητα δείχνει ότι τα τελευταία 20 χρόνια οι ΗΠΑ, η Βρετανία και τα μέλη της Ε.Ε. κατάφεραν αυτό που ήταν αδιανόητο στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, τότε που η δημοτικότητα της Δύσης στη Ρωσία ήταν στην ακμή της. Κατάφεραν, λοιπόν, να χάσουν τη ρωσική κοινή γνώμη.
Η επέκταση του ΝΑΤΟ, ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας και αρκετοί πόλεμοι στη Μέση Ανατολή, οι οποίοι ίσως να μην ήταν αρκετοί εάν ο κυβερνήτης Ρόμνεϊ δεν έβαζε την τελική πινελιά στην όλη προσπάθεια, χαρακτηρίζοντας τη Ρωσία ως «νούμερο ένα γεωπολιτικό εχθρό». Αποδείχθηκε ακόμη και στους πιο σκληροπυρηνικούς Ρώσους νεοφιλελεύθερους της σχολής της δεκαετίας του ’80 ότι μερικοί δυτικοί πολιτικοί δεν είναι διπρόσωποι, αλλά απλώς ηλίθιοι. Επικίνδυνα ηλίθιοι, μάλιστα.
Σοβιετικοί και Ρεπουμπλικάνοι
Αυτά είναι ολοφάνερα πράγματα. Έτσι, όταν ο Ομπάμα είπε στον Ρόμνεϊ, κατά τη διάρκεια του τελευταίου debate, «ζητάτε να επιστρέψουμε στην εξωτερική πολιτική της δεκαετίας του ‘80», στην ουσία εξέφρασε τις σκέψεις και τα αισθήματα πολλών στη Ρωσία. Πολλοί Αμερικανοί και Ρώσοι θέτουν το ερώτημα εάν η διαφορά μεταξύ Ρόμνεϊ και Ομπάμα είναι απλά και μόνο ρητορική. Στην πραγματικότητα, ο Ρόμνεϊ υπόσχεται να κάνει όσα ήδη κάνει ο Ομπάμα, αλλά με μεγαλύτερη ορμή και ταχύτητα. Περισσότερες εκτελέσεις υπόπτων για τρομοκρατία (περιστασιακά ακόμη και πολιτών) από μη επανδρωμένα αεροσκάφη, περισσότερες κυρώσεις κατά του Ιράν, μεγαλύτερη ακαμψία απέναντι στη Ρωσία.
«Οι Σοβιετικοί επιθυμούσαν τους ρεπουμπλικάνους στον Λευκό Οίκο, αφού η σκληρή ρητορική αυτού του μεγάλου παραδοσιακού κόμματος συνιστούσε την τέλεια δικαιολογία, για περισσότερα εξοπλιστικά προγράμματα και ανάπτυξη της ιδεολογίας στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης» θυμάται ο Γάλλος βετεράνος συγγραφέας θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, Ντιμίτρι ντε Κοσκό, ο οποίος σήμερα εργάζεται ως σύμβουλος στον ραδιοφωνικό σταθμό «Η Φωνή της Ρωσίας».
Ο Πούτιν, πάντως, αντί να δείξει την ενόχλησή του από τη δήλωση του Ρόμνεϊ, ευχαρίστησε αμέσως τον «Μιτ» -για τη φράση του, ότι η Ρωσία είναι «νούμερο ένα γεωπολιτικός εχθρός»- αφού μ’ αυτόν τον τρόπο τού έδωσε την ευκαιρία να αποδείξει στους δικούς του ανθρώπους πως το αμερικανικό ταχύτατα αναπτυσσόμενο πρόγραμμα της ΑΒΜ (αντιπυραυλική «άμυνα») στην Ευρώπη θα μπορούσε να πέσει σε «λάθος χέρια».
Στην ουσία, αυτό θα μπορούσε να είναι η πιθανή λύση στο μακροχρόνιο αίνιγμα του Τύπου: γιατί οι υποψήφιοι του Δημοκρατικού Κόμματος είναι πιο δημοφιλείς στον λαό της Ρωσίας (μόνον ο Ρούσβελτ και οι Κένεντι αντιμετωπίζονταν πολύ θετικά από τα αντισοβιετικά μέσα ενημέρωσης), ενώ οι σοβιετικοί ηγέτες τα πήγαιναν πολύ καλά με τους επιθετικούς Ρεπουμπλικάνους;
* του Ντιμίτρι Μπάμπιτς, πολιτικού αναλυτή στον ραδιοφωνικό σταθμό «Η φωνή της Ρωσίας».
