Ο ήλιος στην περιοχή Rjukan εξαφανίζεται το χειμώνα και σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας τους έξι αυτούς μήνες επικρατεί απόλυτο σκοτάδι.
Τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα για τους νεοφερμένους στον τόπο. Όπως τον Martin Andersen, ένα εννοιολογικό καλλιτέχνη, ο οποίος πήγε εκεί πριν από 12 χρόνια.
Ο Martin περπατούσε στην πόλη αναζητώντας και την τελευταία αχτίδα φωτός για να σταθεί και να ρουφήξει όλη την ενέργειά της. Σε μία από αυτές τις βόλτες του, είχε μια έμπνευση. Σκέφτηκε ότι θα μπορούσαν να τοποθετήσουν τεράστιους καθρέφτες στην πλαγιά του βουνού, προς το βορρά της πόλης για να κατευθύνουν τις ακτίνες του ήλιου κάτω στην πόλη.
Οι ιθύνοντες κάποια στιγμή πείστηκαν να το δοκιμάσουν και το περασμένο φθινόπωρο, η πόλη απέκτησε τρεις καθρέφτες, που λειτουργούν με ηλιακή και αιολική ενέργεια και οι οποίοι ακολουθούν την πορεία του ήλιου, ρίχνοντας λίγο φως στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Χιλιάδες άνθρωποι παρέστησαν στην τελετή εγκαινίων, φορώντας τα γυαλιά ηλίου τους και κουβαλώντας μαζί τους ακόμη και ξαπλώστρες παραλίας. Και κάπως έτσι, η ζωή των κατοίκων της πόλης Rjukan άλλαξε δραματικά, γράφει η Suzanne Daley στους New York Times.
«Όλοι έγιναν πιο κοινωνικοί. Τις Κυριακές, μετά την εκκλησία οι άνθρωποι άρχισαν να συγκεντρώνονται στην πλατεία, να μιλάνε, να γελάνε και να πίνουν… κάτω από τον ήλιο!».
Επιμέλεια: Κατερίνα Νινιού
