Κακός συγχρονισμός χειλιών με το playback, πόζες γεμάτες από χαμόγελα διαφήμισης οδοντόκρεμας και αδέξιες χορευτικές φιγούρες συνθέτουν το διαφημιστικό σποτάκι της καμπάνιας προσέλκυσης επισκεπτών στο Μουσείο Τέχνης του Ντιτρόιτ, το 1976.
Δεδομένης ωστόσο, της εποχής, αλλά και του γεγονότος ότι το μουσείο αντιμετώπιζε τότε προβλήματα επιβίωσης, το σποτάκι οφείλουμε να το κρίνουμε με επιείκεια, αλλά και να επικροτήσουμε τους εμπνευστές της ιδέας για την επιβίωση της τέχνης στην πόλη. Μάλιστα, τώρα το βίντεο μοιάζει να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και ανασύρεται από τα διαδικτυακά μπαούλα χρηστών στις ΗΠΑ, καθώς μετά την πρόσφατη κήρυξη πτώχευσης της πόλης, πολλοί πραγματιστές έριξαν την ιδέα να πωληθούν έργα τέχνης από το εν λόγω μουσείο, προκειμένου να «ξεχρεώσει».
Χαρακτηριστικό είναι ότι την περασμένη εβδομάδα, ο οίκος δημοπρασιών Christie έδωσε στη δημοσιότητα τη δική του εκτίμηση για τα 2.800 έργα τέχνης, που είναι στην ιδιοκτησία της πόλης. Σύμφωνα με τον οίκο, η αξία τους κυμαίνεται μεταξύ 454 εκατ. και 867 εκατ. δολαρίων.
Πάντως, η υποψία και μόνο πώλησης των έργων τέχνης στο Ντιτρόιτ προκάλεσε πολλές αντιδράσεις.
Επιμέλεια: Μαριάννα Μαρμαρά
