O Παντελής Παντελίδης δύο μήνες πριν συμβεί το τροχαίο που έκοψη το νήμα της ζωής του, έδωσε μία σπάνια συνέντευξή του στο περιοδικό «Down Town», ενώ βρισκόταν στην Θεσσαλονίκη για τις εμφανίσεις του στην «Πύλη Αξιού».
Ολόκληρη η συνέντευξη του αγαπημένου λαϊκού τραγουδιστή…
Θεσσαλονίκη, βράδυ Σαββάτου. Ο Λευκός Πύργος χάνεται στο βάθος, πίσω, και η κατεύθυνση είναι προς τα παλιά Σφαγεία. Η Ερμιόνης, μπροστά στην Πύλη Αξιού, είναι ακόμη άδεια. Σε μία εβδομάδα τέτοια ώρα, όλα θα είναι διαφορετικά. Αυτοκίνητα, μηχανάκια, τζιπ με αναμμένα alarm, φωνές, συνεννοήσεις, αναψοκοκκινισμένα αγόρια, μαυροντυμένα κορίτσια, παρκαδόροι-ζογκλέρ και ο πάγκος με τα «βρόμικα» στη γωνία. Σαν να το έχω δει ξανά, καρέ καρέ. Η μεγάλη νύχτα του Σαββάτου θα έχει μόλις ξεκινήσει. «Έχετε κάνει κράτηση; Πόσα άτομα; Περάστε!»
Η εξ αναβολής πρεμιέρα στην Πύλη Αξιού είναι προγραμματισμένη για αύριο, Παρασκευή τελικά. Ο Παντελής έχει φτάσει στη Θεσσαλονίκη από τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας. Μένει ακριβώς απέναντι, στο The Met Hotel. «Ερχόμαστε κατά τις 23:00 στο καμαρίνι. Θέλει να μπει στο κλίμα» μου λέει ο Γιάννης, που είναι πάντα δίπλα του στο μαγαζί, αλλά και στην παρέα. «Παίζει κάνα καινούργιο τραγούδι στην κιθάρα, ετοιμάζεται, τα λέμε και, κατά τη 1.00 βγαίνει», λέει ο Χάρης Λεμπιδάκης, που είναι κι αυτός κοντά του.
Ο Παντελής -με αθλητική φόρμα και ξυπόλυτος- είναι καθισμένος οκλαδόν στον καναπέ του καμαρινιού του. «Mε τους ξένους είναι πάντα λίγο πιο κλειστός», με προειδοποιεί ο Γιάννης, «αλλά με τους δικούς του είναι έτσι όπως τον βλέπεις». Δεν συναντιόμαστε πρώτη φορά. τον έχω δει πολλά βράδια στην Αθήνα -και στην πίστα και μετά στα καμαρίνια-, αλλά φαίνεται και πάλι σχεδόν ντροπαλός, λίγο αμήχανος μέχρι να αισθανθεί ασφάλεια και να συγκεντρώσει το βλέμμα του στα μάτια μου.
– Όταν τραγουδάς στην πίστα, κοιτάς τον κόσμο κάτω;
«Ναι, τους βλέπω. Ψάχνω να βρω τους γνωστούς μου, βέβαια, για να νιώσω οικεία. Αλλά επειδή κάνω τέτοιο πρόγραμμα, δηλαδή, δεν τραγουδάω ένα ολόκληρο τραγούδι, να σταματήσω, να χειροκροτήσουν και μετά να πάω στο επόμενο -το πηγαίνω… μπάλα όλο το πρόγραμμα-, δεν προλαβαίνω και πολύ να δω ποιος μιλάει με ποιον. Θα τους χαιρετίσω βέβαια, αλλά αυτό που με νοιάζει εκείνη την ώρα είναι να σηκωθεί όλο το μαγαζί όρθιο. Στο δεύτερο-τρίτο τραγούδι, να είναι όλοι στον αέρα. Πάντα έχω πολύ άγχος προτού βγω. Απλώς, είναι και τέτοια τα τραγούδια μου που ξέρεις ότι μάλλον θα γίνει το κόλπο, εννοώ από κάτω με τον κόσμο. Εντάξει, μου έχει συμβεί και κάποιες νύχτες να είναι το μαγαζί πιο απαλό κι εγώ θέλω να το δω όλο όρθιο. Μέχρι το πατάρι».
– Ποιον ανταγωνίζεσαι δηλαδή;
«Τον εαυτό μου. Και τον ανταγωνίζομαι και στα τραγούδια μου. Γιατί εγώ τα γράφω όλα, στίχους και μουσική. Και όλο αυτό πρέπει να το κάνω μόνος μου».
