Από το Καζακστάν ήρθαν στην Ελλάδα μαζί με τους γονείς της, όταν ήταν σε πολύ μικρή ηλικία, θέλοντας να εξασφαλίσουν μία καλύτερη ζωή. Μεγαλωμένη σε μια φτωχική γειτονιά στο Μενίδι, σε ένα σπιτάκι τέσσερα επί τέσσερα, η Ειρήνη Παπαδοπούλου δεν ντρέπεται για αυτό, γιατί ξέρει ότι όπως και οι γονείς της, δούλεψαν με αξιοπρέπεια καταφέρνοντας πολλά.
Τι δουλειά έκανες όταν ήσουν 13 χρόνων;
«Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε μία καφετέρια στην Κατερίνη, όπου πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι με την οικογένειά μου, και έπιασε δουλειά και η ξαδέρφη μου. Εγώ πήγαινα περισσότερο για να περνάει η ώρα και τη βοηθούσα που και που. Μια μέρα το αφεντικό με ρώτησε «Θες να δουλέψεις;». Κάπως έτσι ξεκίνησα και όταν πήρα το πρώτο μου μεροκάματο, γλυκάθηκα. Από τότε ήθελα να είμαι πάντα ανεξάρτητη. Δεν φοβάμαι τη δουλειά και θα μπορούσα να κάνω τα πάντα. Αυτό είναι κάτι που έχω πάρει από τους γονείς μου. Όταν οι γονείς μου έχτιζαν το σπίτι μας, γιατί δεν ήθελαν να μένουμε στο νοίκι, είχαν ζοριστεί. Θυμάμαι τη μητέρα μου να δουλεύει σε δύο δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα».
