Νικόλας Αρώνης
Από χθες το πρωί για να είμαι ειλικρινής, περίμενα εναγωνίως πότε θα περάσει η ώρα, για να παρακολουθήσω την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Το γεγονός πως την σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο βραβευμένος με Όσκαρ Ντάνι Μπόλι, μου είχε δημιουργήσει μεγάλη περιέργεια και υψηλές προσδοκίες, για το θέαμα που θα παρουσίαζαν οι Βρετανοί, ένα θέαμα του οποίου το σενάριο είχαν κρυμμένο σαν επτασφράγιστο μυστικό.
Η τελετή όμως που παρακολούθησα -μετά βίας θα μπορούσα να πω- διότι ξεκίνησε στις 23:00 ώρα Ελλάδος και τελείωσε στις 03:00 τα ξημερώματα, μόνο ενθουσιασμό δεν μου προκάλεσε.
Ο λόγος, απλός. Παρακολούθησα ένα συνονθύλευμα από εικόνες και ιστορίες, οι οποίες «ακουμπούσαν» αισθητικά Bollyγουντιανή παραγωγή. Ιπτάμενες βασίλισσες, νοσοκόμες χορεύτριες, βρετανικά χωριά, καμινάδες , σφυριά, κατσαβίδια, λοστάρια, τυλιγμένα με Keneth Brana, Mr. Been, James Bond και David Beckham.
Αν οι Βρετανοί έχουν κάτι να υπερηφανεύονται, αυτό είναι σίγουρα η συνεισφορά τους στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Παρά το ότι αυτοί οι ήχοι «έντυσαν» σχεδόν ολόκληρη την τελετή έναρξης, σε κανένα σημείο της δεν ένοιωσα αυτό που περίμενα να νοιώσω, τον ενθουσιασμό και το δέος από την πληθώρα των μουσικών «γιγάντων» που κατάγονται από το Ηνωμένο Βασίλειο και που κυριολεκτικά έχουν παίξει τεράστιο ρόλο τόσο στην παγκόσμια μουσική, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο καθώς έχουν εκφράσει αγωνίες και ανησυχίες κοινωνικών ομάδων μέσα από την τέχνη τους.
Σίγουρα το θέαμα είχε πληθώρα χρωμάτων, μουσικής και βρετανική κουλτούρας. Κατά την άποψη μου όμως έκανε πολλές «κοιλιές» οι οποίες έφερναν τον Μορφέα όλο και πιο κοντά μου. Η μεγάλη διάρκεια, σε συνδυασμό με το ότι εμένα όλα τα παραπάνω μου έκαναν ασύνδετα από ένα σημείο και μετά, με κούρασαν πολύ. Ίσως να μην ταίριαζαν στην αισθητική μου, ίσως για εμένα όλο αυτό να μου έκανε λίγο κιτς, ίσως να περίμενα κάτι πιο λυρικό, ιδίως μετά από αυτά που είχα δει σε Αθήνα και Πεκίνο, είναι πολλά τα ίσως, πρέπει όμως να σκεφτούμε είναι ίσως ή είναι πραγματικότητα;
Και σε εκείνο το σημείο που βρίσκομαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, να σου και ο κύριος Ζακ Ρογκ για να μου βάλει το κερασάκι στην τούρτα, με την αναφορά του στον λόγο του, πως κατά κάποιο τρόπο οι Αγώνες επιστρέφουν σπίτι τους. Όλοι ξέρουμε πως το Λονδίνο είναι ο αγαπημένος προορισμός των «Αθανάτων» της ΔΟΕ, αφού φιλοξενεί για τρίτη φορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως το σπίτι τους ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα η Ελλάδα. Η χώρα που τους «γέννησε».
Θα πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας πως χθες το βράδυ δεν παρακολουθούσαμε τελετή της Eurovision αλλά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, της μεγαλύτερης γιορτής Ειρήνης και συμφιλίωσης των λαών, της οποίας η αισθητική θα πρέπει να δικαιολογεί τα εκατομμύρια λίρες που δαπανήθηκαν για την παρουσίασή της, σε μία περίοδο που η παγκόσμια οικονομία περνάει σημαντική κρίση και πληθώρα λαών στερούνται ακόμη και τα βασικά.
