Οι προσωπικές σχέσεις έχουν ιδιαίτερη αξία για τις ζωές των ατόμων και είναι πολύ σημαντικό να αποτελούν προτεραιότητά τους, έτσι ώστε να είναι λειτουργικές, να εξελίσσονται αρμονικά και να υποστηρίζουν την ευτυχία τους. Τι συμβαίνει, όμως, όταν κάποιος ξεπεράσει το όριο και αναπτύξει μια μη υγιή εξάρτηση από τους σημαντικούς άλλους της ζωής του;
Αν και η εξαρτητική συμπεριφορά στο πλαίσιο των σχέσεων είναι συχνή , είναι ιδιαίτερα δύσκολη η αναγνώριση της, καθώς χαρακτηρίζεται από την άρνηση του ατόμου που την υιοθέτει και την επιμονή του ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μπορεί να λυθούν μόνο από ένα άλλο άτομο ή από μια διαφορετική κατάσταση.
Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι η εξαρτητική συμπεριφορά έχει τις ρίζες της στις δυσλειτουργικές οικογένειες. Για να επιβιώσουν από τα τραύματα της παιδικής ηλικίας πολύ συχνά τα άτομα χάνουν τον αυθεντικό τους εαυτό και το αντικαθιστούν από ένα επίπλαστο με τον οποίον διάγουν τη ζωή τους.
Αυτός, όμως, ο αποστασιοποιημένος τρόπος ζωής από την ίδια την ουσία του ατόμου, έχει σαν αποτέλεσμα ένα αίσθημα κενότητας που χρειάζεται να γεμίσει. Το άτομο λοιπόν στρέφεται στο εξωτερικό περιβάλλον για να το γεμίσει. Μπορεί, για παράδειγμα, να μεταφραστεί ως ανάγκη για αναγνώριση και συνεχή επιβεβαίωση από τον άλλο, η οποία μπορεί να φτάσει σε σημείο εμμονής. Το άτομο είναι τυφλό σε ότι αφορά τον εαυτό του και ασχολείται εμμονικά με τον άλλο. Νιώθει διαρκώς ανεπαρκές και αναζητά στον άλλο αυτό που θα το ανακουφίσει. Πολλές φορές μάλιστα, η εμμονή με την επιβεβαίωση από τον άλλον έχει σαν αποτέλεσμα το εξαρτητικό άτομο να μένει σε καταστάσεις επικίνδυνες και βλαπτικές για το ίδιο στις οποίες δεν έχει έλεγχο. Το μοτίβο αυτό της αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς είναι χαρακτηριστικό σε όλους τους εθισμούς.
Όπως συμβαίνει λοιπόν με όλα τα προβλήματα εθισμού, η εξάρτηση από τη σχέση με τον άλλο μπορεί να αντιμετωπιστεί. Το πρώτο και μεγάλο βήμα είναι η αναγνώριση του προβλήματος. Τα τυπικά χαρακτηριστικά των εξαρτητικών ατόμων περιλαμβάνουν:
– Χαμηλή αυτοεκτίμηση η οποία συχνά έχει ως αποτέλεσμα το άτομο να βασίζεται στους άλλους για την επιβεβαίωση της προσωπικής τους αξίας.
– Αδυναμία να θέσουν λειτουργικά όρια τόσο στους άλλους όσο και εσωτερικά
– Δυσκολία να βιώσουν τη ζωή ρεαλιστικά με αποτέλεσμα η πραγματικότητα να διαστρεβλώνεται από φαντασιώσεις, προβολές και άλλους ψυχολογικούς μηχανισμούς άμυνας.
– Αδυναμία να φροντίσουν για τις δικές τους ανάγκες κι επιθυμίες, ενώ πολύ συχνά δε γνωρίζουν ποιες είναι αυτές.
– Αδυναμία να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και τη συγκίνησή τους με ήπιο τρόπο, με αποτέλεσμα συχνά να επιτρέπουν στην πικρία και το θυμό να συσσωρεύονται μέχρι το ξέσπασμα ή την ασθένεια.
– Βιώνουν συχνά επώδυνα συναισθήματα, όπως είναι η ντροπή, η οργή, ο θυμός, η κατάθλιψη, η απελπισία, η απόγνωση, ο φόβος και το άγχος σχετικά με το αν θα κριθούν, θα απορριφτούν ή θα εγκαταλειφθούν
Η απεξάρτηση στην περίπτωση αυτή είναι, σύμφωνα με τους ειδικούς, μια διαδικασία που επιτρέπει στο εξαρτητικό άτομο να επανασυνδεθεί με τον αυθεντικό του εαυτό. Να αναγνωρίσει, δηλαδή, τις αληθινές του ανάγκες, να μάθει πώς να θέτει λειτουργικά όρια και να ξεκινήσει μια προσπάθεια να είναι καλύτερος με τον εαυτό του. Μαθαίνει να ζει με ειλικρίνεια και να είναι πιο συνεπής με τις σκέψεις, τις αξίες και τα συναισθήματά του. Αρχίζει να καλλιεργεί την εσωτερική οικειότητα και να απελευθερώνεται από την επιτακτική ανάγκη για έγκριση και επιβεβαίωση από τον άλλο. Τα άτομα αυτά μπορούν να μάθουν, σε ένα βαθμό, να αφήνονται στη ροη της ζωής και να την εμπιστεύονται.
Πηγή : health24
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Κ.Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr
