Πέτρος Πολυχρονίδης: «Το ταεκβοντό θα έπρεπε να έχει τον τριπλάσιο κόσμο»

Όποιος γυρίζει κερδίζει, είναι το σύνθημα του γνωστού παρουσιαστή του τηλεπαιχνιδιού «τροχός της τύχης», αλλά για τις… ανάγκες του ταεκβοντό, το άλλαξε! Ο Πέτρος Πολυχρονίδης βρέθηκε σήμερα στα Άνω Λιόσια, όπου συμμετέχει η κόρη του στο Kim e Liu και μας μίλησε για την εμπειρία του με το δυναμικό άθλημα. Όπως μας είπε, ξεκίνησε να βλέπει ταεκβοντό χάρη στην κόρη του και παραδέχτηκε ότι του αρέσει πολύ, ειδικά το αγωνιστικό. Ο Πέτρος Πολυχρονίδης, με το μοναδικό του τρόπο, έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά για την κόρη του, ενώ τόνισε πως το ταεκβοντό είναι τόσο ωραίο άθλημα που θα έπρεπε να είχε τον τριπλάσιο κόσμο! Επομένως, όπως λέει κι ο γνωστός παρουσιαστής, δεν κερδίζει μόνο όποιος γυρίζει, αλλά κι όποιος κλωτσάει. Και γενικότερα κερδίζει όποιος αθλείται!

– Πέτρο, όποιος… κλωτσάει κερδίζει τελικά;
«(γέλια) Όποιος κλωτσάει κερδίζει! Το κατάλαβα σήμερα το πρωί όταν ήρθα. Είχε ένα σχολείο απ’ έξω με παιδιά και με περίμεναν και άρχιζαν να τσιρίζουν. Νόμιζα ότι ήμουν ο Σάκης Ρουβάς, αλλά μετά θυμήθηκα ότι τα παιδιά δεν ξέρουν τον Ρουβά! Οι μανάδες του, όμως, τον ξέρουν. Όποιος κλωτσάει κερδίζει, όποιος αθλείται κερδίζει. Αυτό είναι το μοτίβο κι όποιος αθλείται ερασιτεχνικά, εκεί είναι που κερδίζει αξέχαστες εμπειρίες, όχι απαραίτητα καλές».

– Σήμερα ήρθες να δεις την κόρη σου που ασχολείται με το Πούμσε…
«Η κόρη μου είναι για τους άλλους, για μένα είναι η επόμενη Παγκόσμια πρωταθλήτρια, χρυσή ολυμπιονίκης, Πρωταθλήτρια Ευρώπης κι αν υπάρχει Βαλκανικό πρωτάθλημα θα το πάρουμε κι αυτό. Απλά κάνω υπομονή μέχρι να φτάσει στην ηλικία».

– Χαμηλούς στόχους, χωρίς να την αγχώνεις λοιπόν…
«Θέλω να ξεκινήσει από τα χαμηλά. Θέλω πρώτα το Ευρωπαϊκό, μετά το Παγκόσμιο και τέλος τους Ολυμπιακούς. Δεν συζητάω για τα Πανελλήνια, αυτά είναι δεδομένα για την κόρη μου. Είμαι βέβαιος ότι θα τα κάνει αυτά, γιατί η κόρη μου είναι το αντίθετο από μένα. Είναι ένας αθλητικός τύπος. Εγώ δεν μπορούσα να πετύχω ούτε μπάλα, εκτός κι αν ήταν η φουσκωτή η μεγάλη της θαλάσσης. Η κόρη μου είναι ακριβώς το αντίθετο από μένα. Αυτά δεν τα λέω επειδή είναι παιδί μου. Έχω και γιο, αλλά δεν το έχει το αθλητικό κομμάτι. Η κόρη μου το έχει κι αν δεν μου λένε οι δάσκαλοι ψέματα για να κερδίσουν τη συμπάθεια μου, είναι εξαιρετική. Είναι 7 χρονών και με ενδιαφέρει να κοινωνικοποιείται μέσα από το Ταεκβοντό. Έχει κάνει 10 φίλους και αυτός είναι ο βασικός στόχος. Τώρα αν γίνει ή δεν γίνει πρωταθλήτρια δεν με ενοχλεί. Ούτως ή άλλως ξέρω, από την εμπειρία μου ως αθλητικός συντάκτης, πως για να φτάσεις σε επίπεδο πρωταθλητισμού στην Ελλάδα, περισσότερο υποφέρεις, παρά κερδίζεις, φτάνοντας στην κορυφή. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει αρκεί να υπάρχει ένας υγιής νους, σε ένα υγιής σώμα».

– Ποια είναι η γνώμη σου για το Ταεκβοντό;
«Το Ταεκβοντό δεν είναι από τα αθλήματα που είχα παρακολουθήσει. Το γνώρισα χάρη στο παιδί μου. Μου αρέσει πάρα πολύ το αγωνιστικό ταεκβοντό, παρότι η μικρή μου κάνει πούμσε. Έχω δει αγωνιστικό ταεκβοντό και δεν το περίμενα να έχει τόσο δράση. Μου ήταν εύκολο να το παρακολουθήσω γιατί είμαι θιασώτης των μαχητικών αθλημάτων. Πυγμαχία, κικ μποξ, το οποίο το παρακολουθώ σε επαγγελματικό επίπεδο. Η διαδικασία, όμως, είναι ίδια. Μόνος σου απέναντι στον αντίπαλο. Οι κανονισμοί αλλάζουν από άθλημα σε άθλημα, αλλά η νοοτροπία είναι η ίδια. Πάντα ήμουν θιασώτης αυτής της νοοτροπίας. Τα μαχητικά αθλήματα, όπως και το Ταεκβοντό, έχουν τη δυνατότητα ανθρώπους που δεν ξέρουν πως να εξωτερικεύσουν την ενέργειά τους, να το κάνουν. Σου δίνουν τη δυνατότητα να μεταμορφωθείς και να γίνεις κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είσαι για λίγα λεπτά που παίζεις. Αν κερδίσεις, νιώθεις και απίθανος άνθρωπος. Είναι φοβερό ψυχολογικά συναίσθημα» .

– Ανέκαθεν αγαπούσες τα παιδιά. Τώρα έχεις και δύο δικά σου. Πως βλέπεις ένα γήπεδο γεμάτο παιδιά, να μονομαχούν, να αγωνίζονται και να προσπαθούν για τη νίκη;
«Καταρχήν χαίρομαι που γίνεται σε ένα γήπεδο που έχει αξιοπρέπεια, όπως το Ολυμπιακό κέντρο Πάλης και ταυτόχρονα κλαίω που ορισμένα ολυμπιακά ακίνητα είναι άδεια. Όπως αυτό της Νίκαιας, που μένω δίπλα. Χαίρομαι που βλέπω τόσα παιδιά εδώ στα Άνω Λιόσια. Μακάρι να ήταν υπερδιπλάσιος ο κόσμος. Αυτό δεν έχει να κάνει με τον πληθυσμό μας, αλλά το λόγο που πηγαίνει ο κάθε γονιός τα παιδιά του να αθληθούν. Δυστυχώς σήμερα οι γονείς «ξεφορτώνονται» τα παιδιά για δύο ώρες. Ίσως και στο ταεκβοντό. Δεν είναι αυτή η ουσία. Η ουσία είναι να το ζήσεις μαζί με το παιδί σου και να το κάνεις όχι επειδή θα γίνει πρωταθλητής. Επειδή έχει μόνο να κερδίσει για το ταεκβοντό και όλα τα αθλήματα. Το παιδί δεν έχει να χάσει τίποτα. Ειδικά σ’ αυτό το επίπεδο που πραγματικά δεν έχει καμία σημασία, εκτός από την ψυχολογική που έχει για τα παιδιά. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν έχει, γιατί όλα τα παιδιά ανταμείβονται. Γι αυτό είναι κρίμα που δεν είναι τριπλάσιος ο αριθμός στην Ελλάδα των παιδιών που κάνουν ταεκβοντό. Γιατί είναι μια τέχνη πολύ προσβάσιμη, καθόλου επικίνδυνη. Θα έπρεπε να είναι τριπλάσιοι. Γι αυτό θα ήθελα να παροτρύνω την ομοσπονδία να προσπαθήσει να προσελκύσει τα παιδιά που δεν είναι στο ταεκβοντό και με άλλους τρόπους. Να βγάλουν προς τα έξω όλο αυτό που γίνεται για να έχει εικόνα ο κόσμος. Πιστεύω πως αν έφερνες σήμερα 1000 γονείς που δεν έχουν σχέση με το ταεκβοντό και έβλεπαν αυτό το event, την άλλη μέρα τουλάχιστον 50 θα έφερναν το παιδί τους. Αυτό είναι το κέρδος. Σήμερα, όμως, βρίσκονται μόνο οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους».