«Μπαμπά, μπαμπά, να, ο αϊ-Βασίλης». «Μαμά, μαμά, νάτος ο αϊ-Βασίλης». Δεν θα πει στον πιτσιρικά του ο ηλίθιος ο μπαμπάς ότι ο κύριος είναι ένας απατεώνας.
Κάποιος άγνωστος που παριστάνει μονάχα με μία φορεσιά, όχι κάτι περισσότερο, κάποιον άλλον.
Ούτε η ηλίθια μητέρα, επειδή την έχουν παραμυθιάσει κι αυτήν ότι είναι αντιεκπαιδευτικό να εναντιωθεί στην επιθυμία της παιδικής φαντασίωσης, θα πει στον κανακάρη της την αλήθεια. Ότι δεν υπάρχει Αϊ-Βασίλης. Ότι δεν υπήρξε ποτέ.
«Μαμά, μπαμπά, να, ο Αϊ-Βασίλης…, πάμε να τον δούμε από κοντά, τα άλλα παιδιά φωτογραφίζονται μαζύ του…». Μήπως είναι κάποιο πρεζόνι αυτός που φόρεσε την ασπροκόκκινη στολή με το σκούφο στο κεφάλι κι ένα σακούλι στην πλάτη. Κι αν δεν είναι πρεζάκιας που ψάχνει να βγάλει τα έξοδα της δόσης του, δεν αποκλείεται να ‘ναι κάποιος κρασοπατέρας.
Συνήθως ένα ρεμάλι ντύνεται Αϊ-Βασίλης, όχι άνθρωπος σοβαρός, τακτοποιημένος, επαρκής. Ποιος σωστός άνθρωπος θα βγει στους δρόμους να κυκλοφορεί σαν άλλος.
ΓΙΑΤΙ παίζει ακόμα το παραμυθάκι του Αϊ-Βασίλη, γράφει ο apodytiriakias.gr
