Ακούω Beatles και γίνομαι αυτό που είμαι. Άγνωστες δυνάμεις ζωής και πνεύματος ξυπνούν μέσα μου με τα τραγούδια των τεσσάρων παιδιών από το Λίβερπουλ που έγραψαν και έπαιξαν την πιο μεγάλη μουσική του καιρού μας.
Ένα κάρο αηδίες ακολουθούν τους Μπητλς και ειδικά τον Τζων Λένον που, με την ευκαιρία ότι δολοφονήθηκε σα σήμερα, 8 Δεκεμβρίου, το 1980, παίρνω την αφορμή να γράψω τις δικές μου σκέψεις.
Έχουν, λοιπόν, κατά καιρούς ειπωθεί διάφορα περίεργα. Για παράδειγμα, ότι το τάδε τραγούδι είναι ένας ύμνος στους χίπυ, τα παιδιά των λουλουδιών. Με το άλλο τραγούδι τους ευλογούν τα ναρκωτικά. Το παράλλο είναι αντιπολεμικό, εκείνο αντιφασιστικό, κάποιο αντιχριστιανικό. Φαιδρότητες.
Ο John Lennon ούτε επαναστάτης είναι και οραματιστής, ούτε ιδεαλιστής και ειρηνιστής. Πολυμεταχειρισμένες ανοησίες. Να, στο φινάλε, κι αν ήταν ό,τι ήταν. Ό,τι θαρρούσε πως ήτανε.
Ο Λένον είναι μουσικός. Ένας αιώνιος μουσικός. Παγκόσμια προσφορά η πεντακάθαρη ποιότητα της λαϊκής μουσικής των Μπητλς. Βεβαίως λαϊκής, διότι δεν απευθύνονται σε μια κοινωνική τάξη, σ’ έναν λαό, σε συγκεκριμένη ηλικία, αλλά στους πάντες. Και όσοι μπολιάστηκαν με τα τραγούδια τους τα κρατούν μέσα τους, στο αίμα τους, μέχρι το θάνατό τους.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ αδιάφορο αν κάποιος σκότωσε τον Τζων Λένον, ποιος ο δολοφόνος του, αν ζούσε σήμερα, γράφει ο apodytiriakias.gr
