Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας το πρώτο ημίχρονο και τον … φουριόζο Ολυμπιακό με τα δύο δοκάρια και το πρέσινγκ στην πολυδιαφημισμένη και πανάκριβη Παρί, όλοι μας πιστέψαμε ότι πλέον έχει αλλάξει κάτι φέτος.
Ήρθαν όμως οι απανωτές «σφαλιάρες» του δευτέρου ημιχρόνου, με τα απίστευτα λάθη στην άμυνα και προσγειωθήκαμε όλοι μας, ανώμαλα είναι η αλήθεια, στην ελληνική πραγματικότητα.
Όταν τρως τρία ίδια, ολόιδια γκολ από κόρνερ χαιρετάς από τώρα τη διοργάνωση. Απλά τα πράγματα. Είναι τέτοιο το τουρνουά αυτό, που αν μείνεις έστω και ένα δευτερόλεπτο χωρίς συγκέντρωση, το πληρώνεις.
Το ερώτημα είναι αν η ήττα, οφείλεται στην απειρία κάποιων παικτών κάτι που διορθώνεται με δουλειά και αφοσίωση, ή στην κούραση από τον ρυθμό του αγώνα. Κάτι που δεν διορθώνεται σ αυτό το επίπεδο. Γιατί για να έχεις 90 λεπτά μεγάλης μπάλας, πρέπει να έχεις και αντίστοιχο ελληνικό πρωτάθλημα, να σε κοντράρει ο αντίπαλος. Να σε πιέσει, να σε προβληματίσει να σε κάνει να σκεφτείς πως θα βάλεις τη μπάλα στο τέρμα. Κάτι που εδώ δεν συμβαίνει.
Κι όσο το ελληνικό πρωτάθλημα είναι Γ εθνικής για τα δεδομένα του τσάμπιονς λιγκ, τόσο θα είμαστε ευχαριστημένοι με μια ήττα αλλά καλή εμφάνιση!
Τόσο απλά!
