Ακούω διαρκώς αυτά τα δυνατά, τα πατριωτικά και τα κομματικά για τη Νέα Δημοκρατία, και τελικά δεν κρατήθηκα. Κατ’ αρχήν, μου φάνηκε ότι… πολύς θόρυβος για το τίποτα. Όποιος και να εκλεγεί, χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι! Εντάξει τώρα, πικραμένη παράταξη από την ήττα, έτσι γίνεται, πότε πικραίνεται ο Ολυμπιακός και πότε ο Παναθηναϊκός. Νομίζετε ότι έχει καμιά διαφορά;
Ακριβώς γι’ αυτό, είπα να το παίξω κουλ (έτσι δεν το λέμε τώρα;). Προσπάθησα λοιπόν να κρατήσω τις δέουσες αποστάσεις «και τι με νοιάζει εμένα ποιος θα κουμαντάρει τη Νέα Δημοκρατία». Μόλις, όμως, τους είδα να παίζουν θέατρο στην τηλεόραση, έβγαλα καντήλες. Τέτοιες αγάπες, έ; Ούτε στα μελό του κερατά δεν τις είδαμε. Γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο Ψωμιάδης. Δεξιά ο Σαμαράς, αριστερά η Ντόρα. Δεν θα μπορούσε να συμβεί το αντίθετο. Δηλαδή αριστερά ο Σαμαράς, δεξιά η Ντόρα. Απορίας άξιον το πώς ο Ψωμιάδης άντεξε το κέντρο και τον μεσαίο χώρο. Αυτό είναι προς διερεύνηση…
Έπειτα, ακούσατε τους έρωτες; Και για το κόμμα και για τον αντίπαλο. Μέλι έσταζαν οι υποψήφιοι. Αυτό όμως το πιστεύει κανείς βρε παιδιά; Μη τρελαθούμε δηλαδή. Εμένα μου φαίνεται ότι την Ντόρα ο Αντώνης την βλέπει σαν μπεκάτσα! Έχει το δίκαννο πίσω από την πόρτα. «Να καθαρίσω πρώτα, να βγω, κι έπειτα της ρίχνω στο φτερό.» Όχι ακριβώς, αλλά κάτι παρόμοιο σκέφτεται και η Ντόρα για τον Σαμαρά. Σαν λαγό τον βλέπει. Πώς λέει το δημώδες… «λαγός την πτέρην έσειε, κακό του κεφαλιού του»; Κάπως έτσι το σχεδιάζει η ψηλή. «Τον νικάω πρώτα, τον περιμένω να βγει από τη φτέρη και τον ντουφεκάω…»
Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ ξαφνικά αισθάνθηκα να προκαλούν τη νοημοσύνη μου. Βρε ουστ! κάθισα και σκέφτηκα. Γιατί χτυπιούνται και δίνουν όρκους κομματικής πίστης και αγάπης οι εν λόγω υποψήφιοι; Η απάντηση έρχεται μόνη της. Προσπαθούν να πείσουν τους οπαδούς του κόμματος ότι οι τρεις μαζί και ο καθένας ξεχωριστά έχουν την ικανότητα να ηγηθούν του γνωστού πολιτικού σχηματισμού, και εν καιρώ να αλώσουν και την εξουσία με γιούρια.
Θα ψηφίσουν λοιπόν οι οπαδοί, και ο νικητής ή η νικήτρια θα πάρει μια λευκή επιταγή και θα πορεύεται. Και αυτό είναι το παράδοξο. Λευκή επιταγή δεν δίνουμε ούτε στη μάνα μας, ούτε στον γιο μας, ούτε στον αδελφό μας και τον πατέρα μας. Δίνουμε όμως, ελαφρά τη συνειδήσει, σε ένα άτομο που το ξέρουμε ελάχιστα, επειδή μας άρεσε το «τούτο» του, τα μαλλιά του ή η κορμοστασιά του. Και επειδή, προφανώς, αυτή η λευκή επιταγή δεν αφορά στο πορτοφόλι μας αλλά το κόμμα και κατ’ επέκταση την Ελλάδα.
Μου κάνει εντύπωση, όμως, το εξής. Κανείς, μα κανείς δεν σκέφτηκε ότι, αντί να βουρλίζονται με όλες αυτές τις αρλουμπολογίες που ακούμε, θα έπρεπε να ακολουθηθούν οι απλές δημοκρατικές διαδικασίες για να σωθεί πρώτα η Νέα Δημοκρατία και μετά η Ελλάδα; Μερικοί πανέξυπνοι θα ανθυπομειδιάσουν ειρωνικά. «Μα τι μας λέτε τώρα, υπάρχει πιο δημοκρατική διαδικασία από την εκλογή τού ή της αρχηγού από τη βάση;» Θα απαντήσω ότι υπάρχει.
Η εκλογή από τη βάση δεν σηματοδοτεί δημοκρατία, αλλά ολιγαρχία (Αριστοτέλης, Πολιτικά). Πρώτον, διότι όποιος τζόρας και να εκλεγεί, θα πάρει την εντολή και μην τον είδατε. Αυτός θα αποφασίζει και αυτός θα διατάζει. Το έκανε εντελώς φυσιολογικά ο Καραμανλής, το κάνει ο Παπανδρέου, και δεν νομίζω να το αλλάξει ο Σαμαράς ή η Ντόρα. Αποφασίζομεν και διατάζομεν. Ο τάδε θα μπει στη λίστα, ο δείνα θα γίνει υπουργός και ο τάδε γραμματέας. Έχετε ακούσει εσείς καμιά δημοκρατία, όπου διατάζει και αποφασίζει ο ένας; Χάνει το νόημα και η λέξη. Εγώ μόνο τον Παπαδόπουλο θυμάμαι να αποφασίζει και να διατάζει ,και δεν νομίζω να είχε καμιά σχέση με το καθεστώς του δήμου, δηλαδή του λαού.
Ας αφήσουμε λοιπόν αυτά τα σάπια του τύπου «θα γίνει μια δημοκρατική εκλογή» -ολιγαρχική εκλογή θα γίνει, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Δημοκρατία δεν σημαίνει εκλογή από τη βάση, αλλά κλήρωση για «ενιαυσίους αρχηγούς» (ετήσιους δηλαδή). Τελειώνει τη θητεία του, τον τσεκάρουμε αν έκανε λαμογιές και πάει σπίτι του για να γίνουν και οι άλλοι αρχηγοί (γιατί να μη γίνουν;). Με κλήρωση πάντα. Το κέρατο έχουν; Διότι δημοκρατία, κατά την οποίαν ένας αρχηγός θα κάθεται στο σβέρκο των άλλων όσο του καπνίσει, δεν νοείται.
Έτσι, λοιπόν, θα μπορούσε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας να κάνει μια δημοκρατική αρχή και να κουφάνει τους πάντες. Να γίνει το πρώτο κόμμα που θα λειτουργεί με πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες. Με κλήρωση δηλαδή. Δεν θα καταργήσουμε κανέναν υποψήφιο. Χάνονται τέτοια κελεπούρια; Μέσα όλοι. Σαμαράς, Ντόρα, Αβραμόπουλος, Ψωμιάδης αλλά και Μεϊμαράκης και Πολύδωρας -όλοι χωράνε σε μια δημοκρατία και όποιον βγάλει η κληρωτίδα, αρχηγός. Και ο βλαξ και ο πανέξυπνος και ο αετός και ο μπούφος. Και η κουκουβάγια και η περιστέρα. Και για όσους δεν αντέχουν την ιδέα να μπει έστω και για έναν χρόνο ένας μετρίου βεληνεκούς αρχηγός των γαλάζιων, θα τους θυμίσω ότι το 50% των βασιλιάδων της Αγγλίας που κυβερνούσαν, ήταν ηλίθιοι! Αυτό δεν εμπόδισε βέβαια την Αγγλία να γίνει αυτοκρατορία. Επίσης, στα δύσκολα, σε επικείμενη εκλογική μάχη, αν κάποιος νιώθει ότι δεν τα βγάζει πέρα, παραχωρεί τη θέση του σε έναν πιο έμπειρο αρχηγό. «Αντώνη, πάρε τη θέση μου γιατί εγώ δεν τα μπορώ αυτά τα ντιμπέϊτ και τα επικοινωνιακά».
Είναι μια γνωστή συνταγή που έχει δοκιμαστεί και πέτυχε. Φαντάζομαι θυμάστε όλοι τι είχε γίνει στη μάχη του Μαραθώνα. Ο Αριστείδης, παραχώρησε τη θέση του στον Μιλτιάδη. «Κύριε συνάδελφε, εγώ από πόλεμο και τέτοια κόλπα δεν ξέρω, δώσε τη μάχη και εγώ στο πλευρό σου…» Αυτό το ίδιο μπορεί να γίνει και εδώ. Βέβαια, η εκλογική μάχη δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μάχη του Μαραθώνα.
Και, για όνομα του Θεού, ούτε ο Μιλτιάδης με τον Αντώνη…
