Τώρα που η Κυβέρνηση εμφανίζεται κατακερματισμένη πολιτικά…Τώρα που ο Γιωργάκης δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το κόμμα του, με μια κεντρική ομάδα στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης, αναθυμάμαι κάποιες κουβέντες του Ντάριο Φο, όταν βροντοφώναζε: «Μόνο οι Αυτοκράτορες έχουν το θράσος να τραγουδούν, όταν οι πολίτες φλέγονται…».
Κι είναι παρήγορο για μας (παρά το «κόμμα του Μνημονίου» πως όταν ρωτήθηκε γιατί τα έργα του παίζονται ξανά και ξανά στην χώρα μας, απάντησε «το αποδίδω στην ευφυΐα των Ελλήνων…» Κι ύστερα «Ορισμένες φορές έχω ξαναγράψει σε σύγχρονη εκδοχή κείμενα κλασικών Ελλήνων συγγραφέων. Αναφέρομαι στον Λουκιανό, στον Όμηρο, αλλά και σε ιστορικούς, τον Πλούταρχο και τον Ηρόδοτο. Ιδίως τον Ξενοφώντα, τον οποίο αγαπούσα από παιδί…».
Κι όταν ο δημοσιογράφος του ζήτησε μια ερμηνεία γιατί η πολιτική κοινωνία της Ιταλίας δείχνει τόση ανοχή στον Πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι, εκείνος απάντησε: «Θα μπορούσα να αντιστρέψω την ερώτηση – αναφερόμενος στην Ελλάδα και στην ιστορία σας: «Γιατί η αρχαία Αθήνα, ακόμη και στις πιο γεμάτες απόγνωση και αρνητισμό περιόδους της ιστορίας της αντιστάθηκε τόσον καιρό στις αδικίες και στη βία κάποιων από τους κυβερνώντες;».
Ο λόγος είναι πως εσείς στην Αθήνα, όπως στη Θήβα και την Κόρινθο, συγκριτικά με άλλους λαούς είχατε ένα μεγάλο πλεονέκτημα: την προσήλωση στην δημοκρατία και τη θέληση για την ενίσχυση της.
Αντίθετα η Σπάρτη, ξακουστή σε όλο τον κόσμο για την υπεροχή της στα όπλα, δεν διέθετε ούτε μεγάλους αρχιτέκτονες ούτε σπουδαίους ποιητές ή φιλοσόφους. Και εξαφανίστηκε. Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο πως η δημοκρατία δεν «Πέρασε» από αυτή την πόλη – κράτος.
Τώρα λοιπόν που η Κυβέρνηση εμφανίζεται κατακερματισμένη και που η ολοένα μεγαλύτερη δυσκολία της να κυβερνήσει, τούτα τα παραπάνω λόγια του Ντάριο Φο φαίνονται προφητικά.
«Θα μπορούσα – αναφερόμενος στην Ελλάδα και στην ιστορία σας: «Γιατί η αρχαία Αθήνα, ακόμα και στις πιο γεμάτες απόγνωση αντιστάθηκε…».
Και είναι τούτη η αντίσταση, τώρα εδώ σε μας ορατή. Κανείς δεν μπορεί να κάνει ασφαλείς προβλέψεις, ούτε για τον χρόνο, ούτε για την μορφή των πολιτικών εξελίξεων.
Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού, όμως ότι η σημερινή ισορροπία γίνεται συνεχώς και πιο ασταθής. Βιώνουμε το τέλος μιας εποχής.
Η παρούσα κρίση δεν είναι παρένθεση. Και το ζητούμενο είναι μια νέα πολιτική, από νέους ανθρώπους, άφθαρτους και με ιδεώδη. Γιατί; «Για τον απλούστατο λόγο πως η δημοκρατία δεν «πέρασε, από αυτή την πόλη – κράτος…»
