Μάκης Σεριάτος
Η μεγαλύτερη αγωνία κάθε κυβέρνησης σε περιόδους οικονομικής κρίσης θα έπρεπε να είναι η φροντίδα της
μεσαίας τάξης. Στον καπιταλισμό και στην ας πούμε ελεύθερη οικονομία ,ο σημαντικότερος κρίκος στην
αλυσίδα της ανάπτυξης είναι η σταθερότητα της μεσαίας κατηγορίας επιχειρήσεων. Κι ενώ παγκόσμια, θεωρητικά, αυτή είναι κάθε φορά η υπόσχεση διακυβέρνησης ,αυτή η μεσαία τάξη δεν είναι πουθενά
πρωταγωνιστής της φροντίδας των συστημάτων διακυβέρνησης.
Η μεσαία τάξη έχει μια αδυναμία, έχει μεγάλη δυσκολία να πιέσει, επειδή στην πραγματικότητα έχει τη δική της
πολυδιάστατη εκπροσώπηση, και γι’ αυτό δυσκολεύεται να αναδείξει τα προβλήματα της αλλά και να πιέσει τα κέντρα εξουσίας, ώστε να έχει ευνοϊκές για την ίδια νόμους και αποφάσεις. Άν, για παράδειγμα είχε ένα σύστημα
εκπροσώπησης ,θα μπορούσε να έχει πολύ πιο δυνατή φωνή ή τουλάχιστον το ίδιο δυνατή με τους μεγάλους
παίκτες της κάθε «αγοράς». Επειδή, όμως αυτό δεν συμβαίνει και η κρίση δημιουργεί συνθήκες πανικού και
στην κάθε εξουσία, η μεσαία τάξη βρίσκεται ευάλωτη και κατά περίπτωση σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Το κύριο χαρακτηριστικό που μάλιστα έχει αυξητικές τάσεις είναι ο «φόβος» που επικρατεί, όχι μόνο για το αύριο
αλλά ακόμα και για το σήμερα.
Τελικά, οι συνθήκες πανικού καταλήγουν να είναι εξαιρετικά βοηθητικές για κάθε είδους εξαγορά. Κι
έτσι, χωρίς κανείς να το καταλαβαίνει και κυρίως να το υπολογίζει τα αδιέξοδα των «μεσαίων» δημιουργούν εκ
των πραγμάτων ολιγοπώλια γιατί πολύ απλά σ αυτό το οικονομικό περιβάλλον και χωρίς την κρατική φροντίδα
δεν υπάρχει άλλη λύση. Και τώρα όλα αυτά φαίνονται σαν «σωτηρία» μόνο που αυτό είναι μια κοντόφθαλμη λογική που γρήγορα θα χρειαστεί να ανατραπεί γιατί μακροπρόθεσμα μειώνει την αγοραστική δύναμη των
πολλών. Και χωρίς αυτήν, δημοκρατία στην οικονομία δεν υπάρχει! Και σίγουρα δεν υπάρχει ανάπτυξη!
