Η επαναστατικότητα στα παιδιά είναι καλό πράγμα. Μοιάζει με την επανάσταση της φύσης την άνοιξη, που όλα ανθίζουν γεμάτα ενέργεια, με τη ζωντάνια της ανανέωσης.
Η επαναστατικότητα στους μεγάλους είναι ακόμα καλύτερο πράγμα. Δημιουργεί πρότυπα που εμψυχώνουν την ορμή των παιδιών να θέλουν τον κόσμο καλύτερο, ομορφότερο και δικαιότερο. Γενικά το να είναι κανείς ικανός και έτοιμος να συγκρουστεί με νοοτροπίες και πολιτικές που του στερούν τα όνειρα και τα μέσα για να καλυτερέψει η ζωή του, που μάχεται εκείνες τις αποφάσεις άνωθεν που κρατούν την κοινωνία δέσμια συνηθειών, ηθών κι εθίμων, προκαταλήψεων και στερεοτύπων που τον θέλουν φοβικό, ανασφαλή άρα πειθαρχημένο υπό την έννοια της υπακοής σε λογικές περιορισμού των απαιτήσεων και των προσδοκιών του και άρα υποτελή σε παντός είδους τσαρλατάνους της εξουσίας που ασκούν αυτήν την εξουσία πάνω στην άμορφη μάζα των κουρασμένων ψηφοφόρων και τηλεθεατών της πολιτικής και εμπορικής διαφήμισης και εξαπάτησης, είναι συνήθως καλό.
Είναι καλό να μην εφησυχάζει κανείς είτε είναι νεαρός άνθρωπος είτε ηλικιωμένος. Διότι η ρήξη με αντιλήψεις κατεστημένες δήθεν για το καλό των πολλών προς όφελος των ελαχίστων, είναι πολύ καλό. Είναι όμως μια ρήξη με θεωρητικό μάλλον παρά πρακτικό πνεύμα και περιεχόμενο.
Πού είναι το κράτος;
Ποιος λέει όχι στη δημιουργική κοινωνία, την παραγωγική εργασία, τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, τις ίσες ευκαιρίες για όλους και τα λοιπά; Λέω «και τα λοιπά» εννοώντας όλα τα μεγάλα και σοβαρά ζητούμενα στις δημοκρατικές και προηγμένες κοινωνίες∙ αυτά που θεωρούνται αυτονόητα και για τα οποία ο κόσμος αγανακτεί επειδή οι μεγάλοι, τα αφεντικά, οι κυβερνήσεις, οι αξιωματικές αντιπολιτεύσεις και τα συνδικάτα δεν κάνουν τίποτα ώστε να είναι πράγματι υπαρκτά και ακατάσχετα∙ υγεία, παιδεία, εργασία να λειτουργούν σε συνθήκες άριστες, δηλαδή συνθήκες πολιτισμένου κράτους.
Εκείνη η παλιά άνοστη καραμέλα «Πού είναι το κράτος;» που ακόμα αναμασιέται στα στόματα εκείνων των εσαεί «μη προνομιούχων» που δεν έχουν ποτέ λεφτά, δεν έχουν ποτέ δουλειά, δεν έχουν μόρφωση, δεν έχουν καταξίωση, εκείνων που δεν έχουν στο ήλιο μοίρα, έχει την απάντηση ότι εκείνο το κράτος, τέλος. Έληξε. Μαζί του κι εκείνοι οι παραπονούμενοι που έμειναν πίσω.
Κεραμίδι και κομπόδεμα
Εκείνο το συγκεκριμένο κράτος, εκείνη η Ελλάδα, έληξαν πια. Ένα άλλο κράτος, μη κρατικοδίαιτο, που θα συνεχίσει να υπάρχει και θα είναι κράτος μόνο για προκομμένους, αυτούς δηλαδή που ποτέ δεν αναρωτιόνταν «πού είναι το κράτος;» διότι οι ίδιοι ήταν το κράτος, είναι το μέλλον μας∙ το μέλλον πρώτα ο θεός για άρτι γεννηθέντες και για αγέννητους. Διότι αν το κράτος είναι ένα και είναι όλοι εμείς, τότε, αυτοί όλοι, οι όλοι εμείς, είναι σήμερα αυτή εδώ η Ελλάδα που μας χάιδεψε πολύ και μας κούρασε ακόμα περισσότερο και την κουράσαμε κι εμείς και την εξαντλήσαμε από καιρό. Το καινούργιο θα το φτιάξουν άλλοι για εμάς. Οι προκομμένοι άλλων άγριων κρατών που μας έχουν αναλάβει.
Εμείς οι καλομαθημένοι που οι μπαρμπάδες μας χαλάσανε με τα προικιά απ’ την Πόλη των ονείρων τους, καλούμαστε να αναμορφωθούμε γρήγορα και με τον πιο σκληρό δυτικό τρόπο. Διότι το δικό σου κεραμίδι και το κομπόδεμα για τα γεράματά σου, θεωρούνται λίπος περιττό και θα το αφαιρέσουν οι λιτοδίαιτοι Βίκινγκς που λατρεύουν να εμπορεύονται τα λάφυρα των πολέμων τους. Οι επόμενοι από σένα δεν θα έχουν. Ακίνητη ιδιοκτησία και ζεστό χρήμα είναι πλέον αγαθά για ελάχιστους νοικοκυραίους ανά τον κόσμο. Μετά κάμποσα χρόνια αν ο κόσμος ακόμα είναι στη θέση του, βλέπουμε. Προσώρας το μόνο σχέδιο που μπορεί να κάνει κανείς είναι πώς να βγάλει τον τρέχοντα μήνα.
Πέραν τούτου ουδέν. Στο κατεστημένο πολιτικό σύστημα της συστηματικής εξαπάτησης κάθε αντίσταση και αντίδραση για το καλύτερο αύριο που προσδοκούν οι νέοι για τους εαυτούς τους και για τους πατεράδες και τις μανάδες τους, που γερνούν άδοξα μέσα στην ολομέτωπη ύπουλη κρίση, είναι πλέον ανώφελη. Κανείς δεν αναμένεται να γεράσει πολύ περήφανος όσο προκομμένος κι αν είναι ή αν υπήρξε μέσα σε τούτη τη χώρα του κακού κράτους και της ιδιωτικοποίησης των πάντων στο έλεος απρόσωπων ανωνύμων εταιριών και επωνύμων life style πολιτικών στο έλεός τους.
Χειροκροτητές απέλπιδες
Κατεβείτε στους δρόμους, παιδιά, αλλά καλού κακού ρίξτε μια ματιά αν εκεί μαζί σας βρίσκονται και τα παιδιά των αρχηγών των κομμάτων που τούτη την ώρα, ενώ εσείς τα σπάτε, εκείνα κάνουν τα διδακτορικά τους και τις γνωριμίες τους στα ακριβά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής γιατί αύριο θα κληθούν να σας κυβερνήσουν. Όχι πως έχει και μεγάλη σημασία αλλά, να, έτσι για τον συμβολισμό των πραγμάτων. Κάποτε κάποιος απ’ ανάμεσά σας, χωρίς σπουδαίες σπουδές, κάποιος από όλους εσάς, θα κληθεί να αναλάβει να σας διαφεντέψει∙ κάποιος της πλάκας, όπως θα λένε από πίσω του τα μεγάλα αφεντικά της υφηλίου, αρκεί να μοιάζει τόσο πολύ με τον λαό του που κανείς δεν θα αντέξει να τον αμφισβητήσει τόσο ώστε να βγει στους δρόμους να αγανακτήσει.
Γι αυτό προς το παρόν άσε τους να εκτονωθούν καλά-καλά στα social media γιατί όσα έρχονται είναι πολύ σκληρά για τα μυαλά τους. Οι δικτυωμένοι, οι οργανωμένοι με τα ανύπαρκτα προσόντα και τα αγορασμένα χαρτιά, όπως πάντα, πάλι θα βολευτούν στα υπουργεία και τα αρχηγεία. Τίποτα δεν γίνεται στην τύχη κι αν έτσι νομίζετε, γελιέστε. Αυτό που γίνεται για το αύριο είναι ακριβώς αυτό που σχεδιάστηκε για το σήμερα. Με τις υγείες σας οι ανυπάκουοι γιατί τον δρόμο της επαναστατικής γυμναστικής ανοίγει πρώτος εκείνος που μετά αφ’ υψηλού θα χαιρετά καθώς εσείς, απεγνωσμένοι, θα χειροκροτείτε δουλικά. Θα γίνει ένας ξένος αλλά επειδή θα είναι ο δικός σας ξένος, οι οφειλές στο δικό του κράτος θα βαίνουν ληξιπρόθεσμες χωρίς πρόβλημα!
