Η πρώτη εξουσία στις σύγχρονες Δημοκρατίες είναι η Οικονομία. Η δεύτερη τα ΜΜΕ. Τρίτη στη σειρά έρχεται πλέον η Πολιτική. Τα παραπάνω υποστήριζε προσφάτως σχετικά ο διευθυντής της γαλλικής εφημερίδας « Le Monde».
Η παρουσία του Ανδρέα Βγενόπουλου στη Βουλή έρχεται να επιβεβαιώσει δυστυχώς όχι μόνον του λόγου το αληθές αλλά και αποδείξει το χαμηλό επίπεδο πολιτικής ενημέρωσης των εκπροσώπων του έθνους.
Οι ακροατές του κ. Βγενόπουλου φάνηκαν λίγοι ,οκνηροί και κυρίως ανέμελα ανενημέρωτοι για το τι συμβαίνει ακριβώς στη παγκόσμια οικονομία. Η γνωστή δημαγωγική λογοδιάρροια σε συνδυασμός με τα κλισέ περασμένων δεκαετιών ήταν το οπλοστάσιο των άσφαιρων πυρών των ελλήνων βουλευτών, μπροστά σε έναν εκπρόσωπο της νέας τάσης στις οικονομικές δραστηριότητες του μοντέλου της Παγκοσμιοποίησης.
Το κεφάλαιο ποτέ δεν φοβήθηκε ούτε του θεούς ούτε και τους ανθρώπους. Εδώ και δύο αιώνες υιοθετεί μόνον τις δικές του επιλογές ,επιβάλλει τους δικούς του κανόνες και λειτουργεί με τους δικούς του κώδικες , γι’ αυτό και επιβιώνει, ανανεώνεται και εφευρίσκει λύσεις στις κρίσεις που αντιμετωπίζει.
Σε κρίσιμες περιστάσεις υποκλίνεται σε συνταγές τις οποίες στην ουσία αντιπαθεί. Όπως τότε με την υιοθέτηση των προτάσεων Κέινς.
Άλλοτε απλά αντιπαρέρχεται με σκανδαλιστικό σαρκασμό τους πειραματισμούς σοσιαλιστικών προδιαγραφών. Έναν μόνον συνδυασμό φοβάται. Την οργή των πολιτών όταν βρίσκονται σε πλήρες οικονομικό αδιέξοδο , με αυξημένο το αίσθημα του φθόνου και του ανικανοποίητου. Τον Μάη του 68 κυριάρχησε η οργή και το ανικανοποίητο. Στις μέρες μας εμφανίζεται και το στοιχείο της ανέχειας αλλά και του φθόνου.
Ο κ. Βγενόπουλος εκφράζει έναν κόσμο που ασχολείται με τον ρυθμό της ροής του χρήματος. Οι ακροατές του βουλευτές εκφράζουν έναν κόσμο που δεν έχει πια ρυθμό. Ο πρώτος είναι ισχυρός. Οι άλλοι είναι αδιάφορα ακίνδυνοι. Οι « Μουδιασμένοι» , η νέα γενιά ανθρώπων χωρίς ιδιαίτερη προοπτική και μερίδιο από την πίττα του πλούτου , έχουν μόνον να σκεφθούν το ροκ του μέλλοντος τους. Έτσι χωρίς σχέδιο . Αλλά με πολλούς σχεδιαστές. Αυτό το πολιτικό «ροκ» μπορεί να καταστεί επικίνδυνο τόσο για το ρυθμό ροής του χρήματος όσο και για την αρρυθμία της ροής της πολιτικής. Αυτό ενδεχομένως είναι το μόνο στοιχείο που θα προκαλούσε και τους «Παγκοσμιοποιητές» και τους θλιβερούς ακροατές τους.
