Με αφορμή την επέτειο της γέννησης του Μάνου Χατζιδάκη (23-10-1925) έως τα σήμερα. Κάθομαι μπροστά στη γραφομηχανή (έτσι θα το ήθελε εκείνος) κι αφουγκράζομαι τις σκέψεις του. Τον βλέπω, ήδη, μαθητής του εγώ να μπαινοβγαίνει στα στούντιο του Γ’ Προγράμματος της (πάλαι ποτέ) ΕΡΤ και να δίνει οδηγίες, να εμψυχώνει:

«Δεν είμαστε ραδιοφωνατζίδες εμείς… Τη δουλειά σας μόνο, ακούτε; Τη δουλειά σας! Κι έρχεται η κα Γιώτα Σύκκα (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) να μου θυμίσει τα όσα έλεγε ο Μάνος του Μεγάλου Ερωτικού, της Μικρής Λευκής Αχιβάδας, του Χαμόγελου της Τζοκόντας (… με τους EXEPTIONS π.χ.). Επίκαιρος όσο ποτέ, προφητικός.

Δεν έχουμε Πολιτισμό και η απόδειξη είναι ότι έχουμε Υπουργείο Πολιτισμού. Κι ύστερα: «Προτιμώ χίλιες φορές τις ανίσχυρες κυβερνήσεις από τις ισχυρές. Η Ιταλία χάρη στις ανίσχυρες κυβερνήσεις της, μεταπολεμικά, χαμογελούσε συνεχώς και αναπτυσσόταν. Σε αντίθεση με μας, που μετά τον πόλεμο, αν και «νικητές», δακρύσαμε πολλές φορές, κάτω από τις «σιδηρές πυγμές» ισχυρών κυβερνήσεων και… μείναμε υποανάπτυκτοι.

Και πάρα κάτω η κα Σύκκα σημειώνει: «Ένας αστυνομικός, ο Αθανάσιος Μελίστας, σκότωσε πυροβολώντας τον δεκαπεντάχρονο Μιχάλη Καλτεζά. Κατασκευάζεται ήδη σενάριο με βάση το πόσο ή δεν ήταν ”επικίνδυνος”, αναρχικός. Ώστε η κτηνωδία του αστυνομικού να γίνει… ”νόμιμη άμυνα”. Με την έναρξη του ”σοσιαλισμού” στη χώρα μας βρισκόμαστε στη μόνη αλλαγή που πραγματοποιήθηκε και που αφορά την έννοια νέος. Από κομμουνιστής έγινε αναρχικός».

Και πιο πάνω: «Να ξαναβρεί η δημοκρατία την αληθινή της έννοια, ο πολίτης να αποκτήσει συνείδηση των δικαιωμάτων του (…). Οι ιδεολογίες και τα κόμματα απέδειξαν πως δεν είναι πλέον ειλικρινείς φορείς της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό να εγκαταλείψουν την επιμονή τους να υποτάσσουν τον πολίτη». Στη Μεγάλη Βρεττάνια, παρέα με τον αείμνηστο Νίκο Γκάτσο, δεχότανε που και που, τις θρασύτατες επισκέψεις μας. Απέναντι, στην Κριεζώτου, ο Πατσιφάς μας προέτρεπε να τολμήσουμε …».

Να τολμήσουμε να μας πει τη γνώμη του. Κι εμείς, με αδόκιμες παρτιτούρες, στιχάκια της πλάκας, πηγαίναμε… Το βροντώδες του «ρο» μας ενεθάρρυνε, κάποιες φορές. «Ρομαντικός, λοιπόν, νεαρέ… «Ρομαντικός τότε, άπειρος. Έμπειρος (;) σήμερα ξανασκέφτομαι τα όσα έλεγε για την Αθήνα, πριν αλλάξει: «Κινδυνεύει να γίνει η πιο ξένη πόλη του κόσμου (…) Μέσα μου γνωρίζω πως δεν χρειάζεται να επιστρέψω – ούτε αυτή χρειάζεται εμένα, ούτε εγώ αυτήν…».

Τώρα που έφυγαν μαζί του κι η Μελίνα κι ο Ντασέν κι ο Τάκης Χορν, μας έμεινε η Οδός Ονείρων, το ELLIA DARLING, το Αλίμονο στους νέους και άλλα πολλά. Μας έμεινε κυρίως η παγκόσμια ευαισθησία του, παρόμοια των BEATLS. Αυτή η ευαισθησία που πολλοί, από τους σημερινούς μουσικοκριτές των REALITY’S θα ζήλευαν… Ξέρω κάποιες νέες που θέλουν να γίνουν τραγουδίστριες. Τις παραπέμπω στα τραγούδια του.

«Μπορείτε;» Αν ναι, τότε δοκιμάστε: «Μακριά όμως από τις πίστες, τα λουλουδικά, τα φώτα. Τις κονσόλες που σας στρώνουν τη φωνή, τους κυρίους των πρώτων τραπεζιών με τα DANHIL. Μακριά από τους «μαέστρους» των σουξέ που το αριστερό τους χέρι δεν γνωρίζει τι ποιεί το δεξί.
Ο Μάνος σάς βλέπει. Και με το βροντώδες του «ρο», ίσως, να σας ψιθυρίζουν «ρε πήγαινε να μάθεις που ακουμπάς τη νότα…».

23 Οκτωβρίου 2010 σαν σήμερα γεννήθηκε. Και μετά τον Μάνο Χατζιδάκι οι άλλοι είναι απλώς… μικρούτσικοι.

Υ.Γ. Παραθέτω μία παρτιτούρα του.

www.Johnperidas.gr