τη λάμπα κρατώ ψηλά
να δούνε της γης οι θλιμμένοι
να ’ρθούνε να βρουν συντροφιά
Τάσος Λειβαδίτης
Κάθε που πλησιάζουν Χριστούγεννα, ένα μπέρδεμα νιώθω στο στομάχι, μια θλίψη επίμονη με όσα συμβαίνουν γύρω. Μόλις πριν από λίγο, από δελτίο ιδιωτικού καναλιού, πληροφορήθηκα ότι «βουλιάζει όπου νά ’ναι η Αράχωβα» και ότι οι ξενοδόχοι μείωσαν τις τιμές προφανώς εν ονόματι της πληρότητας που τόση ανάγκη την έχουν!
Μα γιατί; Έτσι κι αλλιώς όλοι οι μεγαλολεφτάδες της Αθήνας εκεί θα «πεταχτούν» να φωτογραφηθούν για τα περιοδικά γκλάμουρ, να καταστρώσουν επιχειρηματικά σχέδια ενόψει του χρόνου που παραμονεύει. Για να απαλλαγεί για λίγο η ψυχή τους από την πλέμπα, που μπορεί και να μην είναι ιδιαίτερα καθαρή (η ψυχή).
Πριν από αυτή την είδηση, προέκυψε το έκτο (ή μήπως έβδομο;) περιστατικό με το «μαύρο τζιπ που πυροβολεί». Συμπαθάτε με, όμως ο Χριστός δεν τα υπολόγιζε αυτά τα «μεγαλεία» και είμαι ο τελευταίος στη σύγχρονη κοινωνία που θα επιχειρούσε να περάσει ως φανατικά θρησκευόμενος.
Κάθε που πλησιάζουν Χριστούγεννα, παλιά οι τρυφεροί θυμούνταν «το κοριτσάκι με τα σπίρτα». Σήμερα δεν χρειάζεται να ανατρέξουν στις διηγήσεις κλασικών συγγραφέων, σε κάθε φανάρι θα νιώσουν την απελπισία και την πείνα με το που το χέρι του αλλοδαπού με τον βρεγμένο καθαριστήρα θα εκλιπαρεί για το κέρμα του ελεήμονα…
Στους στολισμένους δρόμους, κυρίως της Αθήνας, οι εικόνες λες και είναι βγαλμένες από μια απέραντη απελπισία. Δεν υπάρχει ζητιάνος ή γερόντισσα με ρημαγμένη ζωή, που να μη σου απλώσει το χέρι στην Ερμού, από το Σύνταγμα ως χαμηλά στα σύνορα του Μπαϊρακτάρη.
Αυτές τις ώρες τις δύσκολες, ψάχνεις να βρεις ευκαιρίες ώστε να δώσεις κάτι από το λιγνό σου περίσσευμα. Ψιλοπράγματα. Τα πολλά πήγαν στις κάρτες (δηλαδή στις Τράπεζες) και στην Εφορία, γιατί, λέει, το Κράτος πρέπει να ζήσει κι αυτό, να λειτουργήσει, να ρεφάρει την πτώση που σημειώθηκε (μόλις) στα εθνικά ομόλογα από τους ξένους Οίκους (δηλαδή τους τοκογλύφους).
Κάθε που πλησιάζει αυτό το πανηγύρι τής δήθεν ευμάρειας, των ευχών, του…πολυτελούς σκι για μεγαλοπαράγοντες της ζωής μας, του λόγου μου ανοίγω τα αγιασμένα βιβλία με τα ποιήματα και τους στίχους του Λειβαδίτη, προσπαθώντας να λάβω «θεία μετάληψη» κατ’ ευθείαν από την ψυχή του.
Το εάν ο Παπακωνσταντίνου θα βρει άκρες με τους «μασόνους» της Εσπερίας με αφήνει αδιάφορο. Ετσι κι αλλιώς, ποτέ δεν χάνει αυτός που δεν έχει. Και βέβαια, τον Λειβαδίτη, τον Βάρναλη, τον Δημήτρη Χατζή, την Έλλη Παππά και τον Σκαρίμπα… ουδείς τολμά να τους φορολογήσει!
Οι «έχοντες» τους προσπερνούν και έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Το πολύ να ανησυχήσουν μήπως το χιόνι στον Παρνασσό (ή στα Γαλλο-ελβετικά σύνορα) ενδέχεται αύριο με τον ήλιο να χάσει μερικούς πόντους…
