Του Ν.Ι. ΠΑΠΑΔΑΚΟΥ
ΧΑΖΕΥΑ τις μικρές πλαστικές κάρτες. Καλούνται δημοσιογραφικές ταυτότητες. Δεν τις απώλεσα. Καθώς και την ιδιότητα. Εικάζω τις τίμησα. Της ΕΣΗΕΑ αναγράφει αριθμό μητρώου 2894, όταν παντρεμένες τηλεπερσόνες και με σύνταξη παρακαλώ (!) έχουν αριθμό 4.000 plus, ενώ στον ΠΣΑΤ ο αριθμός μητρώου μου, το 496 μάλλον με κάνει γεροντότερο από τα ψιλοπατημένα 54 χρόνια ζωής.
ΓΡΑΦΩ αυτά ουχί για να βαυκαλιστώ. Μα για να προλογίσω και να υποσχεθώ πως μετά το Πάσχα θα ρίξω άπλετο φως με ντοκουμέντα σε γεγονότα, ημέρες και πράξεις γύρω από τον Κόκκαλη, τον Μαρινάκη, τον Μόραλη και τον Καραπαππά.Με συνέπεια, συνάφεια, ντοκουμέντα. Λόγω τιμής, που λέμε στην Μάνη. Μια τιμή που δεν έχει να κάνει όταν αποκαλείς ΣΚΟΥΠΙΔΙ τον άλλο δημοσίως και την επομένη τον πιάνεις κολλητό…. Εκτός αν δεν προλάβω διότι –τυχαίος και συμπτωματικός ο συνειρμός- και οι μάρτυρες του Noor 1 είχαν να πουν πολλά, μα δεν πρόκαναν. Συμβαίνουν….
ΛΟΓΩ της ημέρας αλλάζω ρότα και θέμα. Αναπαράγω κάτι που βγήκε καλό από τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο. Το είχα γράψει στην Live Sport όταν έπεφτε βαρύς ο ίσκιος του συγχωρεμένου Ηλία Μπαζίνα στην πέννα μου. Αφορά στην Μεγάλη Παρασκευή. Μια μέρα ορόσημο. Τουλάχιστον για πολλούς.
Η ΤΡΑΓΙΚΗ φιγούρα της μάνας είναι ασύλληπτη. Οτιδήποτε έχει να κάνει με την ΓΕΝΝΗΣΗ μαραίνεται ΚΑΘΕ Μεγάλη Παρασκευή. Η φύση νεκρώνει, τα χρώματα μουνταίνουν, ο ουρανός βαραίνει, τα βλέμματα πέφτουν, το δάκρυ κυλάει αργά σαν αίμα από πληγή. Η αμετάκλητη συνειδητοποίηση της απώλειας του παιδιού είναι το πιο σκληρό, επώδυνο, βάναυσο, που μπορεί να βιώσει η μητέρα. Το δράμα της Παναγίας , επισκιάζει ακόμα και την συνειδητή Ανθρωποθυσία Του Υιού.
Ο ΡΩΜΑΝΟΣ ο Μελωδός τον 6ο αιώνα έγραψε το «Εις τον θρήνο της Θεοτόκου», έργο που αποδίδεται με την δραματική στιχομυθία του Ιησού με την Παναγία. Αργότερα , τον 9ο αιώνα, ο αυτοκράτορας Λέοντας έγγραψε και μελοποίησε τα «Σταυροθεοτόκεια». Στα τέλη του 13ου αιώνα παρουσιάζεται σε δημώδη Βυζαντινή ο θρήνος της Παναγίας, ενώ στην λόγια Βυζαντινή το έργο «Χριστός Πάσχων» αποτελείται από 2.600 στίχους. Μέχρι και σήμερα ο εντοπισμός του δράματος της Θεοτόκου, η ΚΑΤΑΔΙΚΗ της ίδιας της μητέρας να ζει με τον χαμό του παιδιού της έχει δημιουργήσει αριστουργήματα, τα οποία καταδεικνύουν αυτόν τον ασύλληπτο πόνο.
Ο ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Βρεττάκος, προσπαθεί μέσω από ποίημά του , να παντρέψει τον πόνο της μητέρας με το θεϊκό στοιχείο της Παναγίας. Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό:
«Ο γιος της σκοτώθηκε πριν έξι μήνες
Τώρα κάθε πρωί που ανοίγει την πόρτα της,
είναι ένα πένθος. Νομίζεις πως βλέπεις,
έξω από χρόνο και χώρο: το πένθος.
Το βράδυ, το ίδιο:
Σπρώχνει την πόρτα
σα να σωριάζεται. Μπαίνει τρεκλίζοντας
ανάβει το φως. Η μαύρη της μπόλια
είναι λυμένη. Οι άκρες της κρέμονται
ως κάτου στο πάτωμα. Στον τοίχο, αντίκρυ της
η εικόνα ταράζεται. Η Παναγία τη βλέπει,
τρέμουν τα χέρια της, θα της φύγει θαρρείς,
θα της πέσει το βρέφος της.
Τα χείλη της σφίγγονται, η κόκκινη
μαντίλα της παίζει. Θέλει να την
βοηθήσει, αλλά – το σπίτι είναι έρημο.
Δεν έχει σε ποιον ν’ αφήσει σ’ αυτόν
τον κόσμο για μια στιγμή το παιδί της».
Ο ΜΑΝΙΑΤΗΣ ποιητής και πεζογράφος ξετυλίγει λακωνικά μα ζωντανά με εικόνες που γεννούν έντονα συναισθήματα τον πόνο της μητέρας, ο οποίος γίνεται περισσότερο εμφατικός με την παρουσία της Παναγίας. Η Θεομήτωρ ενστερνίζεται την κατάσταση της μάνας, ξέρει την ένταση του πόνου της απώλειας, μα δεν ΞΑΝΑΦΗΝΕΙ το παιδί από την αγκαλιά της….Κανέναν δεν εμπιστεύεται σε αυτόν τον κόσμο, μπροστά σε μία νέα ΘΥΣΙΑ!
Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ πορεία του Ιησού στην αυτοθυσία, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μετριάσει, να γλυκάνει, να παρηγορήσει την Θεοτόκο. Ο επιτάφιος θρήνος την φέρνει σαν τραγική πρωταγωνίστρια του σημαντικότερου δράματος. Σε λίγα τμήματα του μιλάει… Δεν χρειάζεται, αλλά και δεν είναι σε θέση να πει πολλά: «“Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατο μου τέκνο πού έδυ σου το κάλλος;”
ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ που ξεκινούν από το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, δίνουν δυνατές εικόνες και συμβολισμούς προωθώντας την Χριστιανική αντίληψη για τη σχέση του φωτός με το σκοτάδι, της ζωής με τον θάνατο. Ο Χριστός ως ήλιος και πρωταρχική πηγή φωτός κατεβαίνει στον Άδη στερώντας από τη γη το φως του: «“Υπό την εκρύβης, ωσπέρ ήλιος, νυν και νυκτί τη του θανάτου κακαλύψαι, άλλ’ ανάτειλον φαιδρότερον, Σωτήρ”. Παράλληλα η φύση παρακολουθεί την κάθοδο αυτή και συμμετέχει στο θρήνο: « “Ω βουνοί και νάπαι και ανθρώπων πλήθυς, κλαύσατε και πάντα θρηνήσατε συν εμοί τη του Θεού ημών μητρί”.
ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ τούτη η μέρα. Μόνο αν αφήσει ο καθένας μας, τον πόνο αβίαστα να περάσει μέσα του, θα καταλάβει ακόμα δυνατότερα το μήνυμα της Ανάστασης. Η ένταση της οδύνης, ο σπαραγμός της Μητέρας, το σιγόντο της θλίψης από την φύση είναι στοιχεία απαραίτητα για την τροφή του πνεύματος και την συνειδητοποίηση της κορύφωσης του Θείου δράματος, για να γίνει αντιληπτή η λύτρωση μέσα από το πάτημα του Θανάτου. Σε τέτοιους καιρούς και πάνω στα κακοτράχαλα κοινωνικά μονοπάτια που περπατάμε, το μήνυμα της Σταύρωσης που είναι ουσιαστικά η ΑΓΑΠΗ το έχουμε ανάγκη ΟΛΟΙ μας.
Καλή Ανάσταση. Καλή ΑΝΑΤΑΣΗ. Σε όλα τα επίπεδα. Σε όλες και όλους.
