Μάκη μου, πιστεύω ακράδαντα στο:
«Οι φίλοι των φίλων μου είναι φίλοι μου και οι εχθροί των φίλων μου, εχθροί μου!»
Υπ’ αυτήν την έννοια –ελπίζω να το πιάνεις το κοπλιμέντο- ο κ. Αργύρης Παπαργυρόπουλος είναι φίλος μου. Πρέπει να ομολογήσω ότι 2-3 μήνες πριν, που έφυγα από την εκπομπή σου με θέμα στο αν πρέπει να παντρεύονται τα πουστράκια αναμεταξύ τους, έκανα λάθος. Είδα στο YouTube το απόσπασμα που έλεγε ότι προτιμούσε να δει τα παιδιά του στην κάσα, παρά λούγκρες… πουστάκια δηλαδή… οι παλιόπουστες όπως έλεγε ο επίσης πουστοκτόνος ηθοποιός κ. Ιατρόπουλος, που μου θύμιζε –όσο κάθισα δίπλα του- κάτι μεταξύ Μινωτή στον επί Κώλο-Νό και Ορέστη Μακρή.
Δεν θα το πιστέψεις, αλλά το συγκεκριμένο video το είδαν γύρω στις 20.000 άνθρωποι σε κουφή κι άσχετη στιγμή.
Θρίαμβος του κ. Παπαργυρόπουλου.
Τί δύναμη ψυχής!
Προτιμά να δει τα παιδιά του στην κάσα (ρε συ, λες να εννοούσε το ταμείο; Μπααααα! ) παρά στα τέσσερα με τον μερακλή μουστακαλή από πίσω τους να παίζει το μπεγλέρι χάντρα-χάντρα, βάζοντας να τραγουδήσει τραγούδια της ανεπανάληπτης Μπέμπας Μπλανς!
poustoktonoi from manos antonaros on Vimeo.
Για σκέψου το, Μάκη μου, εσύ που ’χεις παιδιά, γιατί εγώ δεν έχω και βλέπω την ποιητικότητα της σκέψης. Το τί αυτοκριτική έχω κάνει για τότε που έφυγα από την εκπομπή σου… δεν λέγεται…
Σας παρακολούθησα και χθες και πρέπει να ομολογήσω ότι μου ‘λειψε ο κ. Ιατρόπουλος. Το αστείο με τις καρα-πουστάρες γίνεται καλύτερο άμα είναι στο πινγκ-πονγκ… και χθες είναι αλήθεια ότι ο κ. Παπαργυρόπουλος βρέθηκε στη δεινή θέση να ψελλίσει ανάμεσα από τα δόντια του «με πολύ σεβασμό»… Θ’ ανατρίχιασε το Άγιον Όρος… θα έκλαψαν οι εικόνες στο Βατοπέδι. Δεν κατάλαβα πώς του ξέφυγε αυτό το Αργύρη μας… υποθέτω ότι θα ξαναέχει τις ευκαιρίες του.
Μην το ξανακάνεις αυτό Μάκη, γιατί οι λουγκρο-πουστάρες θα πάρουν τα πάνω τους… Μου κάνει εντύπωση γιατί δεν τους έχουμε ήδη σημαδέψει με τατού-συκιά στο μέτωπο ή να τους ραντίζουμε με λουκουμόσκονη… Να ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν τα παιδιά μας, γιατί δεν είμαι σίγουρος αν έχουμε επάρκεια σε κάσες σ’ αυτή τη χώρα.
Αναρωτιόταν ο κ. Παπαργυρόπουλος από τί ακριβώς ασθένεια έπασχε ο πουστίγκουρας με τον δονητή στον κώλο. Σοφή η απορία του κ. Αργύρη, που κάτι μου λέει (άσχετο) ότι δεν αγαπά και τους φαλακρούς, αλλά δεν είναι της παρούσης, τώρα να μιλάμε για τρίχες. Ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα….
Συμφωνώ κι εγώ!
Όταν βουλώνει η χέστρα σπίτι μας δεν φωνάζουμε τον καρδιοχειρουργό υπηρεσίας, αλλά τον υδραυλικό της γειτονιάς….
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα… ωραίο ε;
Τα ’μαθα στην «Ναυκρατούσα» στο Ναυτικό, που πειράζαμε με τέτοια Έναν πουστάκο κληρούχα…χαχαχαχαχαχαχαχαχα…τον βρήκαμε μια μέρα στην πλώρη με κομμένες φλέβες…. Έζησε ρε γαμώτο….
Λοιπόν Μάκη μου, αν είχα παιδιά… μιλάμε για αγόρια….γιατί τα άλλα δεν μετράνε… όχι τα πουστάκια… αυτά θα ήταν στην κάσα είπαμε… για τα κορίτσια ντε… αυτά που γαμάνε όσοι δεν είναι λούγκρες…. οι αρχιδάτοι ντέ… ναι… ναι … εμείς…όχι τις κόρες μας… τις κόρες των άλλων μιλάμε… τώρα γιατί δεν τους απαντάμε, όταν μας απευθύνουν τον λόγο είναι απλό… στις γυναίκες δεν μιλάμε: απλώς τις γαμάμε… στα γρήγορα μάλιστα γιατί είναι κουραστικό το σπορ… και έτσι είμαστε καθαροί ότι δεν είμαστε πούστρηδοι… τί έλεγα ο πούστης; (το εννοώ με την θεατρική του έννοια όπως θα ‘κανε ο κ. Ιατρόπουλος)… α, ναι… έλεγα ότι αν είχα παιδιά… μπλα… μπλα… θα τα έστελνα με κλειστά μάτια στα μαγαζιά του κ. Παραργυρόπουλου… Μιλάμε για την τέλεια ασφάλεια του κώλου…
Α, μα τους πούστηδες.
