Εκεί στις δεκαετίες του ’50 και ’60, ΕΙΚΟΝΑ σήμαινε αφίσες και φωτογραφίες από έργα που έπαιζαν στα συνοικιακά και κεντρικά σινεμά… Ανείπωτη η υποβλητική δύναμη που μας έκανε να θέλουμε να γινόμαστε μετά την προβολή τα αγόρια πειρατές και κάου-μπόι, μυστικοί πράκτορες και αδέκαστοι λειτουργοί της Θέμιδος… και τα κορίτσια ντίβες μυστηριώδεις, γυναίκες πλανεύτρες και εξωτικές όσο και επιθυμητές… Υπήρχε στις ταινίες του σινεμά αρχή και τέλος, υπήρχε πλοκή και δράση και, φυσικά, όλες οι απαραίτητες προοπτικές για να εισπράξουμε κάποιο «δίδαγμα και ρητό…».
Μπορεί να βιάστηκε ο Όργουελλ βαφτίζοντας το βιβλίο του «1984», αλλά τελικά δικαιώθηκε για τη δύναμη της Τηλεόρασης να καθοδηγεί την κοινή γνώμη σε στόχους επιθυμητούς, καθώς αποδεχόμενη την προπαγάνδα ως ενημέρωση συναρπάζεται, ακολουθεί άβουλα, αξιολογεί άκριτα, υιοθετεί ασυλλόγιστα!.. Και έτσι ζει τελευταία το ελληνικό τηλεοπτικό κοινό μια ιδιόμορφη τραγωδία με άγνωστες προεκτάσεις που αδυνατούμε να συλλάβουμε, να κατανοήσουμε και στο μέτρο που το επιτάσσουν οι περιστάσεις και το απαιτούν οι καιροί να ερμηνεύσουμε παραγωγικά.
Τώρα ο σύγχρονος Δούρειος Ίππος, η Τι-Βι, μπήκε στα σπίτια μας καθηλώνοντάς μας στον καναπέ να ρουφάμε άκριτα αμέτρητες σειρές εγχώριων και εισαγόμενων σήριαλ, που – σαν την εποχή μας – δεν χτίζουν πρότυπα, δεν προβάλλουν ήρωες και ηρωίδες, ούτε « δίδαγμα και… ρητό», αλλά σίγουρα βοηθούν να ξεχάσουμε… τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, τα οικονομικά προβλήματα, το καθημερινό άγχος και στρες, την ψυχοσυναισθηματική μας ένδεια που μας οδήγησε στην καθιέρωση ανθρώπινων σχέσεων μιας χρήσης.
Δεκαετία του ’60 και ήμουν νεαρός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο όταν γνώρισα σε Δημοτικό ΚΑΠΗ της απίστευτης χοάνης λαών, φυλών, γλωσσών και πολιτισμών, που έδωσε το όνομά της και στο Πανεπιστήμιό μου, της ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ το μακαρίτη πια Χοσέ Εουσέμπιο Ροντρίγκεζ, άντρα διπλά διαζευγμένο και πολλαπλά ξεχασμένο από τα έννομα και «παράνομα» παιδιά του. Είχε αγοράσει με δόσεις μια (γιγάντια στην τότε εποχή) έγχρωμη τηλεόραση 24 ιντσών και μια άνετη ξαπλώστρα. Κάθε φορά που είχε σεκλέτια και θυμόταν την πατρίδα του στη Νότια Αμερική, πνιγμένος στη μοναξιά της πάντα πολύβουης, πολυάνθρωπης, και συνάμα απάνθρωπης μεγαλούπολης που ποτέ δεν κοιμάται, απλωνόταν με κινήσεις σχεδόν καταναγκαστικής ιεροτελεστίας στην ξαπλώστρα και άναβε το πούρο Αβάνας άνοιγε την έγχρωμη Τι-Βι του ταξιδεύοντας ολομόναχος στη μαγική χώρα του Oζ.
(Αν και γίναμε γνώριμοι και «φίλοι» νέος εγώ εθελοντής ως φοιτητής κοινωνιολογίας-ψυχολογίας στο δημοτικό κέντρο Ανοικτής Περίθαλψης Ηλικιωμένων, γέροντας εκείνος απόμαχος της βιοπάλης στον κόσμο της βιομηχανικής παραγωγής, αλλά κοντινοί «συγγενείς» – βοήθησε το δικό μου ταμπεραμέντο της μεσογείου και το δικό του της Kαραϊβικής – ποτέ του δεν μου εκμυστηρεύτηκε που τα έβρισκε τα περιώνυμα «πούρα Αβάνας» παρά το ασφυκτικό εμπάργκο της Αμερικάνικης Κυβέρνησης πάνω στο νησί που ήταν και παραμένει η πατρίδα του Μαρξιστή Δρ Φιντέλ Κάστρο)…
Στην εποχή της αποβλακωτικά παθητικής τηλοψίας αναρωτιέμαι θα ήταν λύτρωση αν ΟΛΟΙ οι Έλληνες παίρναμε τα δίκαννα και πυροβολούσαμε την Τι-Βι μας ουρλιάζοντας… «τη σκότωσα επειδή την αγαπούσα»;… Ή μήπως αυτό θα ήταν υποσυνείδητα υπαγορευμένη πρόφαση για να βγούμε μετά στην αγορά να προμηθευτούμε σύγχρονα Τι-Βι σετ με επίπεδες οθόνες τύπου χόουμ σίνεμα με ήχο σουράουντ για να ξεχάσουμε την πικρή μας μοναξιά;
Όποιος έτσι συλλογιέται, αφού ολοκληρώσει τη διαδικασία που συνιστά ο τίτλος μου, ας φροντίσει για να έχει την ολοκληρωμένη απόλαυση να ανάψει και ένα πούρο Αβάνας… Κατασκευάζονται από χέρια Κουβανών Μαρξιστών, αλλά διατίθενται στον ελλαδικό χώρο σε τιμές σαφώς… καπιταλιστικές!..
