Από γεννησιμιού του κανείς δεν μπορεί να είναι Χρυσαυγίτης. Πώς γίνεται, μεγαλώνοντας, να σκαρτεύει;
Κάποια κοινωνία τους ανέθρεψε. Κανείς δε είναι χρυσαυγίτης από γεννησιμιού του. Γίνεται. Γιατί;
«Όλοι οι άνθρωποι, από τη φύση τους, λαχταρούν τη γνώση: Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει», φωνάζει ο Αριστοτέλης.
Πώς μπορεί κάποιος, που από τη ανθρώπινη φύση του ζητά να μάθει, να είναι χρυσαυγίτης;
Κάποιος που ζητά τη γνώση, ταυτόσημη με την ηθική και της αισθητική, να γίνεται, τρομοκράτης;
Μήπως η κοινωνία έχει αποδεχθεί το, αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως, σύνθημα του παγκοσμιοποιημένου κυνισμού:
«φα’ τους πριν σε φάνε: get them before they get you».
Μια τέτοια κοινωνία, θρέφει τη βία, στα στείρα σπλάχνα της. Την παντοειδή βία, που βιώνουμε όλοι στις μέρες μας.
Μια πολιτεία που, ανοήτως, λησμόνησε της πολιτική της κληρονομιά και τη μαχητική της παράδοση του:
«εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης»
και υιοθέτησε το βλακώδες παγκοσμιοποιημένο σλόγκαν
«αμύνεσθαι περί πάρτης».
Μια τέτοια πολιτεία, καταντά θηριοτροφείο μαζανθρώπων καταναλωτών. Μισών και μίζερων ανθρώπων, που τελικά την καταναλώνουν και την ίδια..
Και οι Χρυσαυγίτες, στρεβλωμένοι από την αμάθεια, με το νεανικό τους αίμα να κοχλάζει και το λογικό τους σε χειμερία νάρκη, αντιδρούν με την αλόγιστη τυφλή βία, νομίζοντας πως, έτσι, θα αλλάξουν τον κόσμο, καταστρέφοντάς τον.
Όμως δεν αλλάζει ο κόσμος, ούτε καταστρέφεται (αν αυτό επιθυμείτε), με τα δειλά χτυπήματα της κουκούλας. Με την ανυπαρξία του λόγου, καλυμμένου κάτω από την δειλή βία.
Μπορεί, την πολιτική να την έχουν καταντήσει οι πολιτικατζήδες (υπάρχουν όμως και πολιτικοί) εκφυλισμένο διαχειριστικό εργαλείο και όργανο των κελευσμάτων της νέας τάξης πραγμάτων,
Αλλά αυτό δεν πολεμιέται με χρυσαυγίτικες κραυγές.
Μπορεί, αρκετοί πολιτικατζήδες (όχι πολιτικοί) να έχουν καταστεί υπηρέτες των νέο-ευρωπαίων Νεάντερνταλ, που φορούν και θέλουν να φορέσουν σε όλους μας το φαιό πουκάμισο του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτισμού,
Όμως αυτό δεν το μάχεσαι με το φασισμό της Βίας και με το θυμωμένο, τυφλό ξέσπασμα, πάνω σε πράγματα και ανθρώπους.
Μπορεί, η Νέα Οικονομική Ιδεολογία να περιθωριοποιεί τους ανθρώπους, να τους αλλοτριώνει, να τους αποξενώνει από τις αρχές και την ανθρωπιά τους,
Αλλά αυτό δεν το αντιμάχεσαι με την απανθρωπιά του χρυσαυγίτη
Μπορεί, οι πολίτες να εκφυλίστηκαν σε πανελοπολίτες, κανοναρχούμενοι και ποδηγετούμενοι από την τηλετύφλωση των γυάλινων ΜΜΕ (Μέσων Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης),
Όμως, η απάντηση σ’ αυτό δεν είναι η Χρυσαυγίτικη τρομοκρατία, που, συνάμα, επιδιώκει τη γνωστοποίηση των κατορθωμάτων της, μέσω των ιδίων μέσων, που θέλει να αφανίσει.
Με σημαίες και με ταμπούρλα, η ζωή τραβάει την ανηφόρα.
Με τα λάβαρά τους να ανεμίζουν έκαναν, πάντα, τους αγώνες τους οι Έλληνες.
Με καθαρά πρόσωπα, δήλωση ταυτότητας και ανάληψη προσωπικής ευθύνης, οι αγωνιστές αγωνίζονται, για ν’ αλλάξουν τον κόσμο.
Με την δύναμη του λόγου, που «κοκάλα δεν έχει και κοκάλα τσακίζει», πολεμούν οι μαχητές την παρακμή μιας πολιτείας, που δεν θέλει πολίτες.
«Ο καθείς και τα όπλα του», λέει ο ποιητής.
Μα αυτός, που για όπλο έχει την αλόγιστη, τυφλή, βία, δεν είναι πολεμιστής. Δεν είναι αγωνιστής. Ούτε, καν, του δικού του άδικου, που θεωρεί δίκιο.
Μαϊμουδίζοντας ξενοφοβικές ομοφοβικές παρλαπίπες, τρομοκρατώντας, πατώντας πάνω στο άδειο του κεφάλι, ο Χρυσαυγίτης αγνοεί, γιατί ποτέ δεν του το μάθανε; Γιατί δεν θέλησε να το ακούσει; Γιατί δεν το πιστεύει; (Όμως, δεν μπορεί, κάτι ανθρώπινο έχει κι αυτός μέσα του) πως ο άνθρωπος, με τα λόγια της Αντιγόνης «Ούτοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν: δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν’ αγαπώ μονάχα.»
Έτσι φωνάζει κατάμουτρα στον εξουσιαστή Κρέοντα η επαναστάτρια Αντιγόνη.
Ξέμαθες πια ν’ αγαπάς, Ναζιστή Χρυσαυγίτη Και γεμίζεις το κενό της ύπαρξής σου, με την κτηνώδη βία.
Ξαναβρές την ανθρωπιά σου, μέσα στην αγάπη για τον Άνθρωπο. Ξαναβρές τη νιότη σου μέσα στον αγώνα για το καλύτερο.
Βγες από το περιθώριο της απελπισίας.
Σάρκωσε την οργή σου στον αγωνιστικό Λόγο και όχι στην παράλογη, τυφλή βία.
Η Βία δεν είναι η μαμή της ιστορίας. Και ξεγεννά ανάπηρα παιδιά.
Κι ο χρυσαυγίτης που επιζητεί αρχίδιον* εξουσίας, άκωλος** είναι.
ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ
Φα’ τους, κρώζει ο χρυσαυγίτης,
Όλους τους αντεθνικούς.
Είμ’ εγώ του μαύρου λέρα,
Δε σηκών’ αριστερισμούς.
Και εγέρθητος κραυγάζω
Κι αν δεν εγερθήτος όλοι
Σας σηκώνω με το ζόρι
ειμ’ εγώ μεγάλο τσόλι.
Μαύρη τη σημαία έχω,
Και στα άκρα της επάνω
Δυο σταυρούς αγκυλωμένους
Με καμάρι εγώ βάνω.
Λαθρομετανάστες, πούστρες
Κι όλοι εσείς αντεθνικοί,
Σας σαρώνω με μαύρες σκούπες
είμαστ’ εμείς αρσενικοί.
Τα κεφάλια ξυρισμένα
Τα μυαλά μας σκατωμένα
Πατριδέμποροι βαρβάτοι,
Κωλοσφούγγια, ΧΙΤΛΕΡάτοι.
* Αρχίδιον: υποκοριστικό της αρχής, της εξουσίας
** άκωλος: α στερητικό + κώλον: μέλος. Ανάπηρος
