Κείμενο: Νίκος Τσαμάνδουρας
Φωτογραφίες: Νίκος και Κική Μαρκατάτου
Αναφορά στο Δράκο που όχι μόνο βρήκαμε, αλλά ξυπνήσαμε και για τα καλά στο διήμερο που έλαβε χώρα πριν μια εβδομάδα στα κατσάβραχα της νότιας Κρήτης. Ναι, ήρθε η ώρα για το δεύτερο μέρος ενώ τα της πρώτης μέρας μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Ο μοτο-αχταρμάς της πρώτης μέρας μας είχε βρει στον προορισμό μας. Μιλάμε για την παραλία Περιστερέ κοντά στο Ροδάκινο, ή τέλοσπαντων στο νότιο Ρέθυμνο για να έχετε μια γενική εικόνα. Είναι μάλλον αδύνατο να υπολογιστεί πόσοι ακριβώς φτάσαμε στην παραλία που κοιμηθήκαμε, μιας και δεν έχει περάσει το χρονικό διάστημα για τη δήλωση αγνοουμένων. Σίγουρα μερικοί θα είναι ακόμα πάνω στα βουνά και πιθανότατα κάποιοι θα πλέουν στα ανοικτά του Λιβυκού Πελάγους. Ο αέρας που φυσούσε το βράδυ της διανυκτέρευσης ήταν τόσο τραγικός που τα παπιά είχαν κουρνιάσει μεταξύ τους για να μην τα πάρει κάποια ριπή, ενώ φήμες που τείνουν στη σφαίρα του γαϊδουραγκάθινου μύθου λένε πως μια από τις βέσπες παρασύρθηκε στα ανοιχτά μαζί με τον αναβάτη της. Προσωπικά δεν πιστεύω τέτοιες ανοησίες, αλλά μεταξύ μας μια κόκκινη πρέπει να ήταν.
Αυτό πάλι; Βέσπες και παπιά. Οι θριαμβευτές επί παντός εδάφους. Ευελιξία, φόρτωμα, οικονομία, καφές να κρέμεται στο τιμόνι. Και κυρίως οι αναβάτες τους. Λες και όσοι τα είχαν έχουν βγάλει και μια σχολή ντιλιβεράδων ή κάτι τέτοιο. Σημασία έχει ο προορισμός σαν να λέμε με το ταξίδι να πραγματοποιείται σε στυλ…. «αεροπορία»! Και να ‘μαστε λοιπόν. Πρωινό ξύπνημα, μερικές γουλιές καφέ πριν τον πάρει ο αέρας, μερικά γαλλικά μετά μιας και αυτός ο αέρας πήρε πολλούς καφέδες εκείνο το πρωί και φύγαμε! Ροδάκινο και Σπήλι οι επόμενοι βασικοί προορισμοί με σκοπό τον ανεφοδιασμό με καύσιμα. Δεν θυμάμαι που ακριβώς, αλλά πρώτη φορά βάζω βενζίνη με το ζόρι. Σε στυλ «Γέμισε το μάστορα!» για να πάρω απάντηση «Με 8 ευρώ καλά είσαι, επόμενος!». Έμεινα λίγο με ένα υπόκωφο «Μα..» στο στόμα, αλλά μετά λέω δε βαριέσαι, τόσος κόσμος περίμενε πίσω μου. Άλλοι δύο.
Συνεχίζουμε μετά από μια σύντομη ανασύνταξη προς Γερακάρι. Η συνέχεια είναι κυρίως ασφάλτινη, κάτι που δίνει στους περισσότερους μια εσάνς σιγουριάς και ασφάλειας –που για μένα έμελλε να αποδειχθεί πλάνη. Στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες, ένα roadbook να ψάχνει ερμηνείες και ο μοτο-όχλος να περνάει από τις Βρύσες. Δεν θυμάμαι πολλά από τα ενδιάμεσα χωριά καθώς οι αναθυμιάσεις από τα δίχρονα είχαν κάνει πάλι το θαύμα τους ή απλά το cbrάκι μου πάλι έκαιγε λίγο παραπάνω λάδι, όμως θυμάμαι την 5η σούπερ, ντούπερ, ασφάλτινη και μετ’ εμποδίων παρακαλώ, ειδική διαδρομή. Στριμωξίδι, αναστατωμένοι κάτοικοι και σκόνη παραμένουν βασικά υλικά της συνταγής περνώντας μέσα τα χωριά Νιθαύρη, Αποδούλου, Πλάτανο κτλ
Κάπου εκεί πριν τα Βορίζια θυμήθηκα πως είχαν δίκιο όσοι μου έλεγαν στα νιάτα μου (παραπρόπερσι) πως δεν είμαι χαμένο ταλέντο της Moto3 και καλό θα ήταν να έχω λίγο παραπάνω το νου μου. Ε, κάτι το μηχανικό φρένο που δεν είχα λόγω κονιορτοποιημένου σασμάν, κάτι η αφηρημάδα, ακουμπάω στον μπροστινό μου (συγνώμη και πάλι Νίκο με το DT που δε με κατάλαβες καν) και κάπως έτσι αγοράζω φαρδύς πλατύς ακόμα ένα οικόπεδο στην Κρήτη. Ευτυχώς ο εξοπλισμός αποδεικνύει την αξία του και σηκώνομαι άνευ γρατσουνιάς. Τα πλαστικά έχουν μερικά σπασίματα ακόμα αλλά εντάξει, τα περισσότερα είχαν ήδη σκορπίσει από τις εντουράδες που προηγήθηκαν στο διήμερο. Με την προσθήκη της τουμπίτσας μου στη λίστα μερικών ακόμα εξίσου ανώδυνων, συνεχίζουμε για Γέργερη και Ζαρό. Ναι, πάλι για καύσιμα και σάντουιτς.
Εγώ κάπου εδώ γνωρίζοντας τη συνέχεια κουνάω μαντήλι στην παρέα, ξέροντας πως τα πλαστικά που είχαν μείνει στο άτυχο μικρό μου supersport enduro (Honda παίρνε ιδέες) δεν θα άντεχαν το διαλυμένο βουνό που λέγαμε δρόμο πάνω από το δάσος του Ρούβα. Πέρυσι πέρασα με επιτυχία, φέτος άστο καλύτερα. Οι τίμιοι συνεχιστές του μύθου συνεχίζουν και φτάνουν ως το αστεροσκοπείο του Σκίνακα, για να κατηφορίσουν μετά προς τα Ανώγεια και τη λήξη του διημέρου γιορτάζοντας πνιγμένοι στα γαλακτομπούρεκα.
Η ΟΥΣΙΑ
…είναι μία και άλλη καμία. Η όλη φάση ξεκίνησε το 2016 από το MRCG και το Λάζαρο Αλεξάκη και έπειτα εξαπλώθηκε και καθιερώθηκε σαν ίωση σε δημοτικό σχολείο τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη. Η μαγεία έγκειται στην οργανωμένη ανοργανωσιά, στην εν γνώσει μας άγνοια κινδύνου, στο έμφυτο yolo του μικρού ή μεγάλου κάγκουρα που κρύβει ο καθείς μέσα του. Επιτέλους ξαναείμαστε ελεύθεροι για λίγο πριν γυρίσουμε στις υποχρεώσεις μας. Και αν έγιναν κάποιες παρασπονδίες στον Κ.Ο.Κ. ,τότε ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Ας είμαστε ρεαλιστές. Όταν 140+ δίτροχα τόσο ετερόκλητα είναι σε δρόμους περιφερειακούς και αμφίβολους, δεν υπάρχει ένα ρεύμα. Κακώς ίσως, αλλά δεν υπάρχει. Και όπως ορθά ειπώθηκε πολλάκις, κανείς δεν είναι μπαμπάς κανενός. Το θέμα είναι να είμαστε καλά να ξανασμίξουμε και του χρόνου, με τις μόνες φθορές να είναι πάλι υλικές κρατώντας αυτό το παράξενο στοιχείο και στοιχειό της πρώτης φοράς ζωντανό. Αυτό που ζει από γρατσουνιές και κλαταρίσματα που περνάνε με το πείραγμα της παρέας.
Όλοι οι συμμετέχοντες ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους ανθρώπους που το οργάνωσαν και μας είχαν στο νου τους. Ευχαριστούμε λοιπόν Λάζαρε (Αλεξάκη), Γιώργο (Πιτσούλη), Νίκο και Κική (Μαρκατάτου), Γιάννη (Παρασύρη), Κώστα (Παπαδάκη), Μάνο (Καραντινάκη) και Ανδρόνικε (Χατζηπαρασχο-Καλά να πάθεις με τη μπότα, ξέρεις εσύ!)… Τους χρωστάμε κάμποσα κερασμένα μπυράκια αλλά υπομονή, ούτε 365 μέρες δεν έμειναν μέχρι την επόμενη…
