Οι έφηβοι του ’79 μεγάλωσαν. Σήμερα έχουν πατήσει τα πενήντα. Καλοζωισμένοι, καλοντυμένοι, καλλιεργημένοι, μάλλον ευκατάστατοι – μοιάζει να μην τους λείπει τίποτε. Τότε γιατί επιστρέφουν στην παραλία; Τι περιμένουν να βρουν;
Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος δεν μπορεί παρά να αποτελεί απλώς ένα πρόσχημα, καθώς το Καινούργιο από ψαροχώρι έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα ακόμα άχαρο τουριστικό θέρετρο. Μια και τις ίδιες μέρες το χωριό φιλοξενεί ένα πανευρωπαϊκό σεμινάριο σεναρίου, ας το θέσουμε με όρους αστυνομικής ταινίας β΄ διαλογής: οι έφηβοι του ’79 επιστρέφουν σαν τον δολοφόνο στον τόπο του εγκλήματος… Η ευδαιμονία των χρόνων που μεσολάβησαν δεν ήταν παρά στάχτη στα μάτια. Για να θολώσουν τα κίνητρα και να ξεχαστεί το θύμα…
Απόσπασμα από το βιβλίο
Αυτό είχαν βρει: μια Εδέμ που θύμιζε κρανίου τόπο! Έναν παράδεισο χωρίς δέντρο του Καλού και του Κακού, όπου μπορούσαν να περιφέρονται γυμνοί στον ήλιο χωρίς φύλλο συκής εννοείται, χωρίς να λογαριάζουν φίδια, άσε που δαγκώνουν άφοβα τα μήλα…
Ένα μέρος όπου λογοδοτούσαν μονάχα στο χώμα και το νερό και τον αέρα και τη φωτιά που άναβε κακήν κακώς τα βράδια, κι όχι γιατί έτσι κάνουν τα δεκαεπτάχρονα στις παραλίες – όχι! Άναβαν φωτιά για να ειδοποιήσουν το μέλλον τους πως όπου να ’ναι έρχονται, και την άναβαν μεγάλη, ώστε η φρυκτωρία τους να μην αφήνει περιθώρια παρερμηνείας! Να μην κάνει μετά το μέλλον τον ανήξερο – ετούτοι που έρχονται δεν είναι όποιοι και όποιοι…
«Τα παιδιά του Κάιν» του Νίκου Παναγιωτόπουλου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο
