Ένα ταξίδι στις χώρες της Μέσης Ανατολής αποτελεί μία ωραία εμπειρία, αλλά η μόνιμη εγκατάσταση χρειάζεται ρίσκο.
Η Σταματία Βλάγκα, διεθνολόγος, μόλις 23 χρονών, τόλμησε να μπει σε μια κοινωνία που θέλει τις γυναίκες «καλυμμένες» και που η λέξη Ευρωπαία σε καταδιώκει σαν να είσαι κάτι κακό, στη συντηρητική κοινωνία της μπούργκας.
Η ισχυρή θέληση που την χαρακτηρίζει, η αστείρευτη επιθυμία για κατάκτηση της γνώσης και η περιέργεια να ζήσει το μυστήριο του πολιτισμού που περιβάλλει αυτούς λαούς, την ώθησαν να πάρει την απόφαση να διαλέξει τον δύσκολο δρόμο στο πλαίσιο των σπουδών της.
Συγκεκριμένα, μετά την Πανεπιστημιακή Σχολή Μεσογειακών Σπουδών Ρόδου, στις επιλογές εκμάθησης μιας ξένης γλώσσας, αποφάσισε την Αραβική. Ο δρόμος αυτός την οδήγησε στο Πανεπιστήμιο της Δαμασκού, όπου φοίτησε για ενάμιση χρόνο και ήταν ένα χρονικό διάστημα με πολλούς συμβιβασμούς, αλλαγή στον τρόπο ζωής της, με κινδύνους και με βέβαια πολλή μελέτη. Παρόλα αυτά η ίδια δηλώνει ότι κάλλιστα θα δούλευε σε αυτή τη χώρα!
Η Σταματία, μεταφέροντας την εμπειρία της- αν και όταν σπούδαζε στη Συρία δεν είχαν ξεκινήσει οι μάχες του εμφυλίου πολέμου- μας μίλησε για τη ζωή με …άρωμα Ανατολής, η οποία έχει μεν ενδιαφέρον, αλλά και πολλές δυσκολίες, αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν από τους λίγους Ευρωπαίους φοιτητές που άντεξαν στη Δαμασκό και δεν έφυγαν στη μέση των σπουδών τους.
Μας είπε ότι την οδήγησε στη Συρία το ενδιαφέρον της για τον πολιτισμό και την ιστορία των Αραβικών χωρών, γεγονός που συνέβαλε πολύ στο να πάει σχεδόν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει αυτό που θα ζούσε.
«Ήταν στόχος ζωής να ζήσω στην καθημερινότητα των λαών της Μέσης Ανατολής και τον ιδιαίτερο πολιτισμό τους, μαγεμένη από την ιστορία τους…» ανάφερε η Σταματία και συμπληρώνει: «…Ήμουν βέβαια μια ξένη κι αυτό είχε μεγάλη σημασία τελικά για τον τρόπο που θα τα βίωνα όλα. Με έβλεπαν ξένη και αποτελούσα σχεδόν πάντα είτε… απειλή, άλλοτε πρόκληση και με δυσκολία μια ξένη μπορούσε να αναπτύξει καλές σχέσεις με ντόπιους. Απ’ όπου περνούσα, ένιωθα έντονα βλέμματα που άλλοτε έκρυβαν επιδοκιμασία, άλλοτε περιέργεια και καχυποψία. Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο για μια κοπέλα και Ευρωπαία να τη… δουν με καλό μάτι. Έπρεπε να προστατευτείς στο δρόμο…, από άνδρες που δεν συνήθιζαν να βλέπουν γυναίκα χωρίς χιτζάμπ και χωρίς να έχει καλυμμένα όλα τα μέρη του σώματός της, με τις ειδικές ενδυμασίες τους.
Αν και έμενα στη χριστιανική περιοχή «Μπαμπ-Τούμα», με φιλήσυχους ανθρώπους, η προσαρμογή μου ήταν δύσκολη, διότι παρόλο που οι Άραβες ως λαός είναι πολύ φιλόξενος, παρόλα αυτά στην κοινωνία τους κυριαρχούν ταμπού αξεπέραστα τα οποία για τη σημερινή ελληνική κοινωνία είναι παράλογα. Η δε υποτίμηση της θέσης της γυναίκας, ήταν αισθητή παντού.
Διαπίστωνες παράλληλα έντονα στο δικτατορικό καθεστώς, την ανελευθερία έκφρασης. Η πολιτική κατάσταση στη χώρα έχει δημιουργήσει φόβο έκφρασης πολιτικών πεποιθήσεων και οι νέοι δεν μιλούν φανερά γι’ αυτά.
Συχνά η μυστική αστυνομία επισκεπτόταν τη σπιτονοικοκυρά μου και τη ρωτούσαν αν είχε κάποιο πρόβλημα μαζί μου, αν δημιούργησα δυσάρεστες καταστάσεις κ.α. Ήλεγχαν τις κινήσεις μου και τον τρόπο ζωής μου».
Πηγή:ελευθερία
Επιμέλεια: Φίλιππος Καραμέτος
