Οι οικογένειες των αδελφών Σπύρου και Στέλιου Δραμιτινού και τέσσερις άνθρωποι που έμειναν στη γειτονιά Ζουμπουλάκη δίνουν οξυγόνο στον μικρό οικισμό Κλεισίδι, δίπλα στο χωριό Θρόνος στο Αμάρι! Μόνο οι δυο φαμίλιες αριθμούν δώδεκα μικρά και μεγάλα άτομα, και τα υπόλοιπα της 16μελούς κοινωνίας είναι τρεις γριούλες και ένας νεότερός τους άνδρας…

Ήταν που ήταν μικρό «το τουρκοχώρι», σήμερα από τα χαλάσματα που ερήμωσαν και σωριάστηκαν ο τόπος πνίγεται στη μοναξιά και στην απελπισία. Ευτυχώς, η κατάσταση διασώζεται από την ταβέρνα του «Βιολή», του πολυφαμελίτη Σπύρου Δραμιτινού, που δίνει, ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, ζωή και το πλέον σημαντικό: οι μισοί κάτοικοι στο Κλεισίδι είναι μέλη της οικογένειάς του!

Κι αν ο οικισμός χανόταν και από… φτωχός γινόταν πιο φτωχός περνώντας τα χρόνια, ο 57χρονος Δραμιτινός βάλθηκε να τον… σώσει με τον γάμο του το 1982 και τα πέντε παιδιά που έφερε στον κόσμο. «Έμεινα στο Κλεισίδι» λέει «γιατί επαέ είναι η περιουσία μου, ζούσαν κι οι γερόντοι μου. Πήγα μέχρι την τρίτη τάξη του γυμνασίου στο Ρέθυμνο, αλλά θυμούμαι και ήθελα να περάσουν γρήγορα οι μέρες να έρθει το Σάββατο και να γυρίσω. Το αναζητούσα το χωριό και πλιά πολύ αναζητούσα το βουνό και τις αίγες που είχε ο πατέρας μου ο Γιάννης. Μου άρεσε από μικρό κοπέλι η ζωή στα βουνά και δεν ήθελα τα γράμματα…».

Κι αν «δεν έκανε χωρίς το χωριό», άλλο τόσο «δεν έκανε και χωρίς την Ελένη από τις Καμάρες», που τη γνώρισε σε έναν γάμο στο χωριό της… απονήρευτο κοριτσάκι αυτή στα 13 προς τα 14 της χρόνια. Αυτός, τότε, στα 27 του «κόλλησε» και το ζευγάρι έφτασε στην εκκλησία!

Και μετά την εκκλησία άρχισαν να φτάνουν τα πέντε παιδιά, που το καθένα σήμερα έχει πάρει τον δρόμο του. Η γνωριμία με την ανήλικη «ήταν τυχερό», όπως λένε στην Κρήτη, όπως «τυχερό ήταν» και η γέννηση των πέντε παιδιών που ήλθαν γιατί «τότες κάνανε ακόμη πολλά κοπέλια τα ζευγάρια». Δεν θα συνέβαινε το ίδιο σήμερα, επισημαίνει, «γιατί οι εποχές έχουνε αλλάξει και το κάθε ζευγάρι το σκέφτεται». Αλλά και ο πατέρας του, ο Γιάννης «Ο Βιολής», είχε φαμίλια με τέσσερα παιδιά και στη ζωή είναι σήμερα τα δυο…

Οι δυσκολίες στην ανατροφή τους «ήταν πολλές και μεγάλωσαν από την κτηνοτροφία και το λάδι» σημειώνει. «Η γυναίκα δε δούλευε γιατί έπρεπε να μεγαλώσει τα κοπέλια, κι άμα ανοίξαμε την ταβέρνα αναπνεύσαμε λιγάκι…». Όμως, αγωνιά για το μέλλον τους και με όσα θα αντιμετωπίσουν με αυτά που συμβαίνουν σήμερα. «Για το σημερινό κατάντημά μας φταίνε οι πολιτικοί, αυτό θέλω να γράψεις» λέει. Ελπίζει, ωστόσο, στο φως, αρκεί «να υπάρχει υγεία…».

Επί του παρόντος, πάντως, απολαμβάνει την ευτυχία που του χαρίζουν τα τρία εγγόνια του. Και βέβαια, ελπίζει, «αν θέλει ο θεός», ότι θα γνωρίσει και δισέγγονα. Άλλωστε, στα χωριά του Ψηλορείτη, τα χρόνια ζωής των ανθρώπων είναι τόσο ψηλά όσο είναι και το μπόι του μυθικού βουνού της Κρήτης…

Πηγή: madeincreta.gr
Επιμέλεια: Φλώρα Πέτση