Tις εμπειρίες τους με μαθητές σχολείων για τα όσα βίωσαν στην προσπάθεια τους να σώσουν ανθρώπινες ζωές “μοιράστηκαν” διασώστες ναυαγοσώστες και εθελοντές, στο πλαίσιο εκδήλωσης που οργάνωσε στα Χανιά το Μουσείο Τυπογραφίας με αφορμή τον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων.
Στην εκδήλωση που ήταν αφιερωμένη στο προσφυγικό, συμμετείχαν μαθητές σχολείων, καθώς και φορείς από κοινωνικές δομές αλληλεγγύης των Χανίων, όπως το Κοινωνικό Φαρμακείο – Ιατρείο και το Κοινωνικό Στέκι-Στέκι Μεταναστών, αλλά και εθελοντές ναυαγοσώστες από ομάδες διάσωσης στα νησιά.
Μαθητές από το 2ο Γυμνάσιο Χανίων παρουσίασαν την ταινία μικρού μήκους που δημιούργησαν με τίτλο “Η Εκδρομή” και θέμα το προσφυγικό, ενώ μαθητές του Λυκείου Βάμου προχώρησαν στην προετοιμασία γευμάτων για το Στέκι Μεταναστών και στην δωρεά φαρμάκων στο ΚΙΦΑΧ και μετέφεραν την εμπειρία τους, μιλώντας για την αξία της προσφοράς. Μαθητές του Λυκείου Σούδας παρουσίασαν έρευνα που έκαναν για την εγκατάσταση – ενσωμάτωση Μικρασιατών προσφύγων στην περιοχή της Σούδας και των Τσικαλαριών, σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιήσουν τη σχολική κοινότητα, και όχι μόνο, για το προσφυγικό. Σύμφωνα με την έρευνα των μαθητών, το 1922 περίπου 3.000 πρόσφυγες και 5.000 γυναικόπαιδα εγκαταστάθηκαν στα Χανιά.
Για το προσφυγικό μίλησε ο γιατρός Μανώλης Φραγκάκης, πρόεδρος του Κοινωνικού Φαρμακείου Ιατρείου, ο οποίος μετέφερε την εμπειρία του ως εθελοντής γιατρός στα κέντρα συγκέντρωσης προσφύγων στη Λέσβο και μεταξύ άλλων εξήρε την αλληλεγγύη και την προσφορά απλών ανθρώπων στα νησιά και σε όλη την Ελλάδα που με προσφορά τροφίμων, ρούχων, φαρμάκων προσέτρεξαν να “αγκαλιάσουν” τους πρόσφυγες.
Ο συγγραφέας Γιάννης Τσουκάτος, μέλος του Κοινωνικού Στεκιού-Στεκιού Μεταναστών αναφέρθηκε σε δύο ιστορίες που σχετίζονται με τη μετανάστευση και την προσφυγιά που βίωσε στα Χανιά, ενώ η διασώστρια Μάνια Μπικώφ χαρακτήρισε το προσφυγικό ως το μεγαλύτερο μάθημα ζωής. Η κ. Μπικώφ με την ομάδα της επί 18 μήνες βίωσε το πρόβλημα και όπως επεσήμανε, ο προορισμός του 90% των προσφύγων που έφταναν στις ακτές, δεν ήταν η Ελλάδα αλλά άλλες χώρες της Ευρώπης, περιγράφοντας την απόγνωση τους όταν μάθαιναν την αλήθεια.
Σύμφωνα με την ίδια το 80% ήταν γυναίκες και παιδιά κάτω των 30 ετών, ενώ πολλές μάνες έχαναν τα μωρά τους την ώρα του ναυαγίου ή εξαφανίζονταν όταν τα έβγαζαν από τις βάρκες. Το κόστος που τιμολογούσαν οι διακινητές το ταξίδι των προσφύγων ήταν 1.500 ευρώ για τους ενήλικες και 1.000 ευρώ για τα παιδιά για μία απόσταση 9,5 μιλίων περίπου.
