Και δεν είσαι η μόνη! Όλες τα έχουμε περάσει και παραπάνω από μία φορά. Η κατάσταση είναι πάντα η ίδια, βαρύγδουπη και ψυχοφθόρα. Έστω κι αν είσαι εσύ αυτή που έκανε το βήμα προς την κατεύθυνση αυτή, δεν σημαίνει πως οι ευκαιρίες θα ξεπηδούν η μία μετά την άλλη, μόνο και μόνο επειδή μάζεψες όλα σου τα καλλυντικά από το νιπτήρα του μπάνιου του.
Ο χωρισμός είναι όπως η ίωση. Άλλες την περνούν βαριά κι άλλες με ένα μικρό «βηχαλάκι». Έχει όμως και τα στάδιά του. Ανάλογα των «αντισωμάτων» που διαθέτει η καθεμία. Στην αρχή δεν θες να το πιστέψεις. «Μπα», λες «θα τα ξαναβρούμε. Τέτοια αγάπη να πάει στράφι! Δεν μπορεί.». Έλα όμως που μπορεί! Και εδώ οδηγείσαι στο δεύτερο στάδιο. Εκείνο της ενοχής (μήπως το παράκανα με την γκρίνια μου για την «μπάκα» του; Στο κάτω-κάτω δυο κιλά πήρε μόνο). Το οποίο σε τρέχει στην κατάθλιψη και από εκεί στο ψυγείο ή στην ανορεξία. Τέλος, με τα πολλά έρχεται και η αποδοχή.
Όπως, όμως, και να έχει το πράγμα, αν δεν περάσεις με επιτυχία όλα τα παραπάνω στάδια, δεν θα μεταβείς ποτέ στον επόμενο έρωτα. Με το να διατυμπανίζεις από δω κι από κει το πόσο γρήγορα τον ξεπέρασες, κοροϊδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Η αποστασιοποίηση δεν σημαίνει αποφυγή των «συμπτωμάτων». Το πολύ πολύ να το ρίξεις στο απόλυτο ξεσάλωμα, το οποίο στην τελική θα σου βγει άγευστο, άχρωμο και ανούσιο. Όσο ζούσες με τον έναν, το μοναδικό, τον ανεπανάληπτο είχες θυσιάσει κομμάτια του «είναι» σου στον βωμό του «εμείς». Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να τα πάρεις πίσω. Καιρός, λοιπόν, να θυμηθείς τις κολλητές σου, τις βόλτες σας, τα στέκια τα παλιά και γενικά σημεία ανδροκρατούμενα κατά προτίμηση.
Απαραίτητο είναι να θυμηθείς και τις παλιές, καλές εποχές του φλερτ (βλέμμα, χαμόγελο, κομπλιμέντο, ξέρεις εσύ). Αν δεν σου καρφωθεί στο μυαλό το τι μέλλει γενέσθαι, θα ηρεμήσεις και όλα θα έρθουν φυσικά εκεί που δεν θα το περιμένεις. Σε καμία, όμως, περίπτωση μην κάνεις κατάσταση με τον πρώτο τυχόντα, για να ξεπεράσεις τον πρώην. Θα ξενερώσεις ακόμα περισσότερο και… στην τελική ο φουκαράς δεν σου φταίει σε τίποτα!
