Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσο δύσκολο είναι να βρούμε το άλλο μας μισό; Μπορεί να λιώσουμε χιλιάδες σόλες από παπούτσια All Star, Nike, κλασικά Manolo Blahnik, πανύψηλα Louboutin, «αναρχικά» Balenciaga χωρίς αποτέλεσμα.
Απλά γιατί ο έρωτας είναι σαν το joker, αγαπούλες μου, «κι αν σου κάτσει;» Η τύχη χτυπάει μια φορά πόρτα και εσείς φροντίστε να ανοίξετε.
Αφεθείτε στην τύχη και εκείνη να είστε σίγουρες ότι θα σας στείλει κατευθείαν στο στόχο. Στο άλλο μισό σας.
Σκεφτείτε ότι αυτή τη στιγμή που εσείς διαβάζετε αυτό το κείμενο και προσπαθείτε να κλέψετε καμία ιδέα πώς να ρίξετε το αγόρι του διπλανού γραφείου ή τον κούκλο γείτονά σας, εκεί έξω το άλλο σας μισό μπορεί να διαβάζει το ίδιο κείμενο…
Ή να παίζει ποδόσφαιρο, είναι και αθλητικός τύπος το μαναράκι. Να κοιμάται, να σερφάρει στο internet, να κατακτά το Everest με τον ορειβατικό σύλλογο Λαμίας. Ή να κανονίζει στο τηλέφωνο με τον κολλητό barότσαρκα.
Έτσι και η ηρωίδα της ιστορίας μας, η Δώρα μπροστά στον καθρέφτη βαφόταν και βαριόταν
Γι’ αυτό εξάλλου ασυναίσθητα σιγοτραγουδούσε το ξεχασμένο άσμα του Λάμπη Λιβιεράτου. Αλήθεια αυτός που χάθηκε; Μια ξεκάρφωτη σκέψη της απέσπασε την προσοχή.
Θα πήγαινε σε ένα καινούριο barάκι. Κάποιοι πολύ φίλοι την είχαν προσκαλέσει για ποτό, «Χαλαρά», όπως είπαν.
Συναντήθηκαν ακριβώς στις 10.00 το βράδυ. Επιδόθηκαν στο γνωστό τους σπορ το «θάψιμο» και την γελιοθεραπεία. Ακριβώς όπως το είχαν πει «Χαλαρά».
Κόσμος πολύς πλημμύρισε το μαγαζί. Τα daiquiri strawberry είχαν την τιμητική τους. Το κέφι πυροδοτούνταν όπως τα πυροτεχνήματα που φωτίζουν τον ουρανό στην κορύφωση του πανηγυριού.
Χορός. Τώρα μιλούν τα σώματα. Συνωμοτικά βλέμματα. Το αγόρι με το κωδικό όνομα «Λευκό πουκάμισο» κινείται στο χώρο. Να, να τώρα σπάει τους ώμους του με μια χορευτική χαριτωμενιά.
«Μα δεν μας βλέπει; Ελπίζω να σου αρέσουν οι ευπαθείς ομάδες», θα πει γελώντας. «Δηλαδή;» Δεν είχε καταλάβει γιατί αυτό το «ζα ζα ζου» γαργαλούσε το στομάχι της.
«Εννοώ ότι είναι μύωψ πολλών βαθμών!»
«Πού πας;» την ρωτά τώρα, καθώς βλέπει να κατευθύνεται προς το μέρος του. «Απόψε θα βρούμε γαμπρό», είπε στη Δώρα.
Σε λίγο χόρευαν όλοι μαζί. Το λευκό πουκάμισο, ο φίλος του, που ήταν προγραμματισμένος να μιλά μόνο όταν η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το Πράσινο, Πασοκ, Παπανδρέου – κάτι σαν τη φωνητική πύλη, η Δώρα, η προξενήτρα φίλη και όλοι οι άλλοι.
Το προξενιό είχε αποτέλεσμα. Το «ζαζα ζου» ήταν αμοιβαίο. Αν και με κάποια παράσιτα, όπως τον φίλο του Πασοκ…
Στο μυαλό της Δώρας ξαναήρθε εκείνο το ξεχασμένο τραγούδι του Λιβιεράτου, «Κι εκεί που
Αυτό ήταν μπαμ και κάτω. Φάνηκε από το πρώτο τέταρτο. Η Δώρα είχε βρει τους πέντε τυχερούς αριθμούς και το joker. Ήταν υπερτυχερή της βραδιάς.
Οι δυνάμεις του σύμπαντος είχαν συνωμοτήσει, μαζί με την «φίλη-προξενήτρα». Είχε συμβάλλει τα μέγιστα. Αν δεν πήγαινε να τους μιλήσει, το «Λευκό πουκάμισο», θα είχε παραμείνει λευκό και ποτέ δεν θα μαθαίναμε ότι λέγεται Δημήτρης.
Ούτε μετά από έξι μήνες σχέση η Δώρα θα έριχνε μια ματιά σε περιοδικά με νυφικά.
Μπορεί λοιπόν μια ζωή να τρέχετε σε βουνά και σε λαγκάδια αναζητώντας το «ζα ζα ζου» σας και να είναι μόλις ένα τετράγωνο από εσάς. Να έχει βγει κι εκείνος να ξυριζόταν και να βαριόταν και να μην ήθελε να βγει αλλά μια μυστική δύναμη τον έφερνε στα πόδια σας…
Μπορεί να μην κάνετε ποτέ το πρώτο βήμα αλλά ο τοξοβόλος θεός του έρωτα να έχει πάρει τη μορφή της τρελής φίλης σας. Σας ρίχνει μια με το βέλος… να, κατακούτελα.
Ακόμη, μικρές μου, μπορεί να έχετε κρυφτεί για να μην σας βρει το βέλος του, αλλά ξέρει την αχίλλειο πτέρνα σας και τοξεύει κατευθείαν στο στόχο. Καλού κακού ας τις έχετε τρίψει ποτέ δεν ξέρετε!
Τέλος αφήστε το μουσικό «ζα ζα ζουου» να σας οδηγήσει στο άλλο σας μισό. Αν πάλι δεν είναι αυτό που ψάχνετε, ίσως να μην αναγνωρίσατε το «ζα ζα ουουου»!
