Με αυτό το γράμμα θέλω να σε αποχαιρετίσω. Συνήθως ήσουν εδώ. Μπορούσα να σου το δώσω. Θυμάμαι μια φορά, ήσουν τόσο νευριασμένος που το έσκισες μπροστά στα κλαμένα μου μάτια.
Δεν με λυπήθηκες. Με διέλυσες όπως και τώρα. Έφυγες ξαφνικά. Ήθελες να σκεφτείς και δεν ξαναγύρισες. Τι να σκεφτείς; Μου λείπεις. Πες μου ότι είναι μία από τις κακόγουστες φάρσες σου. Μακάρι να πεταχτείς ξαφνικά μπροστά μου και να σου φωνάζω, «Κρύε με κατατρόμαξες» ενώ εσύ με σηκώνεις στην αγκαλιά σου.
«Σε αγαπώ, όταν παίρνεις αυτό το ύφος περισσότερο», να μου πεις.
Έχω στεναχωρηθεί πάρα πολύ που φεύγεις… Δεν το λέω σε κανένα – ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό δεν το ομολογώ.. Ήθελα να στο πω από κοντά αλλά τα περιθώρια στένεψαν. Ξέρω ότι δεν θα σε ξαναδώ ποτέ…
Μου έρχεται να σου φωνάζω «ΜΗΝ ΦΕΥΓΕΙΣ». Βέβαια, τώρα πια είναι αδύνατο κάτι τέτοιο. Ταξιδεύεις ήδη Το είδα στα μάτια σου. Άραγε τίποτα δεν σε κρατάει εδώ; Δεν αγαπάς το σπίτι μας; Τα όσα ζήσαμε; Θέλω να κλειδωθώ μέσα και να ξαναζήσω όλες αυτές τις στιγμές. Τις μαγικές στιγμές από τη γέννηση του παιδιού μας, ως εκείνη την αποφράδα ημέρα. Του φευγιού σου. Κάπως έτσι τελειώνει ο ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ της ζωής μου!
Δεν ανησυχώ για σένα καθώς σίγουρα είναι καλύτερα εκεί που πας, σίγουρα θα βρεις μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη. Αν υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση, εσύ σίγουρα θα πας στην αυλή των αγγέλων.
Πού πας; Με πληγώνεις περισσότερο τώρα που σε χάνω.
Το να σε βλέπω καθημερινά – έστω κι αν δεν μου δίνεις σημασία, αν έχεις δουλειά, αν μαλώνουμε – για μένα ήταν μια παρηγοριά – ευχάριστη πάντα. Σε είχα κοντά μου, μπορούσα να σε αγγίξω, να σε νιώσω. Τώρα θα μαλώνω με τους τοίχους.
Γιατί φεύγεις έτσι; Γιατί τώρα; Άντεξα πολλά, ακόμα και τότε που κάναμε τρεις μήνες να μιλήσουμε εξαιτίας του εγωισμού σου. Ήθελες να με τιμωρήσεις και τα κατάφερες. Το πήρα το μάθημά μου.
Αυτό το γράμμα θέλω να είναι η συντροφιά σου για τον μακρινό σου ταξίδι.
Με πολύ πολλή – πολλή αγάπη
-όσο δεν χωρά το μυαλό σου –
Τζένη
Υ.Γ.1 Αυτά με δίδαξε ο χρόνος. Έτσι άντεξα τους μικρούς χωρισμούς μας χωρίς ποτέ να δώσω να καταλάβουν κάτι οι φίλοι μας. Πάντα μόνη μου διέσχιζα κάθε «κανάλι» πόνου. Τώρα κι αυτό θα το βιώσω μόνη μου χωρίς να το μοιραστώ με κανέναν!!! Λες να ξαναζήσω ποτέ χωρίς εσένα;
Υ.Γ.2 Δεν θα βάλω μαύρα όπως σου είχα υποσχεθεί. Όμως μαύρη είναι από εδώ και πέρα η ζωή μου.
Υ.Γ.3 Θα σου αφιερώσω μια στροφή από το αγαπημένο σου ποίημα, αυτό που έγραψα όταν έφυγες, τη «ΝΥΧΤΑ»:
Να μην νοιαστείς για το αύριο
μικρό είναι θα περάσει
Να σκέφτεσαι το άπειρο
που δεν θα σε ξεχάσει.
