Γιώργος Αρκουλής
Στάθηκα χθες για τα καλά στο δημοσίευμα του «Zougla» που αφορούσε στην είδηση της σύλληψης «μεγάλου αρχηγού» της Camorra, ονόματι Marco Di Lauro. Και το έκανα γιατί μού κέντρισε το ενδιαφέρον η εικονογράφηση του θέματος. Με βάση, λοιπόν, τη σημειολογία της εικόνας, αυτός ο μάγκας καθιστός, με φόντο ηλεκτρονικό υπολογιστή και τρία μικρά κάδρα με πτυχία (ή επαίνους της τέχνης του…) δεν σου έδινε την εντύπωση εγκληματία ούτε μαφιόζου με μπόλικους φόνους κ.λπ.
Τουλάχιστον δεν παρέπεμπε στις προηγούμενες γενιές Ιταλιάνων του Νότου, οι οποίοι έδρασαν στη Σικελία, στη Νάπολη και στη Νέα Υόρκη τον περασμένο αιώνα. Δηλαδή, φυσιογνωμίες όπως μας τους έχει «διδάξει» ο Κόπολα στους «Νονούς» (εκείνος ο Λούκα Μπράτσι αλλά και ο Μπρούνο Τατάλια δεν παίζονταν με τίποτα…) ή ο Ντε Πάλμα στα σκληρά του έργα με μαφιόζικα θέματα.
Ο Μάρκο, ομορφόπαιδο, με λεπτό μουστακάκι (σε στιλ Βιτόριο Γκάσμαν ως εραστή στα μεταπολεμικά φιλμ) και λαμπερό χαμόγελο, αποδείχτηκε ωραίος και ψύχραιμος. Ώριμος στα 38 του, συνελήφθη τρώγοντας το σπαγγέτι του και πριν του φορέσουν χειροπέδες -με βάση το ρεπορτάζ- ζήτησε με τον τρόπο του (τώρα τι θ’ απογίνουν;) να του προσέχουν τις γάτες του. Που σημαίνει ότι ο τύπος είναι φιλόζωος. Με τους ανθρώπους είχε το πρόβλημα ο μπαγάσας. Ήδη κατηγορείται για τέσσερις φόνους!
