Γιώργος Αρκουλής
Άνθρωπος γλυκύς, ήρεμος, χαμηλών τόνων (αλλά δράσης και υψηλών επιδόσεων), ο Περικλής Παναγόπουλος έφυγε από τη ζωή κάπως ταλαιπωρημένος από προβλήματα υγείας.
Υπήρξε ο πλέον ήπιας μορφής εφοπλιστής, που ποτέ δεν προκάλεσε, ποτέ δεν τον είδε η θορυβώδης νυχτερινή διασκέδαση έτσι όπως την εννοούν οι νεόπλουτοι, και που σπάνια απασχόλησε τις στήλες λαϊκών περιοδικών τα οποία κυνηγούν με μανία τους πλούσιους, μήπως βγάλουν (ή στήσουν) «θέμα»!… Τον είχα γνωρίσει στο πλαίσιο συνέντευξης, στο γραφείο του στη Βούλα, αρκετά πριν από τη μυθιστορηματική απαγωγή του (που του μείωσε αρκετά την περιουσία). Μια περιπέτεια που του έδωσε την ευκαιρία, ως σύγχρονος «επίσκοπος Μυριήλ», να ευχηθεί στους κακοποιούς να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα με σκοπό να γίνουν καλοί άνθρωποι! Σε εκείνη τη συνέντευξη ήταν λιγομίλητος. Περισσότερες ερωτήσεις έκανε εκείνος, κυρίως γύρω από τα αθλητικά -γνωρίζοντας ότι, ως αθλητικός σχολιαστής στα ΝΕΑ διατηρούσα φιλία με τη σύζυγό του, τη δημοφιλή Κατερίνα, πρέσβειρα του ευ αγωνίζεσθαι-, παρά του λόγου μου. Κι όταν η συζήτηση το έφερε στον τόπο καταγωγής του, ένα ταπεινό χωριό στον μεσσηνιακό κάμπο, δήλωσε ασυνεπής που σπάνια επισκεπτόταν τις ρίζες του.
Όταν ζήτησα την άποψή του για το μοναδικό ατύχημα που έτυχε σε πλοίο του -τότε που κάηκαν κάποιοι αλλοδαποί λαθρεπιβάτες στη διαδρομή Πάτρα-Ιταλία-, διέκρινα να βουρκώνει και με κόπο να συγκρατεί δάκρυα. Τι άλλο να πω; Έφυγε ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας αληθινός αστός, που σεβόταν τους πάντες και είχε τον τρόπο να κερδίζει κι αυτός τον σεβασμό από την πρώτη στιγμή.
