Γιώργος Αρκουλής
Ξεφύλλισα το τελευταίο (Νο 589) τεύχος του δωρεάν εβδομαδιαίου περιοδικού, που διευθύνει εδώ και χρόνια με μεράκι, στυλ και καλό γράψιμο ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Και στάθηκα αρκετά σε 18σέλιδο (!) αφιέρωμα στη γενέτειρά μου, κάτω από τον πονηρό τίτλο «Το ΝΕΟ πρόσωπο του Πειραιά». Μεταξύ μας, όσο κι αν προσπάθησα, ακόμη και «ανάμεσα από τις αράδες», να ανακαλύψω το «νέο», δεν τα κατάφερα. Θα έλεγα ότι το εν λόγω ένθετο στήθηκε βασικά για να δοθεί χώρος (άρα και έμμεση διαφήμιση;) σε 14 ταβέρνες, ποτάδικα και γενικά στέκια γεύσης. Φυσικά, αυτό δεν είναι κακό – ενημέρωση θεωρείται και μάλιστα σε μια πόλη εξαιρετικά ξεχασμένη από τα ΜΜΕ.
Ωστόσο, η ένστασή μου υπάρχει και αφορά στην επιλογή των προσώπων που επιλέχτηκαν και προβλήθηκαν ως «άτομα που αφορούν όλα όσα αλλάζουν στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας». Την ηθοποιό κυρία Ασημίνα Ξηρού δεν έτυχε να την απολαύσω σε κάποιο ρόλο (ας με συμπαθεί, έχω μείνει στην Κατίνα Παξινού και στη Δέσπω Διαμαντίδου), όπως και τον ιδιοκτήτη καντίνας Χρήστο Γιαννακούρη. Τον κ. Νίκο Διαμαντή πρόσφατα τον έμαθα μέσω της επιλογής του από τον δήμο για το καλλιτεχνικό κουμάντο στο Δημοτικό Θέατρο, χωρίς να σημαίνει πως ήταν η καλύτερη επιλογή. Τον επιχειρηματία Δημήτρη Σταϊνχάουερ, λυπάμαι, πρώτη φορά τον άκουσα -είναι πάντως ομορφόπαιδο, όπως και ο εφοπλιστής Αλέξης Αγγελόπουλος, τον οποίο γνωρίζω ως πρώην πρόεδρο του ποδοσφαιρικού Εθνικού, που ακολουθεί στο αφιέρωμα. Οι εστιάτορες Λαζάρου και Δουράμπεης είναι γνωστοί Πειραιώτες, αλλά δεν έχουν σχέση με το «όλα αλλάζουν» στον Πειραιά, έχοντας κλείσει μπόλικες δεκαετίες στην πόλη.
