Γιώργος Αρκουλής
Δυνατό κοντράστ για έκτη μέρα του πολέμου στην Ουκρανία, από τις εικόνες με ερείπια, τανκς, και κομβόϊ αποχώρησης από τις εστίες τους πλήθους κόσμου, ιδού ο φακός της ενημέρωσης, που στρέφεται σε συνοριακούς σταθμούς, εκεί όπου ΑΝΘΡΩΠΟΙ ανοίγουν την αγκαλιά τους στους απελπισμένους πρόσφυγες, προσφέροντας μια κούπα ζεστή σούπα, ένα παιχνίδι στα μικρά παιδιά, που το παίρνουν και το σφίγγουν πάνω στην καρδούλα τους, σαν να είναι ένα τόσο δα βάλσαμο στην δυστυχία τους.
Προσωπικά, ένιωσα να ραγίζει κάτι μέσα μου, βλέποντας μια Ουκρανή παιδούλα που μόλις είχε περάσει τα σύνορα στον Προμαχώνα, να κλαίει βουβά ψιθυρίζοντας μπροστά στον φακό:
«Περιμένω με τους δικούς μου να συναντήσω αυτούς που θα μας φιλοξενήσουν για να τους φιλήσω τα χέρια»!
Όσο απάνθρωπος δείχνει ο πόλεμος, ιδού που οδηγεί στην ανθρωπιά! Κι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία, πέρα από συσκέψεις ισχυρών, δηλώσεις με κρυμμένη υποκρισία, συμφέροντα και απειλές είτε οικονομικής είτε πυρηνικής εξόντωσης.
