Γιώργος Αρκουλής
Ούτε που θυμάμαι πια πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που ‘στον πηγαιμό για Καλαμάτα’ το οδικό μου σεργιάνι είχε Χιλιομόδι, Νεμέα, Δερβενάκια, Αργος, Μύλους, Αχλαδόκαμπο, γενικά τη διαδρομή που από τα τέλη του 19ου αι. – αρχές του 20ού, ουσιαστικά χαντάκωσε την ανάπτυξη της Πελοποννήσου. Κι’ αυτό γιατί; Διότι μικρές πόλεις και –κυρίως- χωριά ζητούσαν από τον ντόπιο βουλευτή να ‘περάσει’ τον εθνικό από τις γειτονιές τους αλλά αυτό δεν είναι αυτό το θέμα… Η ουσία ήταν το ταξίδι. Είχε μια γοητεία η παλιά διαδρομή, πάνω στον στενό φιδίσιο δρόμο με τις πορτοκαλιές και τις ελιές πλάϊ σου, μυρουδιές από ηρωισμό στα στενά δράσης του’ 21, γεύση υπέροχου κρασιού στη στάση της Νεμέας.
Όλα αυτά ισοφάριζαν την κούραση και την συχνή στροφιλιά. Ταυτόχρονα, η παλιά διαδρομή προς την Αργοναυπλία, σου έδινε την αφορμή να γνωρίσεις καλύτερα τα σημεία του χάρτη και να ανατρέξεις για λίγο στην Ιστορία τους, στοιχεία που η καινούργια εθνική οδός δεν είναι σε θέση να σου προσφέρει (πέρα από ένα πανάκριβο καπουτσίνο στο Σπαθοβούνι ή στο Αρτεμίσιο). Σε ένα από τα παλιά ταξίδια, ήταν που πρωτογνώρισα το Ναύπλιο, και είναι αλήθεια ότι ένοιωσα συναισθήματα που αλληλοσυγκρούονταν, και να το εξηγήσω: Είδα την πιο ήρεμη θάλασσα (του Αργολικού κόλπου), να την διασχίζει μαλακά μια μικρή τράτα, αφήνοντας για υστερόγραφο δύο γλάρους.
Ήταν εικόνες έτοιμες για τα πινέλα και την τέχνη ενός ζωγράφου. Μπροστά το Μπούρτζι, σήμα κατατεθέν νούμερο ένα της παλιάς πρωτεύουσας της χώρας (μνημείο που οι γελοίοι απριλιανοί θέλησαν να το ενώσουν με δρόμο!) Πίσω το Παλαμήδι, το εντυπωσιακό κάστρο που δεσπόζει στη μικρή πόλη. Θυμάμαι την ανατριχίλα που με κυρίεψε όταν αντίκρισα για πρώτη φορά την ανήλιαγη χαμηλότρυπα που αποτελούσε το μπουντρούμι του καταδικασμένου Γέρου του Μωριά. Κι’ όταν άναψα κερί στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα, ένα δάκρυ είχε κυλήσει βουβό απ’ τα μάτια μου.
Πριν λίγες μέρες –Κυριακή ήταν- μια εκδρομή με φίλους με ξανάφερε στην πόλη όπου δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας από τους Μαυρομιχαλέους και ήταν αδύνατο να μη ζητήσω από τον αρχηγό της αποστολής επίσκεψη στο Παλαμήδι. Πήγαμε και εντυπωσιάστηκα από την πολυκοσμία και τα πολλά αυτοκίνητα. Πήχτρα ο ανηφορικός δρόμος και με πολλούς ξένους. Η φυλακή του Κολοκοτρώνη βρισκόταν στην θέση της, μόνο που αυτή την φορά τα καμάρια μας του Υπουργείου Πολιτισμού έχουν ορίσει εισιτήριο τεσσάρων ευρώ, προκειμένου να περάσεις την πύλη του κάστρου. Πάντως ήταν η πρώτη Κυριακή του μήνα και όπως μας είπε ο φύλακας, η είσοδος ήταν δωρεάν!!
Κάτω στην πόλη του Ναυπλίου, στο μεταξύ, είχε σηκώσει ξαφνικό αέρα από τον νοτιά, στοιχείο που συνοδευόταν από ύποπτη μυρωδιά από την πλευρά της θάλασσας. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο δήμαρχος Ναυπλίου μπορεί να υπερηφανεύεται για χίλια δυο πράγματα, όχι όμως για την αρτιότητα του αποχετευτικού έργου.
Και επειδή οι τιμές στα εστιατόρια της παλιάς πόλης ήταν απλησίαστες για τις τσέπες της ανύπαρκτης πλέον μεσαίας τάξης, βάλαμε πλώρη για το Κεφαλάρι, όπου –θυμόμουν από παλιά- υπήρχαν μπόλικες ταβέρνες και πλούσια τρεχούμενα νερά. Φτάσαμε, αλλά από την πρώτη στιγμή μας έπιασε μελαγχολία. Κόσμος υπήρχε, τα νερά απουσίαζαν. Ήταν πολύ πικρή η εικόνα να βλέπεις τα φύλλα των γεροπλάτανων να γέρνουν κιτρινωπά και μαραμένα. Όπως και μια πινακίδα σε ένα μικρό μποστάνι με γεμάτες καρπούς ροδιές. Έγραφε: μην αγγίζετε, ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ! Παρατηρούσες την εικόνα και αναρωτιόσουν γιατί έγινε αφιλόξενος αυτός ο άλλοτε υπέροχος υδροβιότοπος, που τα σχολεία προτιμούσαν για τις εκδρομές των μαθητών…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Ευτυχώς για την επιτυχία της εκδρομής μας, φρόντισε στο τέλος η επίσκεψη στο εκκλησάκι με τις σπηλιές πλάι του και στα ‘σωθικά του’, χώροι υποβλητικοί για προσκύνημα μπροστά σε πλήθος παλιές θρησκευτικές εικόνες. Το Αργος δεν μας έπαιρνε ο χρόνος να το δούμε και ώσπου να ευκαιρήσω να πάω, θα με βασανίζει η απορία: Έχασα κάτι συγκλονιστικό;
