Γιώργος Αρκουλής
Περίεργη εβδομάδα μπήκε ήδη από τα ξημερώματα στη ζωή μας, και μακάρι να μην αποδειχτεί για μεγάλο διάστημα «των παθών». Και μάλιστα με απαγορευμένη την κυκλοφορία στους δρόμους, την είσοδο στις εκκλησίες, αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Άλλωστε, ο Θεός είναι παντού (το είπε κι’ ο ιεράρχης: «κάμετε τα σπίτια σας εκκλησίες!) και οι ναοί χτίστηκαν για να μη βρέχονται οι πιστοί (και να πουλάνε την παραγωγή τους οι κηροποιοί πρόσθετε ο θυμόσοφος Μίμης ο Τζιραλής). Είχα διαβάσει σ’ ένα από τα μικρά αφηγηματικά διαμαντάκια του Αντώνη Σουρούνη («Κυριακάτικες ιστορίες», εκδόσεις Καστανιώτη) κάτι που βρίσκω απόλυτα φιλοσοφημένο. Περπατώντας ανάμεσα στους αγρούς ενός μικρού νησιού στις Κυκλάδες, ανακάλυψε ένα πολύ μικρό εκκλησάκι, σχεδόν ίσα με το μπόϊ του ανθρώπου, μπήκε μέσα, άναψε ένα κερί και ένοιωσε μέσα του τη γλύκα της θρησκείας και το Μεγαλείο του Κυρίου, μπροστά στην εικόνα του Εσταυρωμένου. Και μετά σκέφτηκε ότι αυτοί οι μικροί ναϊσκοι ταιριάζουν με την ταπεινότητα της χριστιανοσύνης, ενώ οι μεγάλες εκκλησίες «είναι για τους παπάδες».
Εν πάση περιπτώσει έχουμε υποχρέωσε απέναντι ΣΤΗ ΖΩΗ τη δική μας και των δικών μας, να συμμορφωθούμε με τις υποδείξεις της κυβέρνησης, αν και στην ουσία αυτές παραπέμπουν σε απολυταρχισμό άλλων εποχών. Κι’ ας προσπαθήσουμε -με την ευκαιρία- να ευθυγραμμιστούμε με λιτή τροφή –Σαρακοστή άλλωστε- ώστε να μέσα από την Κόλαση που μας έχει κυκλώσει ρίχνοντάς μας στα ‘καταφύγια’, να μας φιλτράρει ως καθαρτήριο η υπομονή και να μας οδηγήσει στον παράδεισο, όπως τον έχει ζήσει καθένας μας με τον τρόπο του. Τι άλλο;
