Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γυμνασίου Albertville στο Βίνεντεν, μια μικρή πόλη κοντά στη Στουτγκάρδη, θα τιμήσουν με κεριά και λουλούδια τη μνήμη των 15 νεκρών συμμαθητών τους, καθηγητών και περαστικών έξω από το σχολείο τους. Το μακελειό που προκάλεσε ο 17χρονος Τιμ Κ., συμμαθητής τους, έχει αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά του. Το πρωινό της 11ης Μαρτίου, ο Τιμ, οπλισμένος με κυνηγητική καραμπίνα του πατέρα του της εταιρείας Beretta και σε κατάσταση αμόκ, μπήκε στην τάξη πυροβολώντας όποιον έβλεπε μπροστά του. Λίγο αργότερα τα σκάγια βρίσκουν και περαστικούς πριν ο Τιμ αυτοκτονήσει.
Εκστρατεία πρόληψης
Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και η 25χρονη Νίνα Μάγιερ, που δίδασκε Γερμανικά, θρησκευτικά και οικοκυρικά στο σχολείο. Μερικές εβδομάδες μετά το μακελειό η μητέρα της Γκίζελα Μάιερ μαζί με συγγενείς θυμάτων ιδρύουν τη «Συμμαχία Δράσης Αμόκ Βίνεντεν», που ένα χρόνο αργότερα μετονομάζεται σε «Ίδρυμα κατά της Βίας σε Σχολεία». Από τότε έχει αναλάβει εκστρατεία πρόληψης στα σχολεία, συνομιλεί με γονείς που ανησυχούν για τα παιδιά τους. Πώς αισθάνεται σήμερα μετά από δέκα χρόνια; Στην αρχή ένοιωθε απύθμενο μίσος και οργή για τον δολοφόνο της κόρης της.
«Σήμερα έχω στα μάτια μου έναν αξιοθρήνητο νέο, ποτισμένο με μίσος, που δεν γνώρισε τη χαρά της ζωής, τη χαρά για τη ζωή, και γι αυτό το λόγο, επειδή δεν είχε όλα αυτά και ήξερε ότι δεν θα τα αποκτούσε ποτέ, φούντωσε το μίσος του εναντίον εκείνων που τα είχαν. Σήμερα στα μάτια μου είναι ένας αξιολύπητος νέος». Η Γκίζελα Μάιερ και οι συνεργάτες της ξεκίνησαν από το 2009 εκστρατεία για την αυστηροποίηση της οπλοκατοχής και έχουν επιτύχει πολλά από τότε. Για παράδειγμα, μέλη σκοπευτικών και κυνηγητικών συλλόγων θα πρέπει να ασφαλίζουν και να φυλάσσουν καλά τα όπλα τους, ενώ γίνονται και απροειδοποίητοι έλεγχοι. Κυρίως όμως οργανώνουν προγράμματα πρόληψης στα σχολεία. «Προσελήφθησαν επιπλέον ψυχολόγοι, δεν επαρκεί βέβαια ως μέτρο, αλλά έχουν γίνει πολλά θετικά» παραδέχεται η Γκίζελα Μάιερ.
«Ο πόνος έχει γίνει τμήμα της ζωής»
Πολλά έχουν αλλάξει και στο γυμνάσιο Alberville από εκείνη την αποφράδα ημέρα. Το σχολείο ανακαινίστηκε, οι χώροι μεγάλωσαν, μια τάξη έχει μετατραπεί σε χώρο προσευχής για τα θύματα της τραγωδίας. Και οι πόρτες των σχολικών τάξεων πλέον κλειδώνουν αυτόματα, για να μην επαναληφθεί το σενάριο ξαφνικής εισβολής οπλισμένου. «Φυσικά μπορεί να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, δεν γίνεται να το αποκλείσουμε» παραδέχεται στη DW ο Σβεν Κούμπικ, διευθυντής του σχολείου Albertville. «Αλλά μπορούμε να αναβαθμίσουμε τα στάνταρτ ασφαλείας για να διασφαλίσουμε καλύτερες συνθήκες για τους μαθητές. Μπορούμε να διδαχθούμε από αυτό που συνέβη. Μπορούμε μαζί με τις μαθήτριες και τους μαθητές να δημιουργήσουμε ειρηνικές συνθήκες συνύπαρξης. Αυτές είναι οι δυνατότητες του σχολείου».
Και η Γκίζελα Μάιερ; «Ο πόνος έχει γίνει κομμάτι της ζωής μου, είναι πάντα παρών» λέει. «Εκείνο που μου μένει είναι η χαρούμενη εικόνα της κόρης μου, η αγάπη της για τη ζωή. Σήμερα, καταφέρνω μάλιστα να χαμογελώ απέναντι σε αυτήν την εικόνα και δεν με παίρνουν τα κλάματα».
Πηγή: Deutsche Welle
