Αν θυμηθούμε τι συνέβη με τους Ρεπουμπλικάνους ως το «κόμμα του νόμου και της τάξης»: Είναι αλήθεια ότι ο Ρίτσαρντ Νίξον, ο οποίος πρώτιστα χαρακτήρισε το κόμμα με αυτόν τον τρόπο, είχε πει ψέματα όταν εξέφραζε φανερά ότι «δεν είμαι απατεώνας».
Το απέδειξαν το Watergate και το σκάνδαλο Ιράν-γκειτ που συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο διαβόητων παραδειγμάτων ανομίας των εκτελεστικών κλάδων στην ιστορία του αμερικάνικου έθνους.
Οι δημοκρατικοί, υπό την ηγεσία του ομιλητή Νάνσι Πελόσι, στοιχηματίζουν ότι η κοινή γνώμη θα κινηθεί προς την απαγόρευση και την απομάκρυνση του προέδρου μόλις δημοσιοποιηθούν περισσότερες πληροφορίες. Για να προσπαθήσουν να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη, βασίζονται σε πλαίσιο νόμου και τάξης που λέει στους Αμερικανούς ότι η έρευνα επιβολής είναι νόμιμη και νομικά δικαιολογημένη. Οι Δημοκρατικοί τοποθετούν τους εαυτούς τους ως τους μόνους πρόθυμους να υποστηρίξουν το κράτος δικαίου.
Φυσικά, η ρητορική της συνωμοσίας δεν είναι εξ ολοκλήρου συνώνυμη με αυτή των απατεώνων και των εγκληματιών – αλλά όταν αρχίζουν να κατηγορούνται όλοι οι αξιωματούχοι ότι έχουν εγκαταλείψει το πλαίσιο “νόμου και τάξης” πέρα από την πληθώρα των σκανδάλων που δημιουργεί ο Trump, που τον υποστηρίζουν οι Ρεπουμπλικάνοι.
Αυτή η στήριξη είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή διαφορά ανάμεσα στο τώρα και στο Watergate – διαφορά που γίνεται πιο εύκολα κατανοητή μέσω του ρόλου της ασύμμετρης πόλωσης και της αρνητικής κομματικής, η οποία προειδοποιεί να μην περιμένουν κάποιοι το είδος της σταδιακής αλλά αμείλικτης αλλαγής της άποψης που παρατηρήθηκε πριν από 45 χρόνια η συσσώρευση αποδεικτικών στοιχείων.
Η δραματική αύξηση της πόλωσης είναι ένα προβλεπόμενο αποτέλεσμα των ιστορικών τάσεων που περιγράφει η δομική δημογραφική θεωρία (SDT). Η SDT εντοπίζει τρεις βασικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην αύξηση των επιπέδων πολιτικής αστάθειας: Μαζική απαγόρευση (στάσιμοι ή μειωμένοι μισθοί, επιδείνωση της υγείας, μείωση της ευημερίας), ελλειμματική υπερπαραγωγή (αυξημένος ανταγωνισμός για πλούτο και εξουσία) και δημοσιονομική δυσπραγία χρέος και εμπιστοσύνη στα δημόσια ιδρύματα).
Η μαζική απαγόρευση βοηθά στην υπερπαραγωγή ελίτ, καθώς οι στάσιμοι ή μειωμένοι μισθοί αφήνουν περισσότερα χρήματα για τις ελίτ και ο αυξημένος ανταγωνισμός που προκύπτει μειώνει την ευρεία συνεργασία και εντείνει τον κατακερματισμό των ελίτ (ο οποίος συμβάλλει επίσης στη δημοσιονομική δυσπραγία).
Στην Αμερική, η πολιτική πόλωση είναι βασικός δείκτης αυτού του κατακερματισμού.
Σύνταξη Κ. Μπετινάκης
