Μάνα είναι μόνο μία και η Δέσποινα Καμπούρη μέσα από το προσωπικό της blog «P.S. I love you», δήλωσε το πρωί μέσα από λέξεις και έντονα συναισθήματα, πόσο ερωτευμένη είναι με τις δυο της κόρες…
«Είχα ξεχάσει πώς είναι να είσαι συνέχεια στο σπίτι με ένα μωρό, να μην εργάζεσαι και να κάνεις όλη μέρα δουλειές. Full time μαμά, νοικοκυρά δηλαδή. Δε λέω… Στην αρχή είναι ωραία. Όλοι χρειαζόμαστε ξεκούραση. Πόσο μάλλον μία έγκυος με 17 επιπλέον κιλά πάνω της, μέσα στο κατακαλόκαιρο και ένα πεντάχρονο να διεκδικεί την προσοχή της συνέχεια, έχοντας καταλάβει ότι κάτι θα αλλάξει σύντομα στην οικογένεια. Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!
Κι έτσι έγινε. Άλλαξαν οι ισορροπίες στο σπίτι. Πλέον έχω να φροντίζω δυο παιδιά. Ένα νήπιο και ένα βρέφος που με έχει απόλυτη ανάγκη. Η Έλενα ήθελε πολύ αυτό το μωρό γι’ αυτό και ήρθε η δεύτερη εγκυμοσύνη. Σε δεύτερη φάση ικανοποίησα κι εγώ το μητρικό μου ένστικτο, αφού ήθελα βαθιά μέσα μου να ξαναζήσω τη μητρότητα από την αρχή. Όμως χάρη στην επιμονή της Έλενας ενεργοποιήθηκε. Δεν ξέρω αν θα έμπαινα ξανά σε αυτή τη διαδικασία αν δε το ήθελε η ίδια.
Ήμουν σίγουρη ότι η Έλενα θα γίνει μία αξιολάτρευτη μεγάλη αδερφή. Αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν το πώς θα επαναπροσδιοριζόταν η σχέση μου μαζί της. Δε γύρισα μόνη μου στο σπίτι μετά από ένα επαγγελματικό ταξίδι. Γύρισα με ένα μωρό στην αγκαλιά, κατευθείαν από το μαιευτήριο. Ήταν όλα λίγο μουδιασμένα στην αρχή. Από την πρώτη μας συνάντηση στην αίθουσα ανάνηψης μετά τον τοκετό, τις επισκέψεις μας στο καφέ του μαιευτηρίου, μέχρι την αγκαλιά μας στο σπίτι μετά από τόσες μέρες απουσίας… Κάτι είχε αλλάξει. Όχι σε μέγεθος, όχι σε αγάπη και συναισθήματα. Μα σε προσέγγιση και συμπεριφορά. Η Έλενα έγινε κτητική με το μωρό. Νομίζει ότι της ανήκει και δεν επιτρέπει σε κανέναν να το αγγίξει. Με μένα άρχισε να αντιδρά. Δεν με ακούει όταν της ζητώ να κάνει κάτι, με αγνοεί πολλές φορές, μου αντιμιλάει και με κάνει να αισθάνομαι τύψεις για ένα μυστήριο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω.
Την πρώτη μέρα μου ήρθε βαρύ. Άρχισα να κλαίω και να νιώθω ενοχές. “Μήπως την αγαπάω λιγότερο από το μωρό; Μήπως δεν της δίνω τόση σημασία όσο πριν; Δεν είμαι καλή μαμά… Διαχωρίζω τα παιδιά μου…”.
