Από παιδί ο Μιχάλης Χατζηγιάννης ασχολείται με τη μουσική. «Ήταν ο μοναδικός τρόπος για να εκφράζω τα συναισθήματά μου» λέει ο ίδιος. Οδυνηρά συναισθήματα από μια «κατοχική ζωή», συνέπεια της τούρκικης εισβολής στην Κύπρο.

Τέσσερα χρόνια μετά την εισβολή έρχεται στον κόσμο ένα μωρό με μεγάλα χαρίσματα στη μουσική και στο τραγούδι. Η εποχή ήταν πολύ δύσκολη για τους συμπατριώτες του, που έψαχναν να βρουν τους νεκρούς τους πίσω από την Πράσινη Γραμμή, η οποία είχε διχοτομήσει το νησί και είχε κομματιάσει τις ζωές τους.
Οι γονείς τού Μιχάλη παντρεύτηκαν μία εβδομάδα πριν από την εισβολή και βίωσαν όλα τα δεινά ενός ανίερου πολέμου. «Ο πατέρας μου πολέμησε και μαζί με τη μητέρα μου ήταν αγνοούμενοι για ένα διάστημα, όπως συνέβαινε με πάρα πολλούς Κύπριους τότε. Οταν άνοιξαν τα σύνορα, οι δικοί μου επέστρεψαν στο σπίτι τους, ενώ τόσοι άλλοι δεν γύρισαν ποτέ!.. Η μητέρα μου δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν ζωντανοί. Μόλις μπήκε στο σπίτι έμεινε άλαλη για πολλή ώρα…» εξομολογείται.

Πιο πικρές αναμνήσεις από το σκηνικό του πολέμου έχει η αδελφή του Μελίνα, η οποία γεννήθηκε τρία χρόνια νωρίτερα. Όμως και εκείνος έζησε έντονα τις συνέπειες μιας πολύ άσχημης κατάστασης που επικρατούσε τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή. Οι αντικατοχικές εκδηλώσεις στην Κύπρο έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη του. Ιδιαίτερα οι συναυλίες που δίνονταν με το σύνθημα «Δεν ξεχνώ» και με σκοπό την αναζήτηση των αγνοουμένων Κυπρίων, είναι κάτι που θυμάται πάντα, αφού η μουσική ήταν η μόνη διέξοδός του από παιδάκι. Η «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη» είναι το πρώτο κομμάτι που τραγούδησε σε τέτοια εκδήλωση.

Μια «βασανιστική» σχέση

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης υποστηρίζει πάντα ότι από πολύ μικρός είχε μια «βασανιστική» σχέση με τη μουσική, αφού ήταν ο μοναδικός τρόπος για να εκφράζει τα συναισθήματά του. Και σε αυτή την κλίση του είχε τη συναίνεση των γονιών του. Έτσι, στα δώδεκα χρόνια του γράφτηκε σε ωδείο και έκανε μαθήματα κιθάρας και πιάνου.

Το καλλιτεχνικό πρότυπό του τότε ήταν ο Γιώργος Νταλάρας. Του άρεσαν το ρεπερτόριο και ο τρόπος που ερμηνεύει τα τραγούδια του. Σε όλες τις εμφανίσεις του τραγουδούσε μόνο Νταλάρα και οι συμπατριώτες του τον αποκαλούσαν «Νταλάρα της Κύπρου».

Αν και ήταν ακόμη στην εφηβεία, κυκλοφόρησε τρεις δίσκους με τραγούδια, για τα οποία λέει: «Ήταν αξιοπρεπή και δεν είχαν καμία σχέση με την pop μουσική».

Στα δεκαοκτώ του συμμετείχε στον διαγωνισμό της Eurovision εκπροσωπώντας την πατρίδα του. Η εμφάνιση απέσπασε εξαιρετικές κριτικές για τις φωνητικές ικανότητες και τη σκηνική παρουσία του. Όμως άρεσε πολύ και στον μεγάλο συνθέτη Γιώργο Χατζηνάσιο, ο οποίος του έδωσε τη χρυσή ευκαιρία που ζητούσε: τραγούδησε τα κομμάτια τού άλμπουμ «Αγγιγμα ψυχής» (της ομότιτλης τηλεοπτικής σειράς σε μουσική Γ. Χατζηνάσιου και στίχους Μ. Μπουρμπούλη) που έγινε πλατινένιο.

«Ο Χατζηνάσιος ήταν ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην καριέρα μου. Με πήρε παιδί και μου έδωσε πολλές συμβουλές που κάθε καλλιτέχνης πρέπει να ακούει στο ξεκίνημά του. Μετά την Eurovision μου τηλεφώνησε και μου είπε μόλις τελειώσω το στρατιωτικό, να τον πάρω τηλέφωνο. Του λέω “απολύομαι μεθαύριο”. Μόλις προσγειώθηκα στην Αθήνα πήγα κατευθείαν στο στούντιό του», λέει σήμερα ο Μιχάλης Χατζηγιάννης αναφερόμενος στον άνθρωπο που του έδωσε το εισιτήριο για να κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο στο ελληνικό τραγούδι με… το κεφάλι και τα «χέρια ψηλά»!

Πηγή: Espresso της Κυριακής

Διαβάστε επίσης: «Μακάρι να είναι η τελευταία γυναίκα στη ζωή μου»
Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 4 Μαρτίου 2011