Σεβασμός στη Δημοσιογραφία.
Στριφογυρίζω εδώ και ώρα μπροστά από μία λευκή κόλλα χαρτί·
για την ακρίβεια,
αυτή η «λευκή κόλλα χαρτί» είναι απλώς μία σελίδα «Word» τού υπολογιστή μου,
αλλά αισθάνομαι -μετά από καιρό- την ανάγκη να επιστρέφω σε πρότερες εποχές
όπου το στυλό ήταν το (φαλλικό) σύμβολο τού Δημοσιογράφου και τού Λογοτέχνη.
Τότε, εκείνες τις αθώες -ή έστω, τις λιγότερο ένοχες- εποχές,
η Ελλάδα, άντεχε να γεννάει δημοσιογράφους,
διότι άντεχε να γεννάει και ανθρώπους.
Από τότε, όμως,
που η χώρα μας παραδόθηκε εθελουσίως στη Διαφθορά, στην Αλλοτρίωση και στην Παρακμή,
από τότε που η Ξευτίλα έγινε το «Εθνικό Lifestyle»,
ήταν μοιραίο να αλλάξουν όλα προς το χειρότερο.
Ο πήχυς έπεσε δραματικά σε όλα τα επίπεδα·
οι πάσης φύσεως θεσμοί αλώθηκαν και παραδόθηκαν στον Εύκολο Πλουτισμό,
με συνέπεια να γκετοποιηθούν η Ανθρωπιά, το Ταλέντο, η Δικαιοσύνη.
Τα λειτουργήματα χάσαν’ την υπόστασή τους
και απώλεσαν -με δική τους ευθύνη- τον σεβασμό τής Κοινωνίας·
δυστυχώς, από αυτήν τη ζοφερή κατάσταση δεν εμπόρεσε να γλυτώσει η Δημοσιογραφία.
Η ταύτισή της με τον Λαϊκισμό και με τον «Τζαμπέ Κοσμοπολιτισμό» κατά τη δεκαετία τού ’90,
απετέλεσε τη «Ρίζα τού Κακού»·
από τη μία ο αλήστου μνήμης «Αυριανισμός»,
από την άλλη η «Δημοσιογραφία τής Μυκόνου»,
συνεκρότησαν το καταστροφικό δίπολο
που στο μέλλον θα γινόταν βασικό όπλο τού σαθρού Συστήματος.
Με το πέρασμα των ετών,
οι δημοσιογράφοι γινόντουσαν όλο και πιο απαίδευτοι,
όλο και πιο αμόρφωτοι, όλο και πιο ακαλλιέργητοι,
με συνέπεια να συμβαίνει το ίδιο και με τούς αναγνώστες (τους),
με τούς ακροατές (τους), με τούς τηλεθεατές (τους).
Ο Φιλοτομαρισμός, η Ιδιοτέλεια, η Μονομέρεια, η Μεροληψία και το Συμφέρον,
είχαν μετατραπεί σε «Εθνικές Παντιέρες»,
η Δημοσιογραφία έφτασε να συμπυκνώνεται στο σύνθημα
που είχαν επινοήσει οι αντιστασιακοί πολίτες..:
«Αλήτες-Ρουφιάνοι δημοσιογράφοι».
Κι αν για τη χρήση τού προσδιορισμού «Αλήτες» διαφωνώ
(διότι ετυμολογικώς -βάσει τής αρχαίας σημασίας της-
η λέξη «Αλήτης» σημαίνει «Περιπλανώμενος»,
που δεν είναι δα και αξιόμεμπτο στοιχείο
αν συνυπολογίσουμε ότι ο Δημοσιογράφος και -εν γένει- ο Λογοτέχνης
οφείλει να περιπλανάται πνευματικώς),
είμαι μερικώς σύμφωνος με τον προσδιορισμό «Ρουφιάνοι».
Ναι, αναμφίβολα δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι τής χώρας «ρουφιάνοι»,
αλλά εγώ αρνούμαι να τηρώ «Συντεχνιακή Ομερτά»·
ως εκ τούτου, υπάρχουν στην εποχή μας πολλοί υπάνθρωποι,
που μαγαρίζουν το Δημοσιογραφικό Λειτούργημα,
όντες εγκάθετοι, προβοκάτορες, πληρωμένοι κονδυλοφόροι, εκτελεστές χαρακτήρων,
ανήθικοι χειραγωγοί και αντιμετωπίζοντες την Κοινωνία ως «Μάζα».
Έχοντας, λοιπόν, την πλήρη (υπο)στήριξη και προώθηση τού Συστήματος,
αυτά τα αισχρά άτομα παράγουν αντίστοιχης ποιότητας πολίτες.
Η λέξη-κλειδί που συμπυκνώνει μονολεκτικώς και τούς μεν και τούς δε,
είναι «Τιμητές».
…
Σάς φαίνονται παράξενα όλα τούτα που αναφέρω;
Σάς φαίνονται παράταιρα με βάση τον τίτλο τού άρθρου;
Αναρωτιέστε μήπως έχω ξεχάσει ποιο είναι το θέμα;
Αναρωτιέστε μήπως όσα ήδη αναγνώσατε είναι ένας άνευ λόγου και αιτίας πλατειασμός;
Εσείς κάνατε «κλικ» για να διαβάσετε για το «Big Brother»
και το μόνο που έχετε αναγνώσει έως τώρα
είναι μία θεωρητική και ηθογραφική ρετροσπεκτίβα.
Κι όμως, αυτός ο εκτενής πρόλογος ήταν απαραίτητος,
προκειμένου να αναδείξω και να τεκμηριώσω όσα ακολουθούν ευθύς αμέσως.
Σημειωτέον, ότι επειδή σήμερα θα μιλήσω (και) επί προσωπικού,
δεν θα κατονομάσω ανθρώπους,
διότι θέλω να εκπεμφθούν μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση…
…
Στις 5 Νοεμβρίου (και ενώ μαινόταν η πόλωση στο εν λόγω ριάλιτι)
έγραψα ένα άρθρο που -φαινομενικώς- στρεφόταν κατά τής γυναίκας
που απετελούσε και συνεχίζει να αποτελεί το μεγάλο φαβορί για την πρωτιά·
απολύτως συνειδητά
και με πλήρη γνώση τού ιερού δημοσιογραφικού καθήκοντος που λέγεται «Αντικειμενικότητα»,
είχα δημοσιεύσει το αντιδημοφιλές πόνημα
που ερχόταν σε ευθεία ρήξη με το «Μαζικό Ρεύμα».
Βεβαίως, αν μιλήσουμε με όρους Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας,
κάθε τι που είναι «αντιδημοφιλές», αυτομάτως καθίσταται «δημοφιλές»
(πρόκειται για αντίφαση μεν, για πραγματικότητα δε).
Όμως,
το δικό μου κίνητρο ήταν η Αλήθεια
και όχι η έκφραση ενός ψευδεπίγραφου αντικομφορμισμού
που θα με οδηγούσε να προσποριστώ κάποια «αποφάγια αναγνωσιμότητας».
…
Έγινε χλαπαταγή.
Εκείνο το άρθρο μου εξελίχθηκε σε ένα από τα πλέον πολυαναγνωσμένα τού Ελληνικού Διαδικτύου,
αλλά -όπως ήταν αναμενόμενο- προεκάλεσε σωρεία αντιδράσεων.
Ήταν πολλά τα εκθειαστικά σχόλια,
μα ήταν πολύ περισσότερα τα αρνητικά.
Εδώ, λοιπόν, συναντάμε το πρώτο κομβικό σημείο…
Ποιο ακριβώς είναι το «Αρνητικό Σχόλιο»;
Σύμφωνα με την προσωπική μου θεώρηση και αξιολόγηση,
δεν προσδιορίζω ως «αρνητικό» ένα σχόλιο που εκφράζει διαφωνία προς την άποψή μου
(άλλωστε, η εκάστοτε άποψή μου
-όσο κι αν πρεσβεύω και έχω ως γνώμονα την Αντικειμενικότητα-
δεν παύει να φέρει την υποκειμενικότητα τού «Εγώ» μου).
Για εμένα,
αρνητικό είναι ένα σχόλιο που εκφράζει διαφωνία με αυθαίρετο τρόπο,
χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς επιχειρήματα,
και έχοντας ως χαρακτηριστικά του την Ιδεοληψία και τη Συκοφαντία.
Ως εκ τούτου,
υπήρξαν συνολικώς εκατοντάδες μηνύματα στο hashtag τού «Big Brother»
και στην πλατφόρμα τής «Ζούγκλας»,
στα οποία άνθρωποι μού επετίθεντο με τα χειρότερα λόγια
(δηλαδή, με ανυπόστατες κατηγόριες).
Και τι δεν μού είχαν προσάψει…
Με μέμφονταν για τη (δημοσιογραφική) ηθική μου,
για τη (δημοσιογραφική) επάρκειά μου,
ακόμη και για το γεγονός ότι υπο-γράφω ετούτην τη στήλη ως «Υπο-Κοσμικός».
Όμως,
ήταν σαφές ότι δεν είχαν καταλάβει γρυ
από αυτά που κατελόγιζα στην αγαπημένη τους «παίκτρια».
Την ίδια ώρα,
οι τηλεθεατές που αντιπαθούσαν την περί ης ο λόγος γυναίκα,
μού είχαν επιφυλάξει την απόλυτη αποθέωση.
Το άρθρο μου -είτε αποσπασματικώς, είτε ως σύνδεσμος παραπομπής-
διακινούταν πιο πολύ απ’ ό,τι διακινείται το «pop–corn» στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Χαμός.
Χαμός κι από τούς μεν, κι από τούς δε.
Οι μεν με κατακρεουργούσαν, οι δε με απεθέωναν.
Αν δεν διέθετα την πολυετή μιντιακή εμπειρία που διαθέτω,
η ιδιότυπη ψυχολογική διελκυστίνδα που είχε αναπτυχθεί πάνω μου
θα ημπορούσε να ήταν ιδιαιτέρως οδυνηρή,
καθώς ανάμεσα στις δύο αντίρροπες δυνάμεις
υπερτερούσε μακράν εκείνη που ήταν εναντίον μου.
…
Μέχρι που φτάσαμε στη χθεσινή ημέρα…
Το άρθρο μου στρεφόταν αυτήν τη φορά -όχι φαινομενικώς, αλλά ουσιαστικώς-
εναντίον έτερης συμμετέχουσας τού «Big Brother»,
που ναι μεν έχει προκαλέσει τη συλλογική αντιπάθεια,
αλλά διαθέτει έναν σκληρό πυρήνα υποστηρικτών.
Με δεδομένο ότι οι δύο «παίκτριες» που έγιναν αντικείμενα τής κριτικής μου
είναι «ορκισμένες εχθροί»,
όλα πλέον είχαν έρθει τούμπα.
Οι άνθρωποι που στο προηγούμενο άρθρο μου
μιλούσαν για εμένα με τούς πιο υποτιμητικούς και προσβλητικούς τρόπους,
τώρα με επευφημούσαν
και διέδιδαν -εν μέσω διθυραμβικών συστάσεων- την άποψή μου,
ενώ την ίδια ώρα στο άλλο «στρατόπεδο» επεκρατούσε μούδιασμα·
αυτοί που τον Νοέμβριο έλεγαν τα καλύτερα για το πρόσωπό μου,
βρέθηκαν εγκλωβισμένοι διότι θα εξετίθεντο αν τώρα έφταναν να στραφούν εναντίον μου.
Εκεί ήταν που συνέβη το εκπληκτικό·
εξεκίνησε ανάμεσα στις δύο «αντιμαχόμενες πλευρές»
-και μαίνεται έως και τις στιγμές που μιλάμε- ένας πόλεμος εντυπώσεων,
όπου, ΚΑΙ οι μεν, ΚΑΙ οι δε,
χρησιμοποιούν ως επιχείρημά τους το άρθρο που συμφέρει αμφότερους.
Ο Θρίαμβος τής Δημοσιογραφίας,
ο Θρίαμβος τής Αντικειμενικότητας,
ο Θρίαμβος τής Αλήθειας.
…
Αισθάνομαι υπερήφανος.
Όμως, αισθάνομαι και βαθιά προβληματισμένος.
Αυτό που έχω διδαχθεί κατά τη διάρκεια τής μιντιακής πορείας μου,
είναι πως ούτε η Αποδοκιμασία, ούτε η Επιδοκιμασία διαρκούν για πάντα·
είτε σε σκοτώνουν, είτε σε αποθεώνουν,
αυτό άλλοτε τελειώνει και άλλοτε αντιστρέφεται.
Και τι μένει..;
Στην πραγματικότητα, το μοναδικό που μένει είναι ο Σεβασμός.
Μόνο ο Σεβασμός καταφέρνει να διαχωρίσει τη θέση του από τη Ματαιότητα.
Άθελά τους,
οι -ως επί το πλείστον- νέοι άνθρωποι που πωρώνονται και πολώνονται με το «Big Brother»,
ανεγνώρισαν υποσυνειδήτως
ότι η Δημοσιογραφία δεν έχει ως προορισμό της να χαϊδεύει (τα οποιαδήποτε) αφτιά
και να μετέρχεται τη γλοιωδία, την υποτέλεια και τη δουλικότητα για να γίνεται αρεστή,
αλλά να τοποθετείται με ευθύτητα, εντιμότητα, ειλικρίνεια.
Βεβαίως, επειδή το εγχώριο «Σύστημα» περί άλλων τυρβάζει,
αν θέλετε να διαπιστώσετε σε τι σημεία έχει φτάσει ο ξεπεσμός,
δείτε κι ακούστε όσα διαμείβονται στις εκπομπές
που σχολιάζουν τα τεκταινόμενα τού «Big Brother»·
τραγικές δημόσιες σχεσούλες, ασυνέπεια λόγων και έργων,
υπαναχωρήσεις, «στρογγυλέματα», μικροαστικά «ρολάκια»,
διατεταγμένες υπηρεσίες προκειμένου να βγαίνει το σκοτεινό «μεροκαματάκι».
…
Αισθάνομαι υπερήφανος.
Όμως, αισθάνομαι και βαθιά προβληματισμένος.
Αν η Ελληνική Δημοσιογραφία και η Ελληνική Κοινωνία
δεν λειτουργούσαν με τον ξεχαρβαλωμένο τρόπο που λειτουργούν,
το Αυτονόητο δεν θα είχε ως συνεπαγωγή του την Υπερηφάνεια.
Οποία ειρωνεία, στην πατρίδα μας το Αυτονόητο έχει υποβαθμιστεί σε… «Πολυτέλεια».
Και ποια είναι η θλιβερή συνεπαγωγή τής συγκεκριμένης ανθυποκουλτούρας..;
Η συνεπαγωγή είναι ότι έχει χαθεί ο Αυτο-Σεβασμός
και ως εκ τούτου έχει χαθεί κι ο Σεβασμός·
είναι αδύνατο να σέβεσαι τούς άλλους όταν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου.
Σεβασμός στη Δημοσιογραφία, Σεβασμός στην Κοινωνία, Σεβασμός στην Ελλάδα!
ΣΕΒΑΣΜΟΣ, ΡΕΕΕ…
Ο Υπο-Κοσμικός
