Το Ψέμα είναι Αρχέγονη Κοινωνική Σύμβαση.
Η Αλήθεια είναι το Ψευδεπίγραφο Ζητούμενο τής Κοινωνίας.
Η Ανθρωπότης κραυγάζει ότι -τάχα μου, τάχα μου- επιθυμεί διακαώς την Αλήθεια,
όμως στην πραγματικότητα γκετοποιεί διαχρονικώς την Ειλικρίνεια.
Το Ψέμα και η Υποκρισία είναι Δομικά Κοινωνικά Συστατικά,
η συγγενική σχέση τους είναι εξαιρετικά στενή
(αν κι αμφιλεγόμενη,
αφού -όπως συμβαίνει και στην περίπτωση δύο πασίγνωστων πολιτικών προσώπων-
υπάρχουν φιλοσοφούντες που λένε ότι «Η Υποκρισία είναι η Μητέρα τού Ψέματος»
και έτεροι φιλοσοφούντες που λένε ότι «Η Υποκρισία είναι η Αδελφή τού Ψέματος»).
Η Αλήθεια έχει τη δική της Γλώσσα, τούς δικούς της κώδικες,
ενώ το Ψέμα -το οποίο είναι… εργαστηριακή τερατογένεση-
μετέρχεται απεγνωσμένες αντιγραφές και μιμήσεις συμπεριφορών
ώστε να αποφεύγει την αποκάλυψή του.
Όμως, αυτή η ποταπή προσπάθεια στέφεται σχεδόν εσαεί με αποτυχία,
διότι υπάρχουν πλείστες όσες «Κερκόπορτες» στο -ούτως ή άλλως, σαθρό- οικοδόμημα.
Το Ψέμα χαρακτηρίζεται από Ανακολουθία.
Ανακολουθία Λόγων και Λόγων.
Ανακολουθία Λόγων και Έργων.
Ανακολουθία Έργων και Έργων.
Η Ανακολουθία προδίδει το Ψέμα.
Ο «Υπ’ Αριθμόν Ένα “Προδότης τού Ψέματος”» είναι το Πρόσωπο.
Τα Μάτια, το Βλέμμα, οι Εκφράσεις, ο Λόγος, όλα εδρεύουν στο Πρόσωπο,
σφραγίζοντας την παγκοσμίως πιστοποιημένη μορφή επικοινωνίας
που συμπυκνώνεται στον όρο «Γλώσσα τού Σώματος».
Βεβαίως, όπως σπεύδουν πάντοτε να διευκρινίζουν οι επιστήμονες,
κάθε άνθρωπος δύναται να διαφοροποιηθεί από τις συνήθεις αντιδράσεις
και οι συμπεριφορικές-λεκτικές αποκωδικοποιήσεις
δεν αποτελούν αδιαμφισβήτητη πανάκεια αλλά «αποχρώσες ενδείξεις».
Υπ’ αυτό το πλαίσιο, λοιπόν,
και έχοντας ως δεδομένο ότι οι εμπειρίες που (μάς) προσφέρει η Ζωή
δεν έχουν αξιωματική ισχύ και θέσφατη εφαρμογή στις μελλοντικές αξιολογήσεις μας,
πάμε να δούμε τις τέσσερις (εκ)φράσεις
που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι ψεύτες στο καθημερινό λεξιλόγιό τους
(η Ελληνική Τηλεόραση είναι ο απόλυτος αντίλαλός τους).
1. «Η αλήθεια είναι…».
Ο Ψεύτης -ακριβώς επειδή έχει σχέση μίσους με την Αλήθεια-
μιλάει με απάθεια όταν εξαναγκάζεται στην παραδοχή της.
Ως εκ τούτου,
το επαναλαμβανόμενο μοτίβο «Η Αλήθεια είναι…» παράγει δυσπιστία,
ενώ συνάμα προκύπτει και το εύλογο προβοκατόρικο ερώτημα
«Όταν δεν χρησιμοποιείται ως πρόλογος η συγκεκριμένη φράση,
αυτά που ξεστομίζονται είναι αλήθειες ή ψέματα;».
2. «Να σού πω την αλήθεια…».
Ο Ψεύτης βρίσκεται πάντοτε υπό το καθεστώς τής οπορτουνιστικής σκέψης
«Τώρα τι με συμφέρει; Να πω ψέματα ή να πω την Αλήθεια;».
Ενίοτε, λοιπόν, παρακάμπτει την ενδόμυχη ροπή του,
προβαίνοντας σε πρόσκαιρες και επιδερμικές αναλαμπές ειλικρίνειας
-και δη, με μία διατύπωση που μοιάζει σαν ευγενική παραχώρησή του-
αλλά σύντομα επανέρχεται στην αβυσσική κατάστασή του.
3. «Κακά τα ψέματα…».
Ο Ψεύτης ανασύρει παιδικές μνήμες (ενίοτε φοβικές και τραυματικές)
και εξωτερικεύει τις ενοχές που ως ενήλικος αισθάνεται
όταν ενδίδει στο τοξικό πάθος να αλλοιώνει την Πραγματικότητα.
Εν κατακλείδι,
αν ετούτος ο ψευδόμενος είχε τη δύναμη να απαγκιστρωθεί από τη «Μισή Αλήθεια»,
θα εξεστόμιζε και το αποσιωπούμενο δεύτερο σκέλος τής φράσης του:
«Κακά τα ψέματα, αλλά αναγκαία.».
4. «Πραγματικά…».
Ο Ψεύτης έχει μονίμως την αδήριτη ανάγκη να καταφεύγει στην Έμφαση,
ακριβώς επειδή βιώνει τη μόνιμη ανασφάλεια ότι ίσως γίνει αντιληπτός.
Έτσι, καπηλεύεται σε βαθμό υστερίας ετούτην την επιρρηματική μονολεκτικότητα,
ώστε να πείσει τούς ακροατές για την «αλήθεια» των λεγομένων του.
…
Ανακεφαλαιώνοντας,
καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο πιο επικίνδυνος από τους εν λόγω ψεύτες
είναι αυτός που χρησιμοποιεί τη φράση «Η Αλήθεια είναι…»,
διότι χαρακτηρίζεται από πλήρη ψυχρότητα και παντελή ασυνειδησία,
ενώ οι έτερες περιπτώσεις έχουν κάποιες ελάχιστες πιθανότητες σωτηρίας.
Και βεβαίως, να τονίσω ότι,
οι σεσημασμένες (εκ)φράσεις -λόγω τής επαναληπτικότητάς τους-
φτάνουν να μετατρέπονται πλέον σε γλωσσικά στερεότυπα
και να επιτείνουν το ήδη τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει στην Κοινωνία.
Ναι, όσο κι αν πρόκειται για αντιδημοφιλή αλήθεια,
το Ψέμα είναι «Σύνδρομο Μινχάουζεν δι’ Αντιπροσώπου»
και «Αντιπρόσωπος τού Ψέματος» είναι η Ελληνική Τηλεόραση.
Ελληνική Τηλεόραση,
να σού πω την αλήθεια,
η αλήθεια είναι ότι πραγματικά δεν αντέχονται τα κακά τα ψέματά σου.
Συνέχισε, λοιπόν, να ψέλνεις ψεύτικους ύμνους στην Αλήθεια.
Συνέχισε να παριστάνεις τη «Θιασώτρια τής Αλήθειας»
και διαρκώς να ξευτιλίζεσαι θυσιάζοντάς την στον «Βωμό τού Συμφέροντος».
Συνέχισε…,
αλλά να ξέρεις ότι ημείς οι ειλικρινείς άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε τις παπάτζες σου,
διότι η Αλήθεια και το Ψέμα έχουν διαφορετικούς κώδικες.
Ελληνική Τηλεόραση, είσαι Απομίμηση τής Αλήθειας.
μ.Γ.
