Κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του 2005 στον Σύνδεσμο βετεράνων ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού. Παρόντες βέβαια και «συναγωνιστές» στο παρελθόν του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ. Κάποια στιγμή βρίσκονται αντίκρυ ο ένας με τον άλλον, ο τότε 76χρονος Κώστας Καραπάτης και ο 78χρονος Γιάννης Κανάκης, που πέθανε πριν από τέσσερις ημέρες. Αγκαλιές, φιλιά σταυρωτά.
-Ρε, Κώστα, θυμάσαι την γκολάρα που σου έκανα από 50 μέτρα;
«Αν τη θυμάμαι, με ρωτάς, ρε, Γιάννη…».
-Ούτε τη γραμμή της σέντρας δεν είχα προλάβει να πατήσω…, σ’ είδα που είχες βγει έξω από την περιοχή σου, όπως το συνήθιζες, και το κάρφωσα…
«Γιάννη, ένα μόνο σου λέω, όσο ζω, εκείνο το γκολ στο Ηρακλής-ΑΕΚ δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Όσο θυμούνται τα παλιά ο Κανάκης και ο Καραπάτης, που αφού αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό έξι χρόνια, έως το 1957, επέστρεψε στον Ηρακλή, μια ολοζώντανη και ευχάριστη φωνή τούς αιφνιδιάζει:
-Ρε, τεντιμπόηδες(!), θυμηθήκατε το γκολ του Γιάννη στη Θεσσαλονίκη και ξεχάσατε ποιος σας έπαιζε;
Νέοι ασπασμοί, ένθερμοι και ειλικρινείς, από τους δύο… τεντιμπόηδες στον 97χρονο Αχιλλέα Γραμματικόπουλο, τερματοφύλακα του Ολυμπιακού και μετά διεθνή διαιτητή, που αυτός πέθανε 101 χρόνων.
-Ναι, ο Αχιλίκος ήταν διαιτητής σ’ εκείνο το ματς!, θυμούνται οι δύο.
Μεταφέρω τούτο το επεισόδιο αντί άλλου γραπτού, με αφορμή τον θάνατο του Γιάννη Κανάκη (στη φώτο καθιστός με την μπάλα), αν μπορεί να θεωρηθεί ελάχιστος φόρος τιμής σε κάποια εποχή του ποδοσφαίρου μας, ουδεμία σχέση με το σήμερα.
Εκείνη η κιτρινόμαυρη φανέλα πριν από 60 χρόνια, διάβασε στο apodytiriakias.gr
