Σήμερα το δημοψήφισμα στη Βρετανία, αν θα παραμείνει στην Κοινότητα. Ο λαός θα αποφασίσει. «Ναι» και «Όχι» το δίλημμα και, βέβαια, το ζήτημα αφορά όλη την Ευρώπη, τουλάχιστον. Όχι μόνον τους Βρετανούς, οι οποίοι θα πουν την τελευταία κουβέντα. Δεν κρατιέμαι άλλο. Όσο σοβαρή ιστορία είναι τούτη, δεν υπάρχει τίποτα να μ’ εμποδίσει να πω ότι η σκέψη μου πάει κατ’ ευθείαν σε ταινία του Σαρλώ.
Να μιλήσουμε σοβαρά. Θα πάνε να ψηφίσουν άνθρωποι οι οποίοι, και δεν είναι προς κατηγορίαν αυτό, δεν ξέρουν ποιο είναι το καλύτερο! Το να παραμείνουν στην Ενωμένη Ευρώπη, το να σηκωθούν να φύγουν.
Το πλέον κωμικοτραγικό. Ενώ όσο πλησίαζε η ημέρα του δημοψηφίσματος, τόσο κυριαρχούσε μία αμηχανία στον μέσο Άγγλο, για το συν-πλην του «Ναι» και του «Όχι». Από την άλλη προβλεπόταν όλο και… μεγαλύτερη συμμετοχή του εκλογικού σώματος στη διαδικασία του δημοψηφίσματος.
Ναι, στη δημοκρατία. Τι το καλύτερο να αποφασίζει ο κόσμος, όχι ο ηγεμόνας, ο αυτοκράτωρ, ο δικτάτωρ. Σύμφωνοι. Να, όμως, που ο κοσμάκης δεν γνωρίζει, δεν μπορεί ούτε να γνωρίζει ποιο πραγματικά είναι το καλύτερο. Ούτε να προβλέψει αύριο τις συνέπειες του «Ναι» και του «Όχι».
Στη δημοκρατία υπάρχει η ελευθερία της ατομικής βούλησης. Όπως η ελευθερία της διακίνησης ιδεών, η απουσία λογοκρισίας, όλα αυτά τα παραμυθοειδή, όμως επί της ουσίας είναι άχρηστα. Επειδή ψηφίζουν και μ@λ@κες. Και αδιάφοροι για το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Και, το ακόμα χειρότερο, ρίχνει στην κάλπη την απόφασή της η… άγνοια. Το σκοτάδι.
……………………………………………………….
Γιατί οι μεγάλες ομάδες είναι «κουρασμένες» στο Ευρώ της Γαλλίας, διάβασε στο apodytiriakias.gr
